Η ενοχή είναι ένα συναίσθημα που όλοι έχουμε νιώσει. Πόσοι, όμως, έχουμε αναρωτηθεί αν είναι δικαιολογημένη ή αν μας έχει «επιβληθεί»; Η Έφη Κονταξή μέσα από το “δεν φταις εσύ” μας καθοδηγεί να κατανοήσουμε την αληθινή φύση της ενοχής. Αποκαλύπτει ότι, παρόλο που η ενοχή μπορεί να φαίνεται δυσάρεστη, είναι ένα συναίσθημα που εξυπηρετεί έναν σκοπό. Όταν, όμως, γίνεται τοξική, αρχίζει να δηλητηριάζει τη ζωή μας, καθιστώντας μας ανήμπορους να προχωρήσουμε μπροστά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο βιβλίο αυτό μαθαίνουμε:
• Πώς να αναγνωρίζουμε την τοξική ενοχή και να τη διαχωρίζουμε από την υγιή.
• Τις βαθύτερες αιτίες πίσω από την εμφάνιση της ενοχής.
• Πρακτικές μεθόδους για να την αποδεχθούμε και να τη διαχειριστούμε.
• Πώς να επιτρέπουμε στην ενοχή να λειτουργεί ως οδηγός για θετικές αλλαγές, αντί να μας καθηλώνει.
Όπως ένας μηχανικός γνωρίζει πώς να διορθώνει τα προβλήματα ενός αυτοκινήτου για να το επαναφέρει σε λειτουργία, έτσι και ο καθένας μπορεί να γίνει γνώστης των συναισθημάτων του. Το βιβλίο αυτό μας προσφέρει τα εργαλεία για να επισκευάσουμε την «ψυχική μας μηχανή» και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας χωρίς τοξικά εμπόδια. Αποκτώντας τον έλεγχο της ενοχής, θα μπορέσουμε να πάρουμε ξανά στα χέρια μας το τιμόνι της ζωής μας και να κατευθυνθούμε προς το μέλλον που εμείς επιθυμούμε. Είστε έτοιμοι να απαλλαγείτε από την τοξική ενοχή και να ζήσετε με περισσότερη αυτοπεποίθηση και ελευθερία;
Στη συνέχεια θα πάρεις μια γεύση από το βιβλίο.
Ο Ενήλικας
Γίνε ο καλύτερος γονιός του εαυτού σου ΥΠΆΡΧΕΙ ΜΙΑ ΉΣΥΧΗ ΔΎΝΑΜΗ στη θέση αυτή, έτσι δεν είναι; Στη θέση του ενήλικα, που έχει πλήρη αντίληψη του ρόλου του, αυτεπίγνωση, ικανότητα αυτοκριτικής και ευσυνειδησία. Αυτός ο ενήλικας που είσαι πια μπορεί να γίνει ο καλύτερος γονιός του εσωτερικού σου παιδιού. Μα το παιδί που ήμουν είχε γονείς, θα μου πεις. Βέβαια είχε. Και ήταν αυτοί ακριβώς οι γονείς που συνέβαλαν στη γέννησή σου, στο μεγάλωμα, στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγησή σου.
Μπορεί οι γονείς ή όποιοι άλλοι φρόντισαν για την ανατροφή σου να έκαναν την καλύτερη δουλειά στον ρόλο τους. Μπορεί και να σε απογοήτευσαν λίγο ή πολύ. Άλλα να ήθελες ή διαφορετικά. Μπορεί, παράλληλα με τη φροντίδα τους, να σε άφησαν, εκούσια ή ακούσια, με κάποιες ελλείψεις. Μπορεί, ακόμα, όχι μόνο να μη σου έδωσαν τα απαραίτητα, αλλά και να σε πλήγωσαν βαθιά.
Το πιθανότερο, αν ανήκεις στον μέσο όρο των ανθρώπων, είναι ότι είχες μια σύνθετη παιδική εμπειρία, που έχει λίγο από όλα. Κάποιας μορφής φροντίδα έλαβες, αλλιώς δεν θα είχες επιβιώσει. Παράλληλα, μπορεί να έζησες δυσάρεστες εμπειρίες, κάποιες ελλείψεις, κενά και διακοπές στη σύνδεσή σου με τους γονείς σου και ό,τι άλλο σε δυσκόλεψε. Ίσως πιστεύεις πως η ζωή σου θα ήταν αλλιώς αν είχες άλλους γονείς, αν ήταν διαφορετικοί, καλύτεροι. Δεν είναι ένα πολύ καλό σενάριο για σένα αυτό και θα σου πρότεινα να το αφήσεις.
