Όταν εσύ και ο μπαμπάς τσακώνεστε… πώς το βιώνει το παιδί;

Και έρχεται αυτή η στιγμή. Η στιγμή που εσύ και ο σύζυγος έχετε μία έντονη διαφωνία πάνω σε ένα καίριο θέμα. Ο τόνος της φωνής ανεβαίνει, τα στόματα ξεστομίζουν λέξεις που σίγουρα αργότερα θα μετανιώσετε και οι δυο. Αν είναι βράδυ, ξέρεις την ενδεχόμενη συνέχεια: απόψε, θα κοιμηθείτε χωριστά. Εσύ στο κρεβάτι και ο άντρας σου στον καναπέ. Πώς βιώνει την όλη κατάσταση το παιδί; Γιατί, πλέον δεν είστε απλά ένα ζευγάρι. Εσύ είσαι η μαμά και ο σύντροφος σου είναι ο μπαμπάς ενός παιδιού που απλά περιμένει η άτυχη στιγμή να τελειώσει. Πώς επηρεάζεται η ψυχολογία του; 

Η ψυχολόγος Νίκη Ζαρκάδα αποκωδικοποιεί την ψυχοσύνθεση του:

Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς επηρεάζουν σαφώς την ψυχολογία του παιδιού. Όταν οι γονείς απομακρύνονται και υπάρχει μεταξύ τους ψυχρότητα, το παιδί νιώθει ανασφάλεια για την ύπαρξη του αλλά και για τη γονεϊκή σχέση.

Ένας γονιός που αποφασίζει να απομακρυνθεί από το συζυγικό κρεβάτι (μιας και πρόκειται για την πιο συνηθισμένη αντίδραση και προσωρινή λύση ηρεμίας) δημιουργεί ερωτηματικά στο παιδί, καθώς πρόκειται για μια μια εικόνα που στο παιδικό μυαλό ισοδυναμεί με διατάραξη της οικογενειακής ισορροπίας. Το παιδί ανεξάρτητα από την ηλικία του διαισθάνεται την απειλή στη σχέση των γονιών του. Οι γονείς οφείλουν να προστατεύουν τα παιδιά από τέτοιου είδους σκηνές, αλλά και από μεγάλες διαφωνίες και τσακωμούς. Για αυτό, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η διαφωνία να βρίσκεται σε υψηλή ένταση, όσο το παιδί είναι μπροστά. Εδώ μπορείτε να δείτε και τους λόγους.

Το κλίμα έντασης και η κακή γονεϊκή σχέση τραυματίζει τη συναισθηματική ισορροπία του παιδιού και ενδέχεται να επηρεάσει τη μελλοντική ψυχοσεξουαλική του εξέλιξη. Αγχώδεις ή καταθλιπτικές διαταραχές είναι πιθανόν να έχουν αφετηρία σε τέτοιου είδους εμπειρίες που μπορεί να βίωσε το παιδί ακόμη και σε πολύ μικρή ηλικία.

Επιπλέον, ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί να εμφανίσει αντιδραστική ή αντικοινωνική συμπεριφορά και να δυσκολευτεί να έχει μια υγιή κοινωνική ζωή. Ίσως αυτός είναι ένας τρόπος που το παιδί βρίσκει για να τραβήξει την προσοχή των γονιών του, ώστε να ασχολούνται μαζί του και να μην τσακώνονται. Δεν είναι σπάνιο, το παιδί να αισθάνεται πως το ίδιο έχει την ευθύνη για την κατάσταση αυτή. Συχνά, αναρωτιέται και τείνει να πιστεύει πως αυτό “φταίει” που οι γονείς του μαλώνουν. Έτσι, αισθάνεται ενοχές για την υποτιθέμενη “άσχημη συμπεριφορά” του.

Ακόμα κι αν το παιδί δεν γίνεται μάρτυρας τέτοιων σκηνών, πάλι μπορεί να αντιληφθεί αν κάτι δεν πάει καλά, καθώς αν και από πολύ μικρό, είναι ικανό να αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική ένταση, τις διαφορές στη συμπεριφορά των γονιών και τη διαφορετικότητα στον τρόπο που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Οι γονείς σε κάθε περίπτωση οφείλουν να διαχειριστούν με ψυχραιμία και ωριμότητα οποιαδήποτε ένταση και να διασφαλίσουν ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον για το παιδί τους. Αυτός πρέπει και είναι ο στόχος τους.