Χρήστος Λούλης: «Ο μεγάλος καλλιτέχνης αντλεί και από τα σκοτάδια του»

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Χρήστος Λούλης στο περιοδικό Gala και τον δημοσιογράφο Κώστα Μπουρούση. Ο ηθοποιός που δε μασά τα λόγια του, μίλησε για το κίνημα #metoo που έχει ξεσπάσει στον χώρο του ελληνικού θεάτρου τον τελευταίο χρόνο και εξέφρασε τη δική του γνώμη για το αν η καλλιτεχνική αξία κάποιων καλλιτεχνών μειώνεται λόγω της κακής τους συμπεριφοράς.

Ποια είναι η θέση σου για το #metoo στο θέατρο; 

Είμαι πολύ ευχαριστημένους με όλους τους ανθρώπους που βγήκαν μπροστά και μίλησαν. Νιώθω πως πέρασε πια η εποχή των γκουρού που οι νέοι άνθρωποι φοβούνταν ακόμα και τη σκιά τους και δεν έβγαιναν ποτέ να πουν τίποτα. Γενικά, δεν πιστεύω στις αυθεντίες. Δηλαδή, αν είσαι αυθεντία, πρέπει να μου πιάσεις τον κ@@ο;

Δεν είμαι όμως καθόλου ευχαριστημένος για όλα αυτά που άκουσα, τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ όλα εκείνα που ξέραμε, ότι δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που κακότροποι, ψώνια, άρρωστοι και κομπλεξικοί. Το να υπάρχουν αυτές οι κατηγορίες δεν είναι κάτι που τιμά το θέατρο.

Θεωρείς ότι η προσωπική συμπεριφορά ενός καλλιτέχνη ακυρώνει την καλλιτεχνική αξία του; Για παράδειγμα, ο Κέβιν Σπέισι είναι λιγότερο καλός ηθοποιός επειδή έχει κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση;

Δεν είμαι καθόλου του cancel culture. Θα σε βοηθούσε σε τίποτα αν μάθαινες ότι η Σωτηρία Μπέλλου είχε ρίξει βιτριόλι σε έναν πρώην σύντροφό της;  Θα την έκανε χειρότερη τραγουδίστρια στα μάτια σου; Μη σου πω, βλέποντας τα πράγματα από την απόσταση του χρόνου, καταλαβαίνεις ότι ένας μεγάλος καλλιτέχνης δεν αντλεί μόνο από μια απολλλώνια αρμονία και καλή ηθική που υποτίθεται πως πρεσβεύουν η τέχνη, ο χριστιανισμός και η πολιτική ορθότητα.

Ο μεγάλος καλλιτέχνης  αντλεί και από τα σκοτάδια του, από τα πιο χαμερπή του αισθήματα. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε και το ένα και το άλλο κομμάτι. Ότι κάποιοι δε μπορούν να τα ελέγξουν αυτά στη ζωή τους δε σημαίνει ότι όλα αυτά δε τους κάνουν τους συγκλονιστικούς καλλιτέχνες που είναι. Έτσι κι αλλιώς η ηθική είναι κάτι που αλλάζει. Βλέπουμε κάτι με τα μάτια του τώρα σε σχέση με το τι γινόταν παλιά και ανατριχιάζουμε, αλλά ξεχνάμε ότι η ηθική του τώρα δεν έχει καμία σχέση με την ηθική του τότε.