H Ζέτα Μακρυπούλια επιστρέφει στο κυπριακό περιοδικό Omikron, ύστερα από δύο χρόνια, με την πιο προσωπική της συνέντευξη! Η παρουσιάστρια του Ρουκ Ζουκ μιλάει για τους δύσκολους χωρισμούς, τις προδοσίες, τα λάθη που δεν συγχωρούνται στους όμορφους και τη σχέση της με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Όταν ήμουν μικρή δεν είχα καμία σχέση, καμία αντίληψη, με αυτό που περιγράφεται ως “ωραία εξωτερική εμφάνιση”. Όχι, όχι. Τίποτα δεν καταλάβαινα. Υπήρξα ένα κλειστό παιδί -πολύ ντροπαλή, όχι ιδιαίτερα κοινωνική, χωρίς θάρρος, αν και έκανα παρέα με άλλα παιδιά και είχα φίλες-, αλλά είχα κάποια άλλα θέματα να αντιμετωπίσω, οπότε το ζήτημα της ομορφιάς δεν με αφορούσε. Καθόλου. Μεγαλώνοντας -ίσως και μέσα από αυτή τη δουλειά- ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι πως “κάτι γίνεται εδώ”. Κι έτσι άρχισα να αποκτώ λίγο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση –από το μηδέν στο οποίο βρισκόμουν μικρότερη. Στο μεταξύ, άλλαξε το πρόσωπό μου -είχα πιο στρογγυλό πρόσωπο τότε, ενώ τώρα είναι πιο στεγνό- οι γωνίες μου, το σώμα μου –και νομίζω, πως αυτό που έχω τώρα μου πηγαίνει περισσότερο σε σχέση μ’ αυτό που είχα σ’ εκείνη την ηλικία. Ναι, με βλέπω κάπως αλλιώς πια».
«Νομίζω πως στο δικό μου επάγγελμα τα πράγματα είναι λίγο αντίστροφα: στην ασχήμια συγχωρούνται πάρα πολλά, στην ομορφιά όχι. Επίσης, προσωπικά, δεν είχα ποτέ την αγωνία αν θα αρέσω στους άντρες. Δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη στο μυαλό μου –δεν υφίστατο ως θέμα. Δεν με ενδιέφερε!».
Εκ του ασφαλούς το λες;
Μπα, όχι. Όχι. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Ξέρεις, η συντροφικότητα δεν έχει να κάνει με το αν είσαι ωραίος ή άσχημος –για όλους τους ανθρώπους υπάρχει ένας σύντροφος, φτάνει να τον δουν. Γιατί η ομορφιά τελειώνει. Είναι βέβαιο πως τελειώνει. Ίσως και επειδή είναι κάτι πολύ σχετικό.
Πού εντοπίζεις την ομορφιά στον σύντροφό σου;
Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Όμως, γενικά, δεν με ενθουσιάζουν οι πάρα πολύ όμορφοι άνθρωποι! Δεν πιάνομαι απ’ αυτό. Έχει τύχει να συναντήσω έναν τέτοιο άνθρωπο στο παρελθόν -πολύ ωραίο!- και να μου ήταν αδιάφορος ερωτικά. Γιατί θέλω όλο το πακέτο. Θέλω να έχει ενδιαφέρον και το μέσα, το οποίο να βγαίνει προς τα έξω. Θέλω, ως άντρας, να ξέρει να χειρίζεται μία γυναίκα, αλλά κυρίως τον εαυτό του –στον τρόπο που μιλά, στον τρόπο που κινείται, στον τρόπο που διαχειρίζεται το μυαλό και το χιούμορ του. Αυτά είναι στοιχεία που διαθέτει ο σύντροφός μου, γι’ αυτό άλλωστε και είμαστε τόσα χρόνια μαζί. Πέρα από την εξωτερική του εμφάνιση, αυτά είναι τα πιο σημαντικά.
Το ταλέντο του δεν διαδραμάτισε το δικό του -σημαντικό- ρόλο στο να σου είναι ελκυστικός;
Και το ταλέντο του. Σαφέστατα. Γιατί θέλω να θαυμάζω τον άντρα! Και το ταλέντο, στον συγκεκριμένο άνθρωπο, νομίζω πως περισσεύει. Γιατί ο Μιχάλης είναι ένας ολοκληρωμένος καλλιτέχνης -και μουσικός και τραγουδιστής- δεν εξαρτάται από κάποιον.
