Πως θα αντιμετωπίσεις τους παππούδες σε σχέση με το παιδί;

Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη σε βοηθάει να αντιμετωπίσεις τους παππούδες με σωστό τρόπο, χωρίς να υπάρξει κάποια παρεξήγηση, αλλά και να είσαι και εσύ πιο ευχαριστημένη!

Στην επιστροφή από το μαιευτήριο ένα από τα κυριότερα μέτωπα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η καινούρια μαμά αλλά και ο μπαμπάς είναι οι ενωμένες δυνάμεις γονιών και πεθερικών. Παππούδων με άλλα λόγια που την αγάπη τους και τον ενθουσιασμό τους και βέβαια την σιγούρια της εμπειρίας τους πιστεύουν ότι μόνο εκείνοι γνωρίζουν πως πρέπει να ανατραφεί το παιδί και γι’ αυτό παρεμβαίνουν διαρκώς με συμβουλές και παρατηρήσεις.

Οι γιαγιάδες κυρίως νιώθουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να παρέμβουν διότι “του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου” όπως λέει η λαϊκή ρήση και επίσης με τον αέρα του “εγώ που έχω μεγαλώσει τόσα παιδιά; ή εγώ που έχω μεγαλώσει εσένα και σε έκανα γυναίκα ή άντρα;”

Φυσικά δεν μπορούμε να απορρίψουμε τους παππούδες ούτε να τους στερήσουμε την μεγάλη χαρά που έχουν και την προθυμία που δείχνουν να φανούν χρήσιμοι και να βοηθήσουν στις δυσκολίες που έχει ένα μωρό που έρχεται στην ζωή τον πρώτο καιρό.

Θα πρέπει όμως και να τους περιορίσουμε γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό από την αρχή, θα γίνουν εξαιρετικά παρεμβατικοί και δεν θα μας αφήσουν να μεγαλώσουμε εμείς ως γονείς το παιδί μας αλλά θα πρέπει ή να μαλώνουμε μαζί τους διαρκώς ή να αφήσουμε να έχουν εκείνοι τον πρώτο λόγο μεγαλώνοντας το παιδί με τον δικό τους τρόπο και όχι με τον δικό μας ή τέλος να μπερδέψουμε το παιδί στη συνέχεια μεγαλώνοντας το ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, ποιου τον τρόπο πρέπει να υιοθετήσουν και ποιου όχι.

Γι’ αυτό λοιπόν με κομψό και διπλωματικό τρόπο θα πρέπει οι παππούδες να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι σίγουροι ότι έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους πολύ σωστά άρα και εκείνα με την σειρά τους θα μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά το ίδιο σωστά. Αν οι παππούδες δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους τότε σημαίνει ότι δεν έχουν κάνει καλή δουλειά μαζί τους και το ξέρουν.

“Μαμά η οικογένεια είναι δική μου, όχι δική σου!”

Επίσης θα πρέπει να εξηγήσουν τα παιδιά στους γονείς τους ότι η οικογένεια είναι δική τους, ότι θα πρέπει να ασχοληθούν με την ανατροφή του παιδιού τους σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω, τις δικές τους απόψεις και θεωρίες οι οποίες έχουν αλλάξει μέσα στις τελευταίες δεκαετίες από τότε που οι γονείς τους μεγάλωναν τους ίδιους και ότι ακολουθούν πιστά αυτά που λέει σήμερα η επιστήμη και κάνουν το καλύτερο που μπορούν.

Σίγουρα ο τρόπος που μεγαλώνουμε το παιδί μας έχει να κάνει με αυτά που έχουμε και εμείς ως βιώματα που σημαίνει ότι είναι αυτά που μας έχουν δώσει οι γονείς μας άρα δεν πρέπει να ανησυχούν γιατί ότι έχουμε πάρει από εκείνους θα το μεταφέρουμε εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας.

Τέλος θα πρέπει να ξέρουν ότι είναι εξαιρετικά χρήσιμοι αλλά την στιγμή και για τον λόγο που τους ζητάμε εμείς την βοήθειά τους. Να γνωρίζουν δηλαδή ότι και την βοήθειά τους θα ζητήσουμε και την γνώμη τους θα ζητήσουμε και κοντά μας θα τους έχουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να βάζουν παντού τον λόγο τους, να λέμε διαρκώς την δική τους άποψη ή ακόμα χειρότερα να επικρίνουν, να κρίνουν αρνητικά ή να απορρίπτουν τις δικές μας μεθόδους.