Αυτοί είναι οι πιο θρυλικοί μπαμπάδες της μεγάλης οθόνης

Αν αποφασίσεις κάποιος να αντιμετωπίσει το θέμα μπαμπάς εντελώς στερεοτυπικά, θα πει πως είναι εκείνος που δουλεύει σκληρά, φροντίζει να μην λείπει κανένα υλικό αγαθό από την οικογένειά του και τους προστατεύει από τους κινδύνους της ζωής. Θα ήταν όμως, πολύ άδικο να αντιμετωπίζουμε τους μπαμπάδες με τόσο απλοϊκές και στερεοτυπικές μεθόδους. Ό, τι και να μας επιβάλει η κοινωνία να πιστεύουμε για τους άνδρες της ζωής μας, εκείνοι είναι πολλά περισσότερα. Οι μπαμπάδες λυγίζουν και κλαίνε, οι μπαμπάδες κάνουν αγκαλιές, οι μπαμπάδες μας πάνε βόλτα και τέλος οι μπαμπάδες κάνουν λάθη, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Στον κινηματογράφο έχουμε δει άπειρες ταινίες να υμνούν την μητέρα, υπάρχουν και εκείνες όμως, αν και λίγες, που υμνούν τον πατέρα και τον ρόλο που παίζει αυτός στη ζωή ενός παιδιού, γιατί οι μπαμπάδες δεν είναι διακοσμητικοί. Παρακάτω θα δεις μερικούς από τους πιο θρυλικούς μπαμπάδες που έχουν περάσει ποτέ από την μεγάλη οθόνη και γιατί μας έκαναν να τους αγαπήσουμε.

Harry Stamper, Armageddon (1998) 

Ο Harry είναι ένας σκληροτράχηλος άνδρας που δεν διστάζει να θυσιαστεί για το καλό της ανθρωπότητας, δυσκολεύεται όμως να αποδεχτεί τον φίλο της κόρης του. Όταν τελικά οι δυο τους βρίσκονται στο διάστημα προσπαθώντας να σώσουν την γη στην οποία τους περιμένει η Grace, η καρδιά του μαλακώνει.

Mufasa, The Lion King (1994) 

Ο Mufasa είναι ένας δίκαιος και ευγενής βασιλιάς, αλλά είναι και ένας στοργικός πατέρας. Είναι πάντα εκεί για να παίξει με τον γιο του και να μοιραστεί μαζί του την σοφία που έχει αποκομίσει, προκειμένου να του στρώσει τον δρόμο για τον θρόνο που τον περιμένει όταν μεγαλώσει. Ο Mufasa είναι επίσης εκεί για να μπει μπροστά από ένα κοπάδι βίσωνες προκειμένου να σώσει τον γιο του, ακόμα κι αν σημαίνει πως μπορεί να χάσει την ζωή του.

Mr. Perlman, ‘Call Me by Your Name’ (2017)

Όσο ο Έλιο και ο Όλιβερ ερωτεύονται με φόντο το ιταλικό καλοκαίρι, ο πατέρας του πρώτου μένει στις παρυφές της ιστορίας, παρατηρώντας και επεμβαίνοντας που και που με την σοφία, την καλοσύνη και το χιούμορ του. Στα τελευταία λεπτά της ταινίας, όταν ο Όλιβερ γυρνάει στις ΗΠΑ, ο κύριος Perlman, ανοίγεται στον γιο του, μιλώντας του για πολύ προσωπικά του πράγματα και δίνωντάς του ειλικρινείς συμβουλές. Μια τόσο μικρή αλλά και τόσο ισορροπημένη στιγμή, που με πολύ λίγο διάλογο, αποτυπώνει όλα όσα θα έπρεπε να είναι ένας πατέρας. Ανοιχτόμυαλος και με μεγάλη καρδιά.

Mac Maguff, Juno (2007) 

Η κόρη του μένει έγκυος, ενώ είναι ακόμα έφηβη, εκείνος όμως αποδεινκύεται ο βράχος που είναι πάντα δίπλα της και την στηρίζει, στα εύκολα και στα δύσκολα. Όταν εκείνη αποφασίζει πως θέλει να δώσει το μωρό για υιοθεσία, εκείνος είναι και πάλι εκεί για να της σφίξει το χέρι και να της πει ότι θα έχει πάλι την ευκαιρία να γίνει μητέρα στο μέλλον και μάλιστα, με τους δικούς της όρους, έτσι όπως πρέπει για κάθε γυναίκα δηλαδή.

