Father’s Day: Οι «παράλογες» φοβίες ενός πατέρα (και πώς να τις κατανοήσεις!)

Μπορεί όπως λένε να μην υπάρχει πατρικό ένστικτο, ωστόσο ο άντρας μέσα στην οικογένεια έχει τον ρόλο του προστάτη, ιδίως όταν γίνεται πατέρας. Και αυτό είναι κάτι που στους περισσότερους βγαίνει φυσικά και αβίαστα. Μαζί με την ανάγκη για προστασία έρχονται και οι φοβίες, οι οποίες μπορεί να σε παραλύσουν και να σε κάνουν να μη σκέφτεσαι λογικά.

Αλλά ως γονιός, δεν μπορείς να αφήσεις αυτούς τους φόβους να περιορίσουν τον κόσμο που δείχνεις στα παιδιά σου. Δεν μπορείς να τα αποκλείσεις από εμπειρίες που θα τα διαμορφώσουν ή να προσπαθήσεις να τα απομονώσεις από δύσκολα πράγματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τελικά ως έφηβοι και ενήλικες, και μετά μια μέρα ως γονείς. Και φυσικά δεν μπορείς να κάνεις τα ίδια λάθη που έκαναν οι γονείς σου. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να χρησιμοποιήσεις τον φόβο, για να τους καθοδηγήσεις στο ταξίδι τους.

Αν και ο κίνδυνος δεν είναι πιο τόσο έντονος όσο όταν αναπτύχθηκε η απόκριση του φόβου, ο εγκέφαλός μας δεν έχει λάβει πλήρως το μήνυμα. Όταν τα παιδιά σου μένουν έξω πολύ αργά, όταν ανακαλύπτεις ότι έχουν πιει, όταν αγγίζουν κάτι που τους είπες να μην αγγίξουν, ο ίδιος αρχέγονος φόβος κυριαρχεί. Δεν ήξερες πού ήταν, δεν ήξερες αν ήταν ασφαλείς, δεν ήξερες τίποτα απολύτως. Ο τρόμος αναδύεται μέσα σου σαν καυτή λάβα, που συχνά ξεσπάει ως έκρηξη θυμού. Νοιάζεσαι εκείνα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και εκείνα, άθελα τους θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο. Έκανες ό,τι μπορούσες για να τα κρατήσεις ασφαλή και σε μια στιγμή εκείνα πετάνε αυτό το προσεκτικά κατασκευασμένο δίχτυ ασφαλείας στην άκρη σαν να μην σήμαινε απολύτως τίποτα.

Εσύ ως παιδί καταλάβαινες τις υπερβολικές αντιδράσεις των δικών σου γονιών; Δεν αγανακτούσες με τον θυμό τους; Tώρα που βρίσκεσαι εσύ στη θέση τους, σκέφτεσαι την ατελείωτη λίστα με τις φρικτές πιθανότητες καθώς περιμένεις με αγωνία τα παιδιά σου να επιστρέψουν στο σπίτι, και τώρα πια καταλαβαίνεις. Ο θυμός τους ήταν προϊόν φόβου, όπως είναι και ο δικός, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ακολουθήσεις το παράδειγμα τους.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα παιδιά προσπαθούν να καταλάβουν αυτό το άγνωστο πράγμα που λέγεται ζωή. Από μόνα τους, όπως ακριβώς κάναμε και εξακολουθούμε να κάνουμε και εμείς. Δεν θέλουν να εξαρτώνται από εμάς, όπως και εμείς δεν θέλουμε να εξαρτώνται από εμάς. Απλώς δεν ξέρουμε τι είδους καταστάσεις αντιμετωπίζουν όταν βρίσκονται εκεί έξω στον κόσμο, και είναι το άγνωστο που τελικά είναι πιο τρομακτικό από όλα.

Φωτογραφίες: iStock