Φοβάται τον παιδίατρο; Τι να κάνεις;

Στη σχέση του παιδιού με κάθε άτομο εκτός του οικογενειακού του περιβάλλοντος σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν οι γονείς του. Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση του παιδιού με το γιατρό του. Το παιδί όταν είναι μικρό και δεν μπορεί να μιλήσει, δεν είναι σε θέση να μας δώσει να καταλάβουμε το πρόβλημά του. Αν είναι μεγαλύτερο, πολλές φορές οι φαντασιώσεις του μπορεί να οδηγήσουν σε λανθασμένα συμπεράσματα τον παιδίατρο. Γι αυτό και στις δύο περιπτώσεις ο κρίκος επικοινωνίας ανάμεσα στο παιδί και στον παιδίατρο είναι οι γονείς που θα είναι οι “διερμηνείς” του άγνωστου κόσμου του.

Με την πάροδο του χρόνου ο παιδίατρος γίνεται πολλές φορές συμβολικός γονιός για τη ζωή του παιδιού και αποτελεί μια επένδυση ζωής για την ποιότητα της σωματικής και ψυχικής υγείας του παιδιού που δύσκολα αντισταθμίζεται με κάτι άλλο. Στη ζωή μιας οικογένειας που απαρτίζεται από μικρά παιδιά ο παιδίατρος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μπαίνοντας στα σπίτια βλέπει εκτός από τους γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, αδέλφια και άλλους συγγενείς αποκτώντας μια σχέση μαζί τους όχι μόνο γιατρού αλλά και ψυχολόγου και φίλου. Με αυτόν τον τρόπο ο παιδίατρος έχει την δυνατότητα να αντιλαμβάνεται έγκαιρα την ψυχοσωματική και περιβαλλοντική κατάσταση μέσα στην οποία ζει και αναπτύσσεται το παιδί.

Ο παιδίατρος είναι ο έμπιστος συνεργάτης, ο σύμβουλος που θα σταθεί δίπλα στους γονείς και θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τον ρόλο τους και να συζητήσουν μαζί του εκτός από τα προβλήματα υγείας και προβλήματα ανατροφής και οικογενειακά θέματα. Πολλές φορές μάλιστα είναι πολύτιμος σύμβουλος για την επίλυση τους ιδιαίτερα όταν οι οικογένειες είναι μονογονεϊκές.

Σε πρώτη φάση λοιπόν, όταν το παιδί είναι βρέφος, ο παιδίατρος δουλεύει περισσότερο με τους γονείς. Ανιχνεύει την ψυχοσύνθεση τους τις πνευματικές και σωματικές ικανότητες τους και εξατομικεύει την εκπαίδευση που θα τους προσφέρει. Οι νέοι γονείς πρέπει να μάθουν να φροντίζουν το παιδί τους ακολουθώντας τις εντολές της σύγχρονης παιδιατρικής αλλά και να αξιολογούν τα συμπτώματα και να δίνουν πραγματικές πληροφορίες στο γιατρό. Ο παιδίατρος από την πλευρά του έχει την επιστημονική κατάρτιση να παρακολουθεί και να ερμηνεύει την ψυχοσωματική εξέλιξη του βρέφους. Από τα αντανακλαστικά του αλλά και ακόμα από τον τρόπο που κλαίει καταλαβαίνει και ερμηνεύει ανά πάσα στιγμή την κατάσταση της υγείας του. Όσο κι εάν φαίνεται παράξενο ακόμη και για άλλες ειδικότητες της ιατρικής ο παιδίατρος με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσει μια εκπληκτική ικανότητα να διαισθάνεται, να καταλαβαίνει και να επικοινωνεί ακόμη και με ένα νεογέννητο βρέφος.

Πολλές φορές ένα παιδί μπορεί να εμφανίσει συμπτώματα καθαρά σωματικά ενώ το πρόβλημα στην ουσία να είναι ψυχολογικό. Περίεργα πονάκια, πονοκέφαλοι, ανορεξία, αϋπνίες, διάρροια, συχνοουρία μπορεί να οφείλονται στην απώλεια ενός προσφιλούς προσώπου στην απουσία ενός από τους δύο γονείς στην εξαφάνιση του αγαπημένου ζώου στην αλλαγή σπιτιού ή ακόμη και στην έναρξη του σχολείου. Αυτά τα ψυχολογικά προβλήματα επειδή το παιδί δεν μπορεί να τα εκφράσει μετατρέπονται σε σωματικά συμπτώματα που μόνο ο παιδίατρος που ξέρει το ιστορικό της οικογένειας μπορεί να θεραπεύσει, κάποιες φορές μάλιστα με τη βοήθεια παιδοψυχολόγου.

Πολλοί γονείς μας ρωτούν αν υπάρχει τρόπος να βοηθήσουν το παιδί τους να μη φοβάται το γιατρό και να του μάθουν ότι ο παιδίατρος που του κάνει ενέσεις το κάνει επειδή πρέπει να το φροντίσει. Τρόπος υπάρχει. Οι γονείς πρέπει να μιλούν πολλές φορές στο σπίτι για τον παιδίατρο αναφερόμενοι σε θετικά σχόλια χωρίς να το φοβίζουν. Έτσι το παιδί θα μάθει σιγά σιγά να εμπιστεύεται το γιατρό του και να υπακούει ακόμα και σε δυσάρεστες για εκείνο αρκετές φορές εντολές του. Επίσης πριν πάει το παιδί στον γιατρό οι γονείς πρέπει να το προετοιμάσουν με ειλικρίνεια για το τι πρόκειται να συμβεί στο ιατρείο. Τα παιδιά προσαρμόζονται ευκολότερα όταν γνωρίζουν κατά ένα μέρος τον τρόπο της εξέτασης και έχουν μεγαλύτερες ψυχικές και σωματικές δυνάμεις από ότι νομίζαμε. Ο παιδίατρος θα πρέπει να είναι γνώστης της ψυχικής και σωματικής υγείας όλης της οικογένειας. Αυτό θα είναι προς όφελος του παιδιού όσον αφορά στη διάγνωση.