Ζέτα Μακρυπούλια: “Για να αγαπήσεις πολύ, πρέπει να μάθεις να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Δεν το πέτυχα. Το προσπαθώ”

“Τι λέτε ρε μάγκες; Βγαίνουν στην τηλεόραση όλες αυτές οι >, τίγκα στην σιλικόνη και στην κυτταρίτιδα, και απουσιάζει μια τέτοια εθνική φαντασίωση; Τι συμβόλαια και κουραφέξαλα; Εγώ, ο παθιασμένος για μελαχρινές, γουστάρω Μακρυπούλια. Κι όχι μόνο σαν κορμί, κυρίως σαν σκέψη.
Της άφησα δέκα μηνύματα. Δεν απάντησε σε κανένα. Ισχυρίζεται πως με πήρε ισάριθμες φορές. Είναι αλήθεια, αλλά δεν ξέρει πως δεν ξέρω να παίρνω μηνύματα. Αρα, είμαστε πάτσι. “Δεν έχω τίποτα να πω”, ήταν το τελευταίο της καταφύγιο. Θα πω για σένα, μην σε νοιάζει”

Με αυτά και αρκετά ακόμα λόγια ο Γιώργος Λιάνης προλόγισε τη συνέντυξη που του έδωσε η Ζέτα Μακρυπούλια για τη Real της Κυριακής.. Η μάλλον όπως γράφει ο ίδιος δεν ήταν ακριβώς συνένετυξη, αλλά αφιέρωμα…

Ποιόν θα έλεγες αρχηγό στην ζωή σου;
Την μητέρα μου. Δεν το είχα σκεφτεί, αλλά αυτη.

Το δίπολο αγάπη-έρωτας το διαχωρίζεις;
Καμία σχέση. Τώρα τελευταία με απασχολεί ξανά. Ναι, η αγάπη είναι ευτυχία, όπως ακούσαμε στο έργο που είδαμε προχθές. Αλλά δεν αγαπάμε σωστά. Ακόμα και η αγάπη δεν έχει δόντια. Έχω καταλήξει. για να αγαπήσεις πολύ, πρέπει να μάθεις να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Δεν το πέτυχα. Το προσπαθώ.

Ο έρωτας;
Ο έρωτας; Προφανώς ρωτάς για τον έρωτα των παιδικών μας χρόνων. Αυτός είναι ο έρωτας. Σίφουνας. Ακραίο φαινόμενο. Αυτή η ζάλη, αυτή η μέθη, αυτό το ίχνος αθανασίας που ζεις με τον άλλον. Αλλά όταν μεγαλώνεις, τα πράγματα αλλάζουν. Αποκτάς γνώση. Και η γνώση, συνήθως, τον έρωτα τον κάνει αγάπη. Η αγάπη η αληθινή δεν σε εξαπατά όπως ο έρωτας. Οχι πως και τώρα δεν μπορεί να υπάρξει ένας έρωτας-σίφουνας. Μέχρι και τυφώνας μπορεί να υπάρξει.

Κυρία Μακρυπούλια, συμφωνήσαμε να κάνουμε ένα πορτρέτοκαι όχι μια συνέντευξη. Οφείλω, όμως, να ζητήσω μια τελευταία χάρη. Να μου απαντησετε σε αυτήν την ερώτηση που έκανα. Μπορείς να φανταστείς την ζωή σου, χωρίς να την δεις να λάμπει στα μάτια ενός παιδιού δικού σου;
(Παραταιταμένη παύση) Και μπορώ, και δεν μπορώ. Θα ήθελα να βλέπω τη ζωή μου να λάμπει στα μάτια ενός παιδιού δικού μου. Αλλά δεν ξέρω τι γίνεται με αυτό το καμπανάκι… Δεν λειτουργώ έτσι. Δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν το κυνηγώ. Αυτό κατακτιέται. Εμένα η ζωη με πάει αλλού.

Από ποιόν εξαρτάται η απόφαση;
Από εμένα. Με εμένα τώρα μιλάς.