Χρήστος Κυριαζής στο TLIFE: Τα 20 χρόνια απουσίας, η συμβουλή του Άκη Πάνου και η συνεργασία με τους Onirama!

Γιατί σε αυτή τη φάση είναι έτοιμος να πει πολλά και κυρίως μουσικά. Την “σιωπηλή δραστηριότητά” του , όπως εκείνος τη χαρακτήρισε, έχει ανάγκη να την κάνει ηχηρή. Κι επέλεξε τον πιο ανατρεπτικό τρόπο, με μία συνεργασία που φαινομενικά μοιάζει αταίριαστη αλλά που τελικά αυτό είναι που την κάνει μοναδική. Με μία συνεργασία που φαίνεται, για να το πω λαϊκά, να γουστάρει πολύ! Και κάθε “Βράδυ Σάββατου”, με έναρξη στις 5 Νοεμβρίου- θα φέρνει το επόμενο κουβαλώντας μαζί του “τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια”.

Ακόμα κι αν δεν ανήκει στη λίστα με τους αγαπημένους σου τραγουδιστές, σίγουρα ξέρεις και έχεις τραγουδήσει τις μεγάλες του επιτυχίες. Ίσως κάνεις ασυναίσθητα αυτό που κάνω κι εγώ κάθε φορά που αναφέρω ένα από τα κομμάτια του, το λέω τραγουδιστά μέσα στο κεφάλι μου. Και φεύγοντας από το μαγαζί για να κάνω -πολύ ενθουσιασμένη- αυτή την απομαγνητοφώνηση, ένιωσα ότι τον ξέρω αφού αυτός ο άνθρωπος είναι τα τραγούδια που γράφει!

Τι είναι αυτό που σας έκανε να πείτε “ναι” σε αυτή την “ανατρεπτική” συνεργασία;
Αυτό προέκυψε ως εξής: Μου γνώρισε ο γιος μου τον Θοδωρή Μαραντίνη και μου έκανε πρόταση ο Θοδωρής και να συνεργαστούμε δισκογραφικά, που ετοιμάζουμε πράγματα -μετά την πρεμιέρα δηλαδή θα βγάλουμε κι άλλα πράγματα και πιο ροκ κομμάτια που θα τα εμφυτεύσουμε στο πρόγραμμα- αλλά και να κάνουμε μία εμφάνιση μαζί. Εγώ έχω περίπου 20 χρόνια να εμφανιστώ. Όλο αυτό τον καιρό δε σταμάτησα να γράφω στο στούντιο, αλλά στις προτάσεις που είχα από μεγάλα ονόματα δεν μου έκανε έτσι, κάτι ιδιαίτερο. Όταν γνώρισα τον Θοδωρή και μετά ήρθαν και τα παιδιά στο σπίτι, οι Onirama, είπα “νομίζω εδώ είμαστε”. Μου θύμισε τις “Πρόκες”, το συγκρότημα που είχα παλιά και το κυριότερο είναι ότι τα τραγούδια μου, τα παίζουν τα παιδιά με μια δυναμικότητα. Δεν είναι ο γνωστός ήχος. Είναι πιο άγριοι αυτοί και μου αρέσει. Ακούγονται πιο ροκ τα κομμάτια. Είναι σπουδαίοι μουσικοί όλοι, τι να λέμε τώρα. Θα το δούμε και στην πορεία, έχουμε πολλά να κάνουμε.

Εσείς δικά τους κομμάτια θα πείτε στο πρόγραμμα;
Όχι, εγώ δεν μπορώ να πω τραγούδια άλλου. Δε μου βγαίνει στις ανάσες. Ένα τραγούδι έχω πει στη ζωή μου, του Βασίλη Τσιτσάνη, στη Heaven, θυμάμαι. Μου το ζήτησε ο γιος του. Δεν το είπα καλά. Έχω μάθει τις δικές μου ανάσες, δεν μου είναι εύκολο να πω τραγούδια άλλων.

Σε αυτά τα 20 χρόνια απουσίας από τις μεγάλες μουσικές σκηνές κάνατε κάποιο live;
Ποτέ!

Σας αγχώνει αυτή η επιστροφή στη σκηνή;
Ναι, βέβαια με αγχώνει. Εδώ δεν ξέρω τα λόγια (γελάει). Δε θυμάμαι τα λόγια στα τραγούδια, δε θυμάμαι τα ακόρντα. Αν δεν υπήρχε ο Χρήστος (Τρεσίντσης) στην ορχήστρα να με βοηθάει, δεν θα κάναμε τίποτα.

