Χρύσα Παππά στο TLIFE: Ο ρόλος της κωφής, η συνεργασία με τον Γιάννη Βούρο και οι συμβουλές της Πέγκυς Τρικαλιώτη!

Ανήκει στην ομάδα που ο Γιάννης Βούρος, μιλώντας στο TLIFE, αποκάλεσε εύστροφη! Η Χρύσα Παππά είναι μία από τους πρωταγωνιστές της παράστασης “Παιδιά ενός κατώτερου Θεού”. Εμείς την έχουμε γνωρίσει περισσότερο μέσα από τις τηλεοπτικές της δουλείες και κυρίως μέσα από την επιτυχημένη σειρά του Mega, “Τα μυστικά της Εδέμ”. Το θέατρο φαίνεται όμως να της ταιριάζει εξίσου.

Το TLIFE τη συνάντησε λίγο πριν χτυπήσει το τρίτο κουδούνι στο θέατρο Βεάκη και ανέβει στη σκηνή. Χαμογελαστή, χωρίς κανένα άγχος. Αντίθετα έδειχνε να έχει μια ανυπομονησία. Τόσο για να ανέβει στη σκηνή και να γίνει η Σάρα όσο και για να μας μιλήσει για την ηρωίδα της.

“Όλοι είμαστε στον ίδιο κόσμο”

Εγώ υποδύομαι τη Σάρα, η οποία είναι μια κωφή κοπέλα και έχει γενικώς ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ στη ζωή της. Όταν γεννήθηκε δεν είχαν αντιληφθεί ότι είναι κωφή, νόμιζαν ότι είναι καθυστερημένη, την αντιμετώπιζαν ως καθυστερημένη. Όταν στα 12 της ανακάλυψαν ότι δεν είναι καθυστερημένη, αλλά είναι απλώς κωφή, προσπάθησε κάπως να ενταχθεί στην κοινωνία, αφού βέβαια όταν ήταν 5 χρονών, την είχαν στείλει οι γονείς της σε ένα ίδρυμα, δεν άντεχαν να τη μεγαλώσουν οι ίδιοι, ο πατέρας της εξαφανίστηκε, έφυγε από την οικογένεια κι η μάνα την έστειλε σε ένα ίδρυμα και άρχισε κάπου στα 12, να προσπαθεί στην εφηβεία να ενταχθεί στην κοινωνία. Κάτι που δε γινόταν, δεν υπήρχε καμία υποδομή, την κορόιδευαν, αυτό σημαίνει ότι κλείστηκε πολύ περισσότερο στην εαυτό της. Αυτές είναι οι πληροφορίες που μαθαίνουμε στη διάρκεια του έργου. Αυτό που διαδραματίζεται στο έργο, είναι ότι σε αυτό το ίδρυμα, από το οποίο έχει αποφοιτήσει, εργάζεται ως καθαρίστρια –είναι πάρα πολύ έξυπνη κοπέλα και πολύ μορφωμένη , έχει διαβάσει μόνη της, αλλά δεν έχει μάθει ποτέ να μιλάει, διαβάζει χείλη και μιλάει μόνο με τη νοηματική. Και αυτό που μας επισημαίνει είναι ότι είναι πολύ περισσότερο απομονωμένη πια. Συναντάει τον Τζέημς, ο οποίος έρχεται να δουλέψει ως καθηγητής λογοθεραπείας στο ίδρυμα αυτό και προκύπτει ένας πολύ μεγάλος έρωτας. Μέσα από όλο αυτό, υπάρχει μια τεράστια πάλη από το ποιος θα επιβληθεί σε ποιόν, για να μείνει ένας από τους δύο στον κόσμο, ή των κωφών ή των ακουόντων, γιατί ο Τζέημς προσπαθεί να την καταπιέσει, γιατί κάνει και αυτό σε αυτή την ιστορία, να μάθει να μιλάει και να διαβάζει χείλη και η Σάρα από την πλευρά της έχει αποφασίσει να μείνει στον κόσμο των κωφών. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, γίνεται μία ένωση στο τέλος του έργου, ότι όλοι είμαστε στον ίδιο κόσμο, ακούοντες και μη.

Πόσο εύκολο είναι να μπαίνεις και να βγαίνεις κάθε φορά σε ένα τόσο δυνατό συναίσθημα, στο ρόλο; Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν θα το έλεγα και δύσκολο. Είναι θέμα συγκέντρωσης και εμπειρίας. Εύκολο δεν είναι, αλλά με δουλειά όλα γίνονται! Και με πολλή συγκέντρωση και πολλή πειθαρχεία, γίνεται. Είναι και κάποιες φορές, που κάποια πράγματα μας κουμπώνουν περισσότερο και κάποιες λιγότερο. Εγώ νιώθω πολύ ωραία σε αυτή τη δουλειά, πέρα από το αποτέλεσμα -δεν ξέρω εγώ πώς είναι, το καταλαβαίνουμε μόνο από τον κόσμο, αλλά νιώθω ωραία.