Γιατί, αν οι γονείς σου ήταν έστω και κατ’ ελάχιστο διαφορετικοί, χειρότεροι ή καλύτεροι, θα είχαν κάνει άλλες επιλογές, θα είχαν πάρει άλλους δρόμους. Όμως ήταν ακριβώς οι συγκεκριμένες επιλογές που έκαναν αυτές οι οποίες οδήγησαν τελικά στη δημιουργία σου. Σκέψου το αυτό για λίγο. Αν εκείνοι ήταν αλλιώς, εσύ δεν θα υπήρχες.Όσο οδυνηρά κι αν ήταν τα παιδικά σου χρόνια −για κάποιους ήταν πραγματικά οδυνηρά−, μη μου πεις πως θα τα άλλαζες με αντάλλαγμα τη μη ύπαρξή σου.
Ακόμα κι αν το έχεις πει αυτό, δεν το εννοείς πραγματικά. Δεν θα ήθελες να έχει χαθεί η δική σου ευκαιρία. Κι ας χρειαστεί να αναλάβεις εσύ το παιδί αυτό και να του μάθεις τη ζωή απ’ την πολύ αρχή της. Έτσι κι αλλιώς, όποια κι αν ήταν η σχέση σου με τους γονείς σου, από πολύ καλή έως πολύ δυσάρεστη, είναι απίθανο να μη χρειάζεται το παιδί που έχεις μέσα σου να συνεχίζει να φροντίζεται, να υποστηρίζεται, να αναπτύσσεται, να μαθαίνει. Διορθώσεις και συμπληρώσεις θέλουμε όλοι σε σχέση με την αναπτυξιακή μας διαδρομή.
Ακόμα κι αν όσα έμαθες από τους γονείς σου ήταν τέλεια στο πλαίσιο της πραγματικότητας που εκείνοι έζησαν, δεν είναι σίγουρο πως θα θέλεις να ζεις κι εσύ με τις δικές τους ιδέες, τους κανόνες και τις αντιλήψεις. Το εσωτερικό σου παιδί πάντα θα έχει ανάγκη έναν φροντιστή και αυτό πια δεν είναι ευθύνη των γονιών σου, δεν μπορούν, αλλά και δεν οφείλουν να το κάνουν. Ό,τι κι αν
περιμένει το παιδί αυτό, ό,τι κι αν του έλειψε, ό,τι κι αν επιθυμεί να συμπληρώσει, δεν θα γίνει πια από κανέναν άλλον εκτός από εσένα.
Οι γονείς σου μπορεί να είναι ακόμη στη ζωή, μπορεί όχι. Μπορεί να είχες μια υπέροχη σχέση μαζί τους, μπορεί όχι. Μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή χειρότεροι από ό,τι ήταν όταν σε μεγάλωναν. Μπορεί να είναι πολύ καλύτεροι. Καλό για αυτούς και σίγουρα καλό για σένα, γιατί θα είναι η σχέση σας ήσυχη και ζεστή, και ποιος δεν θέλει μια τέτοια σχέση, όχι μόνο με τους γονείς του, με οποιονδήποτε. Τα λόγια τους, όμως, πια δεν φτάνουν στο παιδί που ήσουν. Φτάνουν για να του ξύσουν τις πληγές, αν το αφήσεις απροστάτευτο. Φτάνουν και για να το παρηγορήσουν, μέχρι έναν βαθμό. Αλλά δεν αρκούν για να το στηρίξουν, όπως πραγματικά χρειάζεται. Μόνο εσύ μπορείς να ταξιδέψεις στον χρόνο και να το συναντήσεις ουσιαστικά.
Καλά είναι αυτά τα νέα. Μπορεί μέχρι τώρα να το έχεις αφήσει μόνο του, περιμένοντας τους γονείς σου να αλλάξουν, για να έχει κι αυτό την ευκαιρία του. Μπορεί να έχεις απογοητευθεί, τότε είναι που το έχεις εγκαταλείψει, παιδί κι εσύ απαρηγόρητο κοντά του, τι να του κάνεις; Μπορεί, ακόμα χειρότερα, σαν ένας άλλος γονιός κι εσύ σκληρός κι ανάλγητος, να του μιλάς σκληρά και υποτιμητικά, επιτρέποντας να του φέρονται κι άλλοι με παρόμοιο τρόπο. Αυτό έμαθες, αυτό κάνεις. Τώρα είναι η ώρα να το συναντήσεις διαφορετικά. Να σταθείς πλάι του ως ο συνειδητός ενήλικας που είσαι. Να το δεις Όλα έχουν περιθώριο εξέλιξης. Ούτε οι γονείς σου ήταν τέλειοι, ούτε κι εσύ, ούτε κανένας μας. Όλα αλλάζουν, όλα εξελίσσονται.
Mε ανοιχτή καρδιά, να το σεβαστείς, να το νοιαστείς πραγματικά και όχι μόνο να θέλεις να το μετατρέψεις σε κάτι που πιστεύεις ότι θα έπρεπε να είναι για να είσαι εσύ καλά. Αυτό άλλωστε θα ήθελες κι εσύ από τους γονείς σου, έτσι δεν είναι; Δεν ζήτησες ποτέ να είναι τέλειοι. Ήθελες όμως να δουν τη μοναδικότητά σου, να σε ενισχύσουν χωρίς υποτίμηση, να σε διδάξουν χωρίς απόρριψη, να σε μάθουν να ακολουθείς κανόνες με εμπιστοσύνη, όχι με ντροπή και τιμωρία.
Και ήθελες έτσι να φέρονται και στον εαυτό τους. Ποτέ δεν ζήτησες να σε αγαπούν περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αντίθετα, όση αγάπη κι αν σου έδωσαν, έλαβες μόνο όση αγάπη χωρούσε στο μέγεθος της αυταγάπης τους. Λιγότερη μπορεί, περισσότερη όχι. Το να γνωρίσεις το παιδί που κάποτε ήσουν και να αναλάβεις την εξέλιξη και την καθοδήγησή του είναι μια ευλογία, μια μοναδική ευκαιρία να έρθεις σε επαφή με ένα πολύτιμο κομμάτι του αυτού σου. Και, όταν κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, θα μπορείς να επανεξετάσεις μαζί του τις βασικές αξίες της ζωής. Θα διαβάσετε μαζί τις σελίδες της παιδικής σου συνείδησης και θα του μιλάς για τις αλλαγές που έχεις κάνει στους κανόνες τους ξεπερασμένους. Θα του μιλάς για την εξέλιξη και για το ότι είναι εντάξει οι χάρτες οι παλιοί να αλλάζουν. Θα του διαβάζεις τις νέες σελίδες, θα του δείχνεις νέες διαδρομές. Μαζί σου θα αγαπήσει και αυτό την αλλαγή και θα αναζητά να βλέπει την πραγματικότητα μέσα και από τα δικά σου μάτια.
Όλα τα παιδιά αγαπούν να μαθαίνουν καινούρια πράγματα. Ενθουσιάζονται να εξερευνούν τον κόσμο και τολμούν να ξεπερνούν τον εαυτό τους αν νιώσουν στηριγμένα και ελεύθερα. Και όταν ανησυχεί και φοβάται, όταν τυφλά μια ενοχή έρχεται να βασανίσει την τρυφερή του καρδιά, θα το ησυχάζεις και θα το διαβεβαιώνεις πως εσύ πια αναλαμβάνεις ό,τι χρειάζεται να φροντιστεί. Θα του εξηγείς ότι ανάμεσα σε αυτό και τον κόσμο όλο είσαι πια εσύ, να αξιολογείς όλες τις πράξεις, να απαντάς σε όλες τις σκέψεις, να αντιμετωπίζεις όλες τις κρίσεις κι επικρίσεις, να δικαιολογείσαι εάν χρειάζεται, να απολογείσαι όταν αρμόζει. Και θα το δεις, σταδιακά, ότι θα σε εμπιστεύεται όλο και περισσότερο. Η παιδική σου ενοχή θα εμφανίζεται όλο και λιγότερο και θα υποχωρεί όλο και πιο γρήγορα. Και το παιδί, που ακόμη αλλά και πάντα θα είσαι, θα είναι προστατευμένο, φροντισμένο, ήρεμο και ασφαλές.
Τι θα δεις να γίνεται στη ζωή σου όταν ησυχάσεις την παιδική σου ενοχή
• Νιώθεις περισσότερο ασφαλής.
• Ησυχάζει η αίσθηση της ντροπής.
• Αποδέχεσαι την πιθανότητα του λάθους και αναλαμβάνεις
την ευθύνη του.
• Ξέρεις να μαθαίνεις από τα λάθη σου.
• Δεν φοβάσαι πια την τιμωρία και, αν και όταν χρειαστεί,
αποδέχεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου με ειλικρίνεια
και αξιοπρέπεια.
• Απολογείσαι με φυσικότητα, χωρίς υπερβολικές δικαιολογίες.
• Δεν νιώθεις την ανάγκη να λες ψέματα.
• Οι αποφάσεις γίνονται πιο εύκολες.
• Κάνεις πιο ψύχραιμες επιλογές, αξιολογώντας όλα τα στοι-
χεία που έχεις στη διάθεσή σου.
• Αντέχεις τη δυσαρέσκεια των άλλων για σένα.
• Επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει και να δείξει την ευαλωτότητά του.
• Βάζεις και δέχεσαι υγιή όρια στις σχέσεις σου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