Χρήστος Βασιλόπουλος: “Θα ήθελα να γίνω ο πατέρας που δεν είχα ποτέ”

Για τη ζωή στο Los Angeles, την καριέρα του ως ηθοποιός, την οικογένεια αλλά και τον πατέρα του που πέθανε πριν τρία χρόνια μέσα στη φυλακή, μίλησε ο Χρήστος Βασιλόπουλος σε συνέντευξη στο περιοδικό People και τη Βένια Καραγιάννη.

Όταν έφυγα για το L.A., δεν είχα εικόνα τού τι θα γίνει. Δεν είπα, δηλαδή, “θέλω να γίνω σούπερ σταρ”. Είπα “πάμε να δούμε τι γίνεται και βλέπουμε”. Είμαι πολύ ρεα­λιστής και παίρνω σημάδια. Αν δεν τα δω, δεν πράττω. Είχα βάλει ένα χρονοδι­άγραμμα και είχα πει πως, αν δεν έβρι­σκα μέχρι τότε μια δουλειά, θα έπρεπε να γυρίσω. Η περίοδος προσαρμογής ήταν ομαλή. Έχει πολλή μοναξιά το L.A. Όλοι νομίζουν ότι είναι σούπερ, αλλά είναι σκληρή πόλη, γιατί όλοι όσοι είναι εκεί έχουν πάει με ένα σκοπό: να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουν πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και στις 11.00 το βράδυ κοιμούνται».

Ποιά είναι η σχέση του με τη μοναξιά;
«Ως άνθρωπος, τα έχω βρει πολύ με τη μοναξιά μου, μπορώ να κάνω παρέα με τον εαυτό μου. Έχω πάει, για παράδειγμα, ταξίδι στο Μαρόκο μόνος με τη μηχανή μου, για ένα μήνα. Έχω πάει στη Σουηδία για τρεις μήνες, πάλι με τη μηχανή, μόνος μου. Οι άνθρωποι που αντέχουν τη μο­ναξιά και περνάνε καλά με τον εαυτό τους είναι πολύ δυνατοί και κάνουν πράγματα, αρκεί να βρουν την ισορρο­πία». Επιμένω, όμως, ότι από την ανα­γνωρισιμότητα και τις επιτυχίες στην Ελλάδα επέλεξε την απόλυτη ανωνυ­μία της Αμερικής. «Δεν έκανα αυτή τη δουλειά για να με χαιρετάει ο κόσμος στο δρόμο. Με ενδιαφέρει η αναγνώ­ριση, αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός της δουλειάς μου. Μπορώ να ζήσω το υπό­λοιπο της ζωής μου βγάζοντας ένα συ­γκεκριμένο ποσό το χρόνο, κι ας μη με ξέρει κανείς, αρκεί να κάνω υπέροχες δουλειές. Το όνειρό μου είναι να δου­λεύω οκτώ μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους να ταξιδεύω, μόνος ή με δουλειάς μου. Μπορώ να ζήσω το υπό­λοιπο της ζωής μου βγάζοντας ένα συ­γκεκριμένο ποσό το χρόνο, κι ας μη με ξέρει κανείς, αρκεί να κάνω υπέροχες δουλειές. Το όνειρό μου είναι να δου­λεύω οκτώ μήνες το χρόνο και τους υπόλοιπους να ταξιδεύω, μόνος ή με την οικογένειά μου».

Πόσο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά στo L.A;
Ο ανταγωνισμός όμως στο L.A. είναι αδυσώπητος. Σκέψου ότι έχω πάει σε πάνω από 500 κάστινγκ. Είμαι πια εξοικειω­μένος με την απόρριψη. Στην αρχή θύμωνα και έλεγα ότι “στο L.A. δεν ξέ­ρουν”, αλλά όσο περνάει ο χρόνος κα­ταλαβαίνω πως ή θα προσαρμοστείς ή θα πας σπίτι σου. Ακούω, για παράδειγμα, ηθοποιούς που δεν κλείνουν δουλειές και λένε “μισώ το L.A.”. ΟΚ, αλλά με αυτό το σκεπτικό και την αρνητική ενέργεια δεν θα κλείσεις καμία δου­λειά. Νομίζω τελικά ότι η απόρριψη είναι ετεροχρονισμένη επιτυχία. Έρχε­ται κάποια στιγμή και γίνεται επιτυχία. Για αυτό και δεν έχω σκεφτεί να τα πα­ρατήσω. Μου έχουν περάσει από το μυαλό διάφορες σκέψεις όταν δεν έχω δουλειά, αλλά είμαι ψύχραιμος. Και κάνω κι άλλες δουλειές. Τώρα δουλεύω ως πορτιέρης σε ένα κυριλέ εστιατόριο με πεντάωρη βάρδια και είναι πολύ ωραία. Είναι σαν να βγαίνω έξω και να πληρώνομαι!».

Πως είναι η ζωή στο L.A;
Ο μύθος θέλει το L.A. μια πόλη ζω­ντανή, που ζει σε ξέφρενους ρυθμούς και πάρτι, με άντρες και γυναίκες έτοι­μους για όλα. «Δεν είναι μύθος. Το L.A. είναι μια πολύ σαρκική πόλη. Όλα είναι εφήμερα κι όλοι είναι ανοι­χτοί σε νέες προτάσεις. Υπάρχει μια διαθεσιμότητα, ειδικά με τις γυναίκες στην ηλικιακή κατηγορία 20-33, που έρχονται από όλα τα σημεία του πλα­νήτη για να καταφέρουν να κάνουν κα­ριέρα. Αυτές δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν ένα καλό αγόρι για σχέση. Δεν τις αφορά, τουλάχιστον τις περισσότε­ρες». Προσπαθώ να καταλάβω πώς τον αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εκεί. «Δεν με πλησιάζουν. Δεν έχω το πακέτο που θέλουν. Είμαι ένας νέος ηθοποιός. Δεν είμαι κάποιος που μπορεί να τους προ­σφέρει εργασία – κι αυτές απευθύνο­νται αλλού. Έτσι κι αλλιώς, δεν βγαίνω ιδιαίτερα, περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου με τον Γιώργο Καραμίχο, που είναι και κολλητός μου φίλος, και δεν γνω­ρίζω νέο κόσμο.
Η έξοδός μου είναι όταν δουλεύω. Ακούγεται λίγο αστείο, αλλά είναι αλή­θεια! Από την άλλη, μεγαλώνοντας, σκέφτομαι την οικογένεια. Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά πρέπει να υπάρξει και ο κατάλληλος άνθρω­πος – κι αυτό δεν είναι πολύ εύκολο να βρεθεί σε αυτή την πόλη. Οι γυναίκες εδώ έρχονται για καριέρα, όχι για οικο­γένεια. Αλλά εγώ ονειρεύομαι τον εαυτό μου στο ρόλο του “daddy cool”. Θα ήθελα να γίνω ο πατέρας που δεν είχα ποτέ, χωρίς αυτό να ακούγεται δραματικό. Όμως μου έχει λείψει αυτή η παρουσία και νομίζω ότι μέσα από τα παιδιά θα αναπληρώσω αυτό που μου έλειψε και θα γίνω καλύτερος, και άν­θρωπος και ηθοποιός».

Ποιά η σχέση με τον πατέρα του που πέθανε πριν από τρία χρόνια στη φυλακή;
«Ο πατέρας μου μου έμαθε ένα πράγμα, ίσως το πιο σημαντικό: Μέσα από τη ζωή του, μου έδειξε τι δεν πρέπει να γίνω ποτέ. Ήταν πάντα το παράδειγμα προς αποφυγήν. Γι’ αυτό και θα τον αγαπώ πάντα».