Την τελευταία του πνοή στα 92 του χρόνια άφησε ο ζωντανός θρύλος της Θεσσαλονίκης, ο φωτορεπόρτερ που λάτρευαν οι ηθοποιοί, Γιάννης Κυριακίδης. Ένας από τους καλλιτέχνες που είχε συνεργαστεί μαζί του και τον αγαπούσε πολύ ήταν και η Ζωή Λάσκαρη, που με ένα μήνυμά της στο Facebook στέλνει το δικό της στερνό αντίο…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“Πριν μερικά χρόνια επρόκειτο να μιλήσω για τον Γιάννη Κυριακίδη σε εκδήλωση παρουσίασης του λευκώματος του Κώστα Μπλιάτκα “Γιάννης Κυριακίδης: ζωή γεμάτη εικόνες”, εκδόσεις Μίλητος. Δυστυχώς, ένα μικρό ατύχημα δεν μου επέτρεψε τελικά να παραστώ.
Αποχαιρετώντας τον δημοσιεύω για πρώτη φορά το κείμενο της ομιλίας μου για αυτόν μαζί με μια σπάνια φωτογραφία του από το λεύκωμα. Καλό ταξίδι Γιάννη μου”, έγραψε και ανέβασε το εκίμενο που θα έλεγε στην εκδήλωση:
“Καλησπέρα,
Θέλω να σταθώ απόψε περισσότερο στις φωτογραφίες της δικής μου μνήμης για τον Γιάννη. Αυτό το Ιερό Τέρας της Θεσσαλονίκης, που είναι ερωτευμένος όχι με την διάρκεια αλλά με τις στιγμές των ανθρώπων. Γιατί ξέρει πως η διάρκεια δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, αυτός ο αριστοκράτης και αριστοτέχνης της φωτογραφίας, γι’ αυτό και περιφρονούσε πάντα την τηλεοπτική κάμερα. Έκαιγε την ψυχή του για αυτή και μόνο την τέχνη της μοναδικής στιγμής, στην οποία συμπύκνωνε δραματικά την ιστορία των ανθρώπων. Και το έκαιγε μπορείτε να το βάλετε μέσα ή έξω από εισαγωγικά.
Ο Γιάννης είναι εβδομήντα χρόνια ελληνικής ιστορίας. Λέω ελληνικής και όχι θεσσαλονικιώτικης και ας είναι ο ίδιος ένας από τους πιο μεγάλους μύθους της Θεσσαλονίκης, θα μπορούσα να πω ότι είναι η επιτομή του Μύθου της πόλης. Αδιαφιλονίκητης μαχητής του φωτορεπορτάζ, στις φωτογραφίες του αποτυπώνει τις αγωνίες, τις λαχτάρες, τους σπαραγμούς, τις χαρές μιας γενιάς ανθρώπων που, επιτρέψτε μου να πω, ονειρεύτηκε με πείσμα, πάλεψε στις πιο αντίξοες συνθήκες και δημιούργησε. Αυτό είναι και το σύμπαν του Γιάννη γιατί κατά κάποιο τρόπο οι φωτογραφίες του πάλλονται ακολουθώντας την δραματικότητα όχι μονάχα των στιγμών που «αιχμαλωτίζουν» αλλά και της ίδιας του της ψυχής. Γι’ αυτό και καθεμιά τους είναι ένας κρίκος για να σχηματιστεί η αλυσίδα αυτού του πολύ ιδιαίτερου, πολύ μοναδικού DNA που ονομάζω Γιάννης Κυριακίδης.
Λένε ότι “μια φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις”. Οι φωτογραφίες του Γιάννη, εμποτισμένες απ’ την δύναμη των στιγμών του παρελθόντος, ισοδυναμούν με λιγότερες λέξεις, αλλά με πολύ περισσότερες έννοιες. Και αυτό οφείλεται στη δύναμη και τη γοητεία των λήψεων του που αναδεικνύουν τη σχέση επικοινωνίας μεταξύ του ίδιου και του φωτογραφούμενου, απαραίτητη ουσία άλλωστε κάθε έργου τέχνης. Ο Γιάννης αναζητά όλους τους εκφραστικούς διαδρόμους για να βγάλει στην επιφάνεια, τον ψυχικό κόσμο του φωτογραφούμενου.
Αυτό που δεν διαθέτουν πια οι φωτογραφίες του σήμερα είναι τη «γοητεία» αυτή στην οποία είναι πλημμυρισμένος ο φωτογραφικός κόσμος του Γιάννη. Η φωτογραφία έχασε τη “γοητεία” της. Η έκφραση πραγματοποιείται με την τεχνική και όχι με το καθορισμένο και αμετάβλητο “στήσιμο” μπροστά στο φακό. Η πόζα εκφυλίστηκε, πέρασε σε δευτερεύουσα μοίρα, εξορίστηκε. Δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα πια. Σήμερα, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από χιλιάδες εικόνες που απλά καταγράφουν τα πράγματα. Και θέλω να σταθώ εδώ τελειώνοντας. Ο Γιάννης δεν έκανε προσωπική καριέρα. Και δεν έκανε ακριβώς επειδή απέδειξε την αντικειμενικότητα και ταυτόχρονα την οικουμενικότητα της Τέχνης του. Σπαράζει μαζί με τις φωτογραφίες του και μέσα από αυτές. Πιάνει τη στιγμή. Αυτήν που ξεχνούμε εύκολα. Και κατέγραψε με τα ατέλειωτα κλικ του την Ιστορία της Πατρίδος μας”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