Διαφορές στην ανατροφή των παιδιών: Millennial γονείς VS Baby boomers

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από το να έχεις τους γονείς σου κοντά όταν γίνεσαι κι εσύ γονιός. Ή έτσι νόμιζα. Γιατί όταν το παιδί μου ήρθε στον κόσμο, μαζί του ήρθαν κι όλες οι… παλιές καλές συμβουλές της μαμάς μου. Που, ναι, είχαν περάσει crash test με εμάς, αλλά δεν ταιριάζουν πάντα με τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά σήμερα. Εκεί που πίστευα πως θα είμαστε dream team, βρεθήκαμε να κρατάμε μούτρα η μία στην άλλη για το αν πρέπει το παιδί να φάει μέχρι την τελευταία μπουκιά. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η σύγκρουση των γενεών, έκδοση οικογενειακή.

Παλιά σχολή: Ο λόγος του γονιού είναι νόμος

Η γενιά των μπούμερς μεγάλωσε με το «γιατί έτσι», με το φαγητό να μην αφήνεται ποτέ και με το «μην κλαις, δεν έγινε και τίποτα». Οι γονείς μας ήταν αυστηροί, είχαν κανόνες και δεν πολυσυζητούσαν. Ήταν γονείς και τελεία. Ήταν το αυτονόητο authority μέσα στο σπίτι, και τα παιδιά προσαρμόζονταν. Δεν ήταν κακοί, απλώς δε μεγάλωσαν με το λεξιλόγιο της συναισθηματικής νοημοσύνης. Και τώρα, προσπαθούν να καταλάβουν γιατί εμείς πρέπει να εξηγούμε στο παιδί μας γιατί δε μπορεί να φάει παγωτό για πρωινό.

Νέα εποχή: Τα όρια με αγκαλιές και κουβέντα

Οι μιλένιαλ γονείς, από την άλλη, έχουμε διαβάσει, έχουμε δει βίντεο, έχουμε πάει σε σεμινάρια, έχουμε κουραστεί γενικά. Αλλά προσπαθούμε. Θέλουμε τα παιδιά μας να νιώθουν ασφαλή, να τους μιλάμε με σεβασμό, να κατανοούν τα συναισθήματά τους. Κάνουμε «time-in» και όχι «time-out». Δε βάζουμε φωνές, ή τουλάχιστον το προσπαθούμε. Και φυσικά, έχουμε πάντα μια γιαγιά να μας υπενθυμίζει ότι δε χρειάζεται να κάνουμε τόσες κουβέντες για ένα «όχι».

Άλλες εποχές, άλλες ανάγκες

Η διαφορά δεν είναι μόνο στο τι λέμε στο παιδί όταν κάνει φασαρία. Είναι στον τρόπο που βλέπουμε τον ρόλο του γονιού. Η δική μας γενιά δουλεύει πολύ, τρέχει πιο πολύ, αγχώνεται πιο πολύ. Γι’ αυτό κι έχουμε ανάγκη το σπίτι μας να είναι ένα μέρος αγάπης και κατανόησης, όχι μια συνέχεια του στρες της δουλειάς. Και ταυτόχρονα, έχουμε το ίντερνετ να μας δίνει συμβουλές κάθε τρία λεπτά. Η γενιά των γονιών μας είχε πιο απλό τοπίο. Ίσως και πιο καθαρό. Αλλά όχι πάντα καλύτερο.

Πώς τα βρίσκουμε χωρίς να τα χάσουμε

Η λύση δεν είναι να πείσουμε τους γονείς μας πως έχουμε δίκιο. Ούτε να υποχωρήσουμε για να μην παρεξηγηθούν. Είναι να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Να ακούσουμε. Να παραδεχτούμε και τα λάθη μας. Και, το πιο δύσκολο, να βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό μας. Όταν η μαμά μου προσπάθησε να καταλάβει καλύτερα τον γιο μου και τις ανάγκες του, ένιωσα πως κάτι αλλάζει. Κι όταν εγώ άφησα στην άκρη την αυστηρή στάση του «εγώ ξέρω καλύτερα», ξαναβρήκαμε τον ρυθμό μας.

Το σημαντικότερο που κατάλαβα είναι πως, ακόμα και αν διαφωνούμε, έχουμε όλοι τον ίδιο στόχο: να είναι τα παιδιά μας καλά. Η διαφωνία είναι αναπόφευκτη, το θέμα είναι να μη χάνουμε τη σχέση. Αν οι παππούδες νιώθουν ότι έχουν χώρο και φωνή, και οι γονείς ότι έχουν την ελευθερία να μεγαλώσουν όπως θεωρούν σωστό, τότε μπορεί να υπάρξει ισορροπία. Αρκεί να υπάρχει αγάπη, υπομονή και – ναι – αποδοχή και από τις δύο πλευρές. Α, και να μη μαλώνουμε για ένα μισοτελειωμένο πιάτο μακαρόνια.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock