12 Ιουνίου: Παγκόσμια μέρα κατά της παιδικής εργασίας!

Στις 12 Ιουνίου είναι η μέρα κατά της παιδικής εργασίας. Παιδιά ακόμα και 4 ετών δουλεύουν ασταμάτητα για να ζήσουν, αντί να πηγαίνουν σχολείο και να έχουν ξένοιαστες μέρες όπως θα έπρεπε.

Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη θα μας μιλήσει γι’ αυτά τα παιδιά, την ταλαιπωρία που περνούν και πως αισθάνονται…

Στις 12 Ιουνίου η Unesco έχει αποφασίσει να θυμίζει στην ανθρωπότητα την ανάγκη των παιδιών και το δικαίωμά τους να προφυλαχθούν από την παιδική εργασία. Μπορεί σε εμάς να ακούγεται παράξενο γιατί στη χώρα μας η παιδική εργασία δεν είναι συνηθισμένη -τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες.

Υπάρχουν όμως εκατομμύρια παιδιά, περίπου 150 σε όλο τον κόσμο κάτω των 14 ετών τα οποία εργάζονται σε τραγικές συνθήκες και σε πολύ σκληρές εργασίες. Υπάρχουν παιδάκια 4 ετών τα οποία δένουν κόμπους για τα ακριβά χαλιά των πλούσιων και ανεπτυγμένων χωρών, υπάρχουν παιδάκια 4 ετών που περνάνε χάντρες για να στολίζουν τα in καταστήματα του κόσμου, τις βιτρίνες τους με τσάντες και παπούτσια, εσάρπες ή άλλα αξεσουάρ. Παιδάκια που αντί να παίζουν και να μαθαίνουν και να προστατεύονται όπως ο ορίζει η διακήρυξη για τα δικαιώματα του παιδιού που έχουν υπογράψει πάνω από 600 χώρες, αυτά τα παιδιά ζουν και εργάζονται σε άθλιες συνθήκες.

Σοκ!

Ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε και από την ελληνική τηλεόραση έδειξε παιδάκια να κάθονται στους πάγκους και να μην σηκώνονται ούτε για να πάνε τουαλέτα μήπως και μείνει πίσω η εργασία παραγωγής ενός ακριβού χαλιού και τον επιστάτη να περνάει με την μάνικα και να ρίχνει νερό εκεί που τα παιδιά λερώνουν επιτόπου.

Παιδάκια τα οποία γίνονται πωλητές, παιδιά που πουλιούνται στην αγορά της σεξουαλικής ικανοποίησης εγκληματιών ενηλίκων, παιδιά που δεν απολαμβάνουν όσο θα έπρεπε την αγνότητα και την αθωότητα αλλά την έχθρα. Στη χώρα μας το φαινόμενο δεν είναι διαδεδομένο. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετά παιδιά αγροτικών περιοχών παρά τον νόμο που θέλει 10χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, εγκαταλείπουν το σχολείο για να ασχοληθούν είτε με τις αγροτικές εργασίες είτε με τα οικιακά συντηρώντας την οικογένεια και τα αδέρφια επειδή οι γονείς εργάζονται σκληρά πολλές ώρες εκτός σπιτιού, ή που βοηθούν στην οικογενειακή επιχείρηση και δεν ολοκληρώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση ποτέ.

Τέλος στη χώρα μας υπάρχουν παιδιά ορισμένων ομάδων, παιδιά μεταναστών τα οποία χρησιμοποιούνται, τα γνωστά παιδιά των φαναριών που έγινε μεγάλη προσπάθεια να μην βρίσκονται στα φανάρια, παιδιά πωλητές λουλουδιών και μικροαντικειμένων που αντί να κοιμούνται στα κρεβάτια τους το βράδυ περιέρχονται σε ταβέρνες και σε κέντρα διασκέδασης για να βγάλουν χρήματα να τα πάνε στην οικογένειά τους και πολλά άλλα.

Σαν οργανωμένη κοινωνία, σαν ένα κράτος που θέλει να ονομάζεται κράτος πρόνοιας θα πρέπει να μην επιτρέπουμε την παιδική εργασία και κάτω των 16 ετών να μην υπάρχει παιδί το οποίο εργάζεται μόνιμα και να στερείται την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία, την ανάπαυση, την ευκαιρία να αθληθεί να συμμετάσχει σε ομάδες όπως είναι δικαίωμά του και υποχρέωσή μας.

Αν πέσει στην αντίληψή μας κάτι παρόμοιο, αν δούμε ένα παιδί να μην πηγαίνει σχολείο επειδή έτσι αποφάσισαν οι γονείς του για να το βάλουν να εργαστεί τότε θα πρέπει να αναφερθούμε και να ενημερώσουμε για το περιστατικό ώστε να επιληφθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες.

Τα παιδιά που εργάζονται νιώθουν ότι συνεισφέρουν στην οικογένεια το θεωρούν υποχρέωσή τους διότι δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους και θεωρούν ότι έχουν υποχρέωση να βοηθήσουν και μάλιστα νιώθουν περήφανα και χαρούμενα γι’ αυτό.

Εμείς που είμαστε ενήλικες θα πρέπει να νοιαστούμε για τα παιδιά, εμείς πρέπει να αγωνιζόμαστε για το συμφέρον των παιδιών που είναι πάνω από καθετί αφού τα παιδιά αξίζουν το καλύτερο.