Είναι ήδη εμπεριστατωμένοι οι τρόποι με τους οποίους επιδρά το παιχνίδι στην ανάπτυξη του παιδιού, μιας και αυτή η διεργασία αποτελεί αντικείμενο πολλαπλών μελετών σε βάθος πολλών δεκαετιών. Άλλωστε, από την βρεφική ηλικία, το παιχνίδια λειτουργεί ως μηχανισμός εξερεύνησης του κόσμου, που συμβάλει στην βελτίωση της εγκεφαλικής, γνωστικής, αντιληπτικής, συναισθηματικής και επικοινωνιακής ικανότητας των παιδιών. Εκείνο, όμως, που δεν είχε απαντηθεί με σιγουριά έως τώρα είναι ο τρόπος που αντιδρά ο ενήλικος εγκέφαλος του γονέα, όταν ο ίδιος εμπλέκεται στο παιχνίδι του παιδιού. Και λέω έως τώρα, διότι οι ερευνητικές ομάδες των πανεπιστημίων του East London, του Cambridge και του Nanyang Technological αποφάσισαν να ρίξουν φως σε αυτή την “ενότητα”. Και τα αποτελέσματα είναι… φαντασμαγορικά!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για τις ανάγκες της μελέτης που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική περιοδική έκδοση PLOS Biology, οι ερευνητές παρατήρησαν τον τρόπο που αντιδρούν οι εγκέφαλοι των γονέων και των 12 μηνών μωρών τους κατά την διάρκεια του κοινού παιχνιδιού τους. Μάλιστα, χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος, τόσο ξεχωριστά, όσο και την ίδια στιγμή στους δύο παράγοντες. Εκείνο που ανακάλυψαν είναι πως όταν το μωρό έδινε σημασία στο παιχνίδι ή την κοινή δραστηριότητά τους, τότε ο εγκέφαλος του γονέα “ζωντάνευε”. Μάλιστα, σε κάθε αλλαγή στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα του μωρού, σημειωνόταν αλλαγή και σε εκείνο του γονέα, ενώ όσο πιο έντονη ήταν η συμμετοχή του γονέα, τόσο μεγαλύτερη ήταν και η ανταπόκριση του παιδιού,
Το αποτέλεσμα, λοιπόν, αυτής της συνεργασίας των κορυφαίων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων της Μ. Βρετανίας ήταν πως η αυξημένη εγκεφαλική δραστηριότητα των γονιών δεν ήταν συνδεδεμένη απαραίτητα με το ίδιο το παιχνίδια που λάμβανε χώρα μεταξύ εκείνων και των παιδιών τους, αλλά αφορούσε κυρίως την συμμετοχή και την αντίδραση των μωρών τους. Επομένως, όσο πιο υψηλό είναι το επίπεδο εμπλοκής του παιδιού, τόσο μεγαλύτερη είναι η εγκεφαλική δραστηριότητα του γονέα!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