Ted Kramer, ‘Kramer vs. Kramer’ (1979)

Οι γονείς στην συγκεκριμένη ταινία δεν αποτελούν ακριβώς παράδειγμα, βλέπουμε όμως το ταξίδι ενός πατέρα που αναγνωρίζει τα λάθη και τις αποτυχίες του παρελθόντος και προσπαθεί να επανορθώσει. Όταν τον εγκαταλείπει η σύζυγός του, ο Ted Kramer, βρίσκεται μόνος με τον μικρό γιο του και για πρώτη φορά στη ζωή του καλείται όχι μόνο να φέρει τα λεφτά στο σπίτι αλλά και να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του παιδιού του, από το πρωί που ξυπνάει, μέχρι το βράδυ που θα πέσουν για ύπνο. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε πατέρα και γιο να χτίζουν σιγά-σιγά μια σ΄χεση που δεν υπήρχε πριν και που τίποτα δεν μπορεί πια να την κλονίσει. Αυτή είναι ίσως η πρώτη ταινία, που έβαλε στο προσκήνιο την πατρότητα και έδειξε ότι οι μητέρες είναι και άνθρωποι που κάποια στιγμή μπορεί να καταρεύσουν, αλλά και που αμφισβήτησε και την αγιοσύνη της μητρότητας, δείχνοντας μας ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός.

Daniel Hillard, Mrs. Doubtfire (1993) 

Η αγάπη του για την οικογένειά του, αναγκάζει τον Daniel Hillard, να ντυθεί ως μια μεσήλικη γυναίκα και να παριστάνει την νταντά τους, προκειμένου να είναι κοντά τους, αφού εκείνος και η γυναίκα του έχουν πάρει διαζύγιο. Ακόμα και ντυμένος ως γυναίκα, ο Robin Williams, καταφέρνει να αποτυπώσει με χιούμορ και στοργή όλη την αγάπη που έχει ένας πατέρας για τα παιδιά του.

Fa Zhou, ‘Mulan’ (1998)

Αν και τον βλέπουμε για λίγα μόνο λεπτά στην ταινία κινουμένων σχεδών της Disney, η παρουσία του πλανάται συνεχώς καθ΄όλη την διάρκειά της και παίζει συνεχώς τον ρόλο του καθοδηγητή για την πρωταγωνίστρια. Όταν του ζητούν να παρουσιαστεί στον στρατό, παρά τον χρόνιο τραυματισμό του, η κόρη του αποφασίζει να παρουσιαστεί στην  θέση του, χωρίς να του ζητήσει την άδεια. Θέματα όπως η τιμή και το καθήκον είναι συνεχώς παρόντα στην ταινία και η επιρροή που έχει η έννοια της πατρότητας σε αυτήν, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Όταν η Μουλάν επιστρέφει από τον πόλεμο, ο Fa Zhoy, την αποκαλεί, “το μεγαλύτερο δώρο και την μεγαλύτερη τιμή του”. Η ικανότητά του να αποδέχεται και να αλλάζει τον κάνει πραγματικά ένα πρότυπο καλού πατέρα, κι ας είναι απλά ένα κινούμενο σχέδιο.

Atticus Finch, ‘To Kill a Mockingbird’ (1962)

Είναι ίσως ένας από τους πιο εκπληκτικούς μπαμπάδες που έχει γνωρίσει η παγκόσμια λογοτεχνία και ο Gregory Peck, κατάφερε να το αποδώσει υπέροχα στην κινηματογραφική μεταφορά. Ο Atticus Finch, είναι λογικός, είναι πρόθυμος να ακούσει και να μοιραστεί και κυρίως αντιμετωπίζει τα παιδιά του με σεβασμό. Παρόλο που μεγαλώνει μόνος του τα δυο παιδιά του, παλεύει σκληρά για να βρίσκει χρόνο να είναι εκεί γι’ αυτά και να τα διδάσκει για όσα τους φαίνονται μακρινά και μπορεί να μην τους αγγίξουν ποτέ.

Marlin, ‘Finding Nemo’ (2003)

Τι κι αν είναι ένα μικροσκοπικό κλοουνόψαρο, τίποτα δεν θα τον σταματήσει από το να βρει τον γιο του και να γυρίσουν μαζπί σπίτι. O Marlin διασχίζει σχεδόν όλους τους ωκεανούς και έρχεται αντιμέτωπος με καρχαρίες, γλάρους αλλά και ψαράδες προκειμένου να βρει τον μοναχογιό του τον Nemo. Όταν τελικά οι δυο τους βρίσκονται και πάλι μαζί, o Marlin αφήνει στην άκρη τις φοβίες του και αποδέχεται την περιπετειώδη φύση του γιου του.

Lester Burnham, American Beauty (1999)

Για το τέλος κρατήσαμε, έναν όχι και τόσο ιδανικό πατέρα, γιατί όπως είπαμε οι μπαμπάδες είναι άνθρωποι και οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι. Ο Lester είναι ένας μεσήλικας που σιχαίνεται την δουλειά του και είναι δυστυχισμένος στο γάμο του, όταν όμως η έφηβη κόρη του φέρνει σπίτι μια μαζορέτα φίλη της, εκείνος παθαίνει εμμονή μαζί της, τι κι αν η κοπέλα είναι ακόμα έφηβη. Σε κάποια στιγμή μάλιστα, αρχίζει να έχει και φαντασιώσεις με την έφηβη κοπέλα, με εκείνη που την φαντάζεται σε ένα κρεββάτι με κόκκινα τριαντάφυλλα, να θεωρείται πλέον από τις πιο θρυλικές κινηματογραφικές στιγμές.