Η «ένοχη» χαρά του να είσαι μακριά από το παιδί σου για λίγο

Ας το παραδεχτούμε. Όσο κι αν αγαπάμε τα παιδιά μας, όσο κι αν είναι η ζωή μας όλη, υπάρχει μια μικρή, σχεδόν “απαγορευμένη” χαρά όταν μένουμε για λίγο… μόνες μας. Και δεν εννοούμε τις στιγμές που το παιδί κοιμάται (και εσύ πέφτεις ξερή στον καναπέ), αλλά εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που βγαίνεις από το σπίτι χωρίς να ακούς «μαμά» κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Η πρώτη ανάσα ελευθερίας

Κλείνεις την πόρτα πίσω σου και κάτι αλλάζει στον αέρα. Είναι η απόλυτη ηρεμία ή τουλάχιστον η ψευδαίσθηση της. Ίσως ακόμα ακούς τη φωνή του παιδιού στο κεφάλι σου, αλλά το σώμα σου καταλαβαίνει πως η ευθύνη για λίγο ανήκει σε κάποιον άλλον (μπαμπάς, γιαγιά, δάσκαλος, θεός, τύχη…). Μια σπάνια αίσθηση ανεμελιάς αρχίζει να σε κατακλύζει. Περπατάς πιο ανάλαφρη, νιώθεις ότι ο χρόνος σού ανήκει και ας είναι μόνο για λίγο.

Οι τύψεις κρατάνε… περίπου πέντε λεπτά

Στην αρχή σκέφτεσαι αν το παιδί είναι καλά, αν έφαγε, αν πλένει τα χέρια του, αν θυμάται να αναπνέει σωστά (μη γελάς, όλες το έχουμε σκεφτεί). Μήπως σε χρειάζεται; Μήπως νιώθει την απουσία σου; Μήπως καταλαβαίνει ότι απολαμβάνεις αυτή τη στιγμή και θα σε κοιτάξει με καχυποψία όταν γυρίσεις; Αλλά μετά συμβαίνει κάτι σχεδόν μαγικό. Η ζωή συνεχίζεται και ξαφνικά πίνεις καφέ χωρίς να τον φυσάς για να κρυώσει πιο γρήγορα. Κοιτάς το κινητό σου χωρίς να ανησυχείς ότι κάποια μικροσκοπικά χεράκια θα προσπαθήσουν να το πάρουν για να δουν «ένα βιντεάκι μόνο, μαμά». Και τότε συνειδητοποιείς ότι αυτή η μικρή απόσταση δεν είναι προδοσία. Είναι αναγκαία αναπνοή.

Οι μικρές χαρές της απόδρασης

• Περπατάς χωρίς να κουβαλάς σακίδιο με νερά, σνακ και χαρτομάντιλα.
• Κανείς δεν σε ρωτάει «Γιατί;» εκατό φορές στη σειρά.
• Μπορείς να ακούσεις μουσική χωρίς να είναι soundtrack από παιδική σειρά.
• Τρως ένα μπισκότο χωρίς να το μοιραστείς αναγκαστικά (ναι, γίνεται!).
• Μιλάς στο τηλέφωνο χωρίς να διακόπτεσαι από μια επείγουσα συζήτηση για το πώς φτιάχνονται τα σύννεφα.
• Περνάς μπροστά από ένα κατάστημα και, αντί να κοιτάξεις παιδικά ρούχα και παιχνίδια, ρίχνεις μια ματιά σε κάτι δικό σου. Ένα βιβλίο, ένα φόρεμα, ένα κραγιόν. Κάτι που υπάρχει για σένα και μόνο για σένα.

Το δίλημμα της επιστροφής

Και ενώ όλη αυτή η εμπειρία είναι σχεδόν εξωπραγματική, έρχεται η στιγμή της επιστροφής. Από τη μία, σου λείπει το παιδί σου. Από την άλλη… αν μπορούσες να κάτσεις λίγο ακόμα μόνη, ίσως να μην ήταν και τόσο κακό. Είναι εκείνο το λεπτό που δίνεις στον εαυτό σου την άδεια να χαρεί λίγο ακόμα πριν επιστρέψεις στη γνώριμη καθημερινότητα.

Αλλά μόλις περάσεις το κατώφλι και ακούσεις το ενθουσιώδες «Μαμά!» ξέρεις πως όλα αυτά πάνε περίπατο. Η αγκαλιά του παιδιού σου, η φωνή του, η μυρωδιά του, γεμίζουν ξανά το μυαλό σου και καταλαβαίνεις πως αυτή η μικρή “ένοχη” χαρά δεν είναι τίποτα μπροστά στη χαρά του να επιστρέφεις σε εκείνον που σε περιμένει με λαχτάρα.

Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι καν ένοχη. Είναι απλώς… ανθρώπινη!

Εικόνες άρθρου και κεντρική εικόνα: iStock