Γιατί απουσιάσατε τόσα χρόνια; Ίσως, λόγω προτάσεων;
Όχι, προτάσεις είχα πολλές. Εμένα ήρθε η επιτυχία στα 45 μου χρόνια. Μέχρι τότε ήμουν επιχειρηματίας. Δεν το ήξερα αυτό το κόλπο της νύχτας, το κάθε τόσο. Κουράστηκα γρήγορα. Βαρέθηκα. Αυτή η απότομη δημοσιότητα κάπου… Μέσα σε όλη αυτή την ιστορία γνώρισα τον Άκη Πάνου. Είχε έρθει στη Θεσσαλονίκη να με ακούσει.Ανατρίχιασα όταν ήταν ο Άκης από κάτω και μπαίνει μετά στο καμαρίνι. Πάω να σηκωθώ και του λέω “δάσκαλε”. “Κάτσε κάτω ρε”, μου λέει. “Έλα να με πάρεις αύριο από το ξενοδοχείο Καψής να πάμε μια βόλτα”.
Να φανταστείς, εγώ άκουγα τραγούδια του από τους δίσκους του πατέρα μου, που άκουγε Άκη Πάνου και Τσιτσάνη τότε. Η μάνα μου έλεγε νησιώτικα, εγώ έπαιζα ροκ κι όλα αυτά ανακατεύτηκαν. (σ.σ. κάνει μία παρένθεση για να μου εξηγήσει τα μουσικά του ακούσματα και συνεχίζει την αφήγηση)
Εκεί που πήγαμε στην ταβέρνα με τον Άκη, μέσα σε όλα αυτά που μου είπε ήταν μία φράση η οποία με έκανε εκείνη τη στιγμή να πω stop. Μου λέει: “Κυριαζή ξέρεις το κόλπο να γράφεις καλά τραγούδια αλλά πρόσεχε”. Τι να προσέχω, δάσκαλε; “Μη σε κάνουνε γυαλιστερό”! Και είπα, ωχ! Εκεί, σταμάτησα τηλεοράσεις, συνεντεύξεις, ραδιόφωνα και λέω πάμε σπίτι μας.
Αλλά όλο αυτό τον καιρό έγραφα. Είχα μια σιωπηλή δραστηριότητα. Δεν μπορώ να πω ότι σταμάτησα να παίζω μουσική. Έγραφα στο στούντιο απλά δεν μου πέρναγε καν από το νου να εμφανιστώ.

Γράφατε κομμάτια για εσάς ή για άλλους τραγουδιστές;
Δεν έχω γράψει ποτέ για άλλους τραγουδιστές. Όσοι έχουν πει τραγούδια μου μού ζήτησαν την άδεια, τα πήρανε και τα είπανε. Θυμάμαι από μικρός, όταν ήμουν στη Λύρα, μου έλεγε ο Πατσιφάς “γράψε για τη Γλυκερία, γράψε για τον τάδε”. Έλεγα δε μπορώ να το κάνω, εγώ γράφω τι μου συμβαίνει εμένα. Είναι άλλοι συνθέτες που το κάνουν και το κάνουν πολύ καλά. Εγώ δεν το ξέρω αυτό το κομμάτι. Γράφω ό,τι περνάω, ό,τι βιώνω, ό,τι ζω.

Δεν θα θέλατε όμως να το δώσετε αυτό να το τραγουδήσει κάποιος άλλος;
Βέβαια, ας έρθουν να ζητήσουν. Δε θα πω όχι. Εδώ μου ζήτησε ένας πιτσιρικάς το “Έλα μωράκι μου” , άγνωστο παιδί ας πούμε και του είπα “ναι”. Η ΑΕΠΙ μου έλεγε: “Του έδωσες άδεια, τι είναι αυτά;” Δεν θέλω να κόβω τα φτερά κανενός. Για ποιο λόγο να μη του δώσω, δεν καταλαβαίνω. Το τραγούδι ανήκει στον κόσμο. Κι ο Παπακωνσταντίνου όταν είπε το “Βράδυ Σαββάτου”, μου είπε “Χρήστο να το πω;” και του είπα πες το. Ο Ρόκκος με παίρνει μου λέει “Κυριακή απόγευμα’ να το πω”, του λεω πες το. Αλλά δε μπορώ να μου πεις γράψε για τον τάδε, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Αυτά τα χρόνια που λείπατε, εκτός από το να γράφετε κομμάτια, τι κάνατε;
Ψάρευα! Έχω λόξα με το ψάρεμα. δεν πάμε για τα ψάρια, πάμε για το ψάρεμα. Τα ρίχνουμε μέσα μετά. Το ψάρεμα με ηρεμεί. Αυτή η γαλήνη που έχει το ξημέρωμα. Κι έχω γράψει τα πιο ωραία μου τραγούδια. Σε ερημιές. Γιατί πάω σε διάφορα περίεργα σημεία ή στην Αίγινα.

Κάπως έτσι γράψατε και το τελευταίο;
Το τελευταίο γράφτηκε από ένα κουτί που είδα με πράγματα που είχε αφήσει κάποιο πρόσωπο. Μου έδωσε την ιδέα να γράψω “αυτό το βράδυ στο δωμάτιο αυτό, βλέπω τα πράγματα που άφησες εδώ”. Από ένα κουτί δηλαδή βγήκε που είχε μέσα κάτι πραγματάκια, ξεχασμένα.

Όλα τα τραγούδια σας είναι βιωματικά…
Ε, ναι, Μετά έβλεπα , ας πούμε, τις κόρες μου να κοιμούνται με το τηλέφωνο εδώ (σ.σ. βάζει το χέρι του στο αυτί). Ξέρεις, όταν είσαι ερωτευμένος περιμένεις το πρόσωπο να φανεί στην οθόνη, το όνομα. Από εκεί και με το κουτί και βγήκε το τραγούδι.

Υπάρχει κάποια συνεργασία που θα θέλατε να κάνετε μελλοντικά;
Μία πρόταση που μου έγινε και είπα όχι ήταν με την Άννα Βίσση. Δεν είναι ότι δεν την εκτιμάω, την εκτιμάω και τη σέβομαι σαν καλλιτέχνη αλλά φαίνεται δεν ήμουν στη φάση αυτή. Η φάση με βρήκε με τους Onirama και έγινε. Κάποια στιγμή με την Αννούλα πιστεύω θα κάνουμε μία συνεργασία. Η Άννα είναι και πιο ροκ, ξέρεις.
Και με ποιον άλλον θα μου άρεσε να συνεργαστώ; Με πολλούς, τι να σου πρωτοπώ. Δυο παιδιά που μου αρέσουν πολύ είναι ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Ορφέας Περίδης. Τους σέβομαι πολύ αυτούς.
Και με τον Καζαντζίδη θα ήθελα να βγω, να του κάνω δεύτερη φωνή αλλά δεν γίνεται (γελάει).

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος