Διαβάζετε μαζί για το σχολείο; 8 λόγοι που πρέπει να το αφήσεις να κάνει μόνο του τα μαθήματα του

Το σχολείο ξεκίνησε. Έπρεπε, όμως, μαζί του να ξεκινήσουν οι ασκήσεις και το διάβασμα; Μία ομαλή μετάβαση ζητούσε το παιδάκι σου. Τόσο δύσκολο ήταν να την έχει; Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι κάτι που δεν εξαρτάται από εσένα, αλλά από το δάσκαλο του.

Το παιδί έχει ασκήσεις και (φυσικά) αυτό που δεν έχει είναι όρεξη να τις κάνει. Στεναχωριέται. Και εσύ θες να το βοηθήσεις. Όμως, η εικόνα της μαμάς που, μετά από μία κουραστική ημέρα, πρέπει να μάθει πολλαπλασιασμό, γεωμετρία, αρχαία ελληνικά, σου ταιριάζει; Και το σημαντικότερο: κάνει καλό στο παιδί σου;

Θα μου πεις αυθόρμητα “ναι”. Όντως, βραχυπρόθεσμα το βοηθάς. Μακροπρόθεσμα, όμως; Οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί θα σου πουν όχι. Κατηγορηματικά. Το να διαβάζετε μαζί, και πόσω μάλλον να του γράφεις εσύ την έκθεση που πρέπει να κάνει, μόνο καλό δεν κάνει. Ούτε στο παιδί σου. Ούτε σε εσένα. Μάλιστα, συνιστούν ότι το παιδί πρέπει να έχει το δικό του χώρο και το δικό του πρόγραμμα ήδη από την Α’ Δημοτικού. Μόνο έτσι θα μπορέσει να δομήσει τη δική του προσωπικότητα και να οργανώσει την καθημερινότητα.

Αν, ακόμα, αναρωτιέσαι γιατί δεν πρέπει να κάνεις τις ασκήσεις του, σου έχω λίγους λόγους παραπάνω:

– Τα παιδιά το θεωρούν αναγκαίο κακό. Για την ακρίβεια, πιστεύουν ότι αν δεν είσαι από πάνω τους, δεν μπορούν από μόνα τους να λύσουν τις ασκήσεις τους. Έτσι, δημιουργείται μέσα τους ένα αίσθημα ανικανότητας χωρίς προφανή λόγο.

– Δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να διαβάσουν μόνα τους. Μα καλά νομίζεις ότι αυτή η κατάσταση θα είναι προσωρινή; Μη ξεχνάς ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

– Νιώθουν πιεσμένα. Εμ, να σε έχει όλη την ώρα από πάνω του; Ναι, θες να ελέγξεις αν έχει διαβάσει, αλλά λίγη ηρεμία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

– Έχουν βραχυπρόθεσμη μνήμη. Δεν τα μαθαίνουν μόνα τους. Στην πραγματικότητα, απλά ακούν. Και έτσι, τα ξεχνάνε γρηγορότερα…

– Παραπονιούνται ότι οι γονείς είναι υπερβολικοί. Ότι θέλουν να ξέρει μέχρι και το κόμμα. Μέχρι και την πιο άγνωστη χρονολογία στην Ιστορία. Νομίζω καταλαβαίνεις…

– Τρέμουν στην ιδέα ότι αν αποτύχουν, οι γονείς τους θα απογοητευτούν. Ανησυχούν περισσότερο για τη δική σου αντίδραση, παρά για το αν θα γράψουν ή όχι καλά. Αν νομίζεις ότι αυτό τους δίνει κίνητρο, τότε μάλλον πρέπει να το βρεις κάπου άλλου. Σε κάτι άλλο. Πιο ουσιώδες για το ίδιο το παιδί.

– Δεν αναπτύσσουν την κριτική σκέψη. Που τόσο ζητάει ο δάσκαλος του. Και πώς να το κάνουν, όταν ουσιαστικά οτιδήποτε μαθαίνουν, το μαθαίνουν μέσω της αποστήθισης. Α, και με το να δίνουν έμφαση σε αυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά.

– Δεν αισθάνονται ότι τα φροντίζεις. Μπορεί να ζήτησε πρώτο τη βοήθεια σου, όμως, ίσως και να μην ήθελε να το κάνεις κάθε μέρα. Όλα σε αυτά τη ζωή θέλουν το μέτρο της. Και επειδή το παιδάκι σου δεν μπορεί να σου πει “stop”, μήπως ήρθε η στιγμή να λογοκρίνεις από μόνη σου τον εαυτό και τις πράξεις σου;

– Το βασικό κίνητρο τους για να γίνουν καλοί μαθητές είναι για να σε κάνουν χαρούμενη και ευτυχισμένη. Όχι, για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να έχουν προίκα τις γνώσεις και τις σπουδές τους. Και εκεί ξεκινάει το πρόβλημα, αφού διαστρεβλώνεται εντελώς το νόημα και ο στόχος της παιδείας.

Άσε το στυλό και το μολύβι τώρα!