“Η νοηματική είναι μια γλώσσα”

Η νοηματική για μένα ένας υπέροχος κόσμος που εμένα μου ανοίχτηκε, γιατί δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτό, ούτε είχα συναναστραφεί με κωφούς. Με βοήθησε πάρα πολύ ο δάσκαλός μας, όλοι κάναμε Νοηματική και ο Γιάννης που κάνει τον Τζέημς και τα δύο βαρήκοα παιδιά, εγώ περισσότερο όμως, ο Νίκος Ίσαρης και η Ελισάβετ Κατσαράκη. Ο Νίκος είναι κωφός και δάσκαλος Νοηματικής και η Ελισάβετ είναι η μεταφράστρια. Με πολλή δουλειά, πολλά μαθήματα, πολλή επανάληψη, πολλή δουλειά προσωπική, από το πρωί μέχρι το βράδυ έκανα αυτό, δηλαδή οδηγούσα και έκανα αυτό, σε όλες τις δουλειές στο σπίτι έκανα αυτό, αλλά είναι κάτι που μ’ αρέσει πολύ.

Πραγματικά δε μιλάω σε όλο το έργο, αλλά η νοηματική είναι μια γλώσσα, επομένως δε μου λείπει, νιώθω ότι μιλάω, πραγματικά! Και οι κωφοί έτσι εκφράζονται, γιατί είναι μια ολοκληρωμένη γλώσσα, δε λείπει κάτι από την ελληνική νοηματική.

Το να παίζει κανείς δίπλα στο Γιάννη Βούρο, πώς είναι; Είναι πολύ ωραία, γιατί ο Γιάννης μας σκηνοθέτησε κιόλας. Εγώ δεν τον γνώριζα πριν. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και εξαιρετικός καλλιτέχνης. Μας δούλεψε πάρα πολύ ωραία, με πολλή αγάπη και τρυφερότητα και με πολύ συγκεκριμένα όρια εκεί που χρειάζεται κάθε φορά και έχει και μια εμπειρία που εμένα με έκανε να νιώσω και μια ασφάλεια και μου άφησε και περιθώρια, χωρίς να θέλει να με βάλει σε κουτιά δικά του, στο να δημιουργήσω κι εγώ. Είναι πολύ ωραίο.

Σας άγχωσε το ότι είπατε το ναι σε ένα έργο, το οποίο έχει ξαναπαιχτεί στο παρελθόν, με τον Γιάννη Βούρο πάλι, και γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία; Και την Πέγκυ Τρικαλιώτη, την οποία παράσταση είχα δει κιόλας το 2001 ή 2002, δε θυμάμαι, στη Θεσσαλονίκη και είναι μια παράσταση που θυμάμαι πάρα πολύ έντονα έχω να σου πω, όχι λεπτομέρειες της παράστασης, ως προς την αίσθηση. Όχι, δεν με άγχωσε! Πιο πολύ με άγχωσε το να τα καταφέρω με τη Νοηματική, στην αρχή, πριν ξεκινήσω καν τα μαθήματα και δεν με άγχωσε γιατί δε με έβαλε και κανένας σε αυτή τη διαδικασία, μέσα από το θίασο εννοώ, το τι κάναμε τότε, τι θα γίνει τώρα, πώς ήταν η Πέγκυ τότε, πώς θα είμαι εγώ τώρα, δεν με έβαλε ούτε ο Γιάννης σε αυτή τη διαδικασία. Συν του ότι είναι άλλη ηθοποιός η Πέγκυ, άλλη ηθοποιός εγώ και άνθρωποι διαφορετικοί είμαστε. Είναι εξαιρετική η Πέγκυ και ήρθε και στην επίσημή μας…

Σας έδωσε και συμβουλές, σας είπε παρατηρήσεις; Όχι, τίποτα. Η Πέγκυ το μόνο που μου είπε ήταν να το απολαύσω. Ήταν πολύ συγκινημένη και της άρεσε και πάρα πολύ όλη η παράσταση.

Νομίζω ότι είχε γραφτεί κιόλας, ότι κανένας δεν μπήκε στη διαδικασία να συγκρίνει ούτε όλο το θίασο, ούτε τίποτα… Ξέρεις και να ειπωθεί από κάποιον είναι ok, αλλά εκ των πραγμάτων είναι διαφορετικός πρώτα από όλα ο Γιάννης, δηλαδή πριν από 15 χρόνια ήταν ένας άλλος άνθρωπος και άλλος ηθοποιός. Τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα… και είμαι και άλλη εγώ! Η Πέγκυ που ήρθε στην επίσημη ήταν πάρα πολύ δοτική, όπως και στα τηλεφωνήματα που είχαμε πριν και της άρεσε πάρα πολύ!

Μπαίνετε στη διαδικασία να διαβάσετε κριτικές ή να ακούσετε τι λέγεται και τι γράφεται; Μέχρι τώρα είναι όλα θετικά βέβαια! Κάποιες φορές, ναι ναι! Και μου αρέσει που είναι τόσο ωραία η απήχηση του κόσμου. Πρώτα από όλα την ώρα της παράστασης, που δύο ώρες δεν ακούγεται κιχ και που μετά είναι πολύ έντονο το χειροκρότημα, και αυτά που έχω διαβάσει, ναι! Και με χαροποιούν πολύ. Αυτό θέλουμε, να περνάει κάτω η δουλειά και να αρέσει.

Ποιο είναι το μήνυμα που βγάζει αυτό το έργο και πρέπει να κρατήσει ο θεατής φεύγοντας; Ότι με την αγάπη, όλα τα καταφέρνουμε…