Έχουν, όμως και τις πολύ «κλειστές» τους στιγμές αυτοί οι τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι…
Φυσικά. Όπως όλοι οι καλλιτέχνες. Άλλωστε, έχω κι εγώ τις πολύ «κλειστές» μου, έχουμε ταυτιστεί, οπότε καταλαβαίνει αμέσως ο ένας τον άλλον.
Δεν έχετε…βαρεθεί πια ο ένας τον άλλον, μετά από 7 χρόνια που είστε μαζί;
-(γελάει). Η καθημερινότητα στη σχέση έχει μία μικρή ρουτίνα -όπως συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια- αλλά όταν αγαπάς τον άλλον κι όταν συνεχώς ανακαλύπτονται καινούρια ενδιαφέροντα που επανατοποθετούν τη σχέση τότε, όχι, δεν έχεις λόγο να βαρεθείς. Αν μάλιστα έχεις και έναν κοινό στόχο με τον άλλον, τότε την καθημερινότητα την κάνεις γλυκιά.
Παλιά ήσουν πολύ ρομαντική;
Μέχρι βλακείας!
Γι’ αυτό και πληγωνόσουν πιο εύκολα;
Μπορεί. Γιατί κι εγώ περίμενα τον «πρίγκιπα». Ήμουνα απ’ αυτά τα κοριτσάκια: έβλεπα στις ταινίες το happy end, αλλά δεν αναρωτιόμουν τι γίνεται μετά το happy end.
Και ποτάμια τα δάκρυα μετά, στους χωρισμούς;
Σε άλλους χωρισμούς μου έχω στεναχωρηθεί περισσότερο, σε άλλους λιγότερο. Κάποιοι χωρισμοί μου όμως, ήταν πολύ συνειδητοποιημένοι. Γιατί δεν είμαι και από τους ανθρώπους που κάνουν βεβιασμένες κινήσεις. Έχω ιώβεια υπομονή. Φημίζομαι γι’ αυτό. Εξαντλώ τα περιθώρια. Οπότε κάπως προετοιμάζομαι κιόλας.
Υπήρξαν φορές που οι επαγγελματικές σου φιλοδοξίες ήταν σε προτεραιότητα σε σχέση με τα προσωπικά σου;
Ποτέ δεν συνέβη αυτό. Πάντα ο έρωτας ήταν για μένα σε προτεραιότητα. Αυτός διαδραμάτιζε τον πιο βασικό ρόλο στη ζωή μου. Αν και όπως ξέρεις, πάλεψα πολύ στο να καταφέρω κάποια πράγματα στη δουλειά μου. Γιατί τίποτα δεν μου χαρίστηκε, τίποτα δεν είχα έτοιμο και “στρωμένο”. Ήμουνα, όμως, πάντα πολύ εργατική –άκουγα, μελετούσα, παρακολουθούσα. Αφοσιωνόμουν –το κάνω ακόμα. Αν και δεν ήμουνα ένα παιδί με «στόχους». Ούτε είχα υπέρμετρες φιλοδοξίες. Πήγαινα πάντα βήμα βήμα. Απλώς έχω μάθει να διαχωρίζω τα επαγγελματικά μου από τα προσωπικά. Μου ’χει τύχει, ωστόσο, κάποιες φορές, να είμαι χάλια ψυχολογικά και να πρέπει να παρουσιάσω μία live εκπομπή ή να πρέπει να ανέβω στη σκηνή, σε ένα γεμάτο από θεατές θέατρο. Αλλά μέσα μου να συμβαίνει το χάος. Να έχω πάθει κρίση πανικού στο καμαρίνι μου και να κλαίω.
Σ’ έχουν δει πολλοί άνθρωποι να κλαις;
Όχι. Γιατί δεν μ’ αρέσει να αφήνομαι σ’ αυτό το συναίσθημα. Δεν κλαίω συχνά. Πάει καιρός
από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ’χει βάλει τα κλάματα. Όχι γιατί δεν είχα την αφορμή. Αλλά γιατί το πνίγω. Μπορεί, όμως, να δω ξαφνικά μία ταινία και να ξεσπάσω εκεί. Με αφορμή την ταινία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