Η ψυχολόγος απαντά!

Μήπως η κόρη μου ζηλεύει τον αδερφούλη της; Η σωματική τιμωρία στο παιδί είναι σωστή; Το παιδί μου αρνείται να γράψει στα τετράδιά του, τι να κάνω; Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη απαντάει στα email σας…

“Καλησπέρα. Έχω ένα κοριτσάκι 4 ετών και ένα αγοράκι 10 μηνών. Το πρόβλημά μου είναι η συμπεριφορά της μικρής που άλλαξε ριζικά με τον ερχομό του μπέμπη. Ήταν ένα παιδάκι ήσυχο και συνεννοήσιμο, αλλά τώρα με το παραμικρό αρχίζει και κλαίει, και πολλές φορές ουρλιάζει. Στον παιδικό σταθμό και σε άλλες δραστηριότητες είναι ήσυχη, αλλά στο σπίτι αντιδρά άσχημα και σε ανύποπτο χρόνο. Από την αρχή προσέχαμε να μη στρέψουμε όλη την προσοχή μας στο μωρό, αλλά όσο αυτό μεγαλώνει διεκδικεί το χώρο του. Ειλικρινά, νιώθω ανήμπορη να διαχειριστώ τα καθημερινά ξεσπάσματα της μικρής μου και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση, ώστε να βρει το παιδί μου την ψυχική του ισορροπία και να αποδεχτεί την παρουσία του μπέμπη;”

Απάντηση

Μιλήστε ευθέως στην κόρη σας, διαλέγοντας μια στιγμή χαλάρωσης και ηρεμίας. Εξηγήστε της ότι είναι φυσιολογικό να ζηλεύει αλλά συγχρόνως κουτό γιατί δε χάνει τίποτε από την αγάπη σας αλλά κερδίζει στη μελλοντική της συντροφιά και στήριξη. Δείξτε κατανόηση στα ξεσπάσματά της αλλά μην υποχωρείτε στις απαιτήσεις της, εξηγώντας συγχρόνως τους λόγους.

“Καλησπέρα είμαι 30 χρονών και μανούλα δυο κοριτσιών 3,5 χρονών και 16 μηνών. Ξέρω ότι σήμερα “απαγορεύεται” η σωματική τιμωρία στα παιδιά (αυτό σε μένα δεν εφαρμόστηκε καθώς από ότι θυμάμαι έτρωγα πολύ ξύλο από την μαμά μου). Δυστυχώς το έχω κάνει και εγώ και νιώθω πολύ άσχημα. Είμαι γενικώς ήρεμο άτομο, αλλά όταν κάνω στην μεγάλη μου κυρίως κόρη μια παρατήρηση πάνω από δύο φορές και δεν με ακούει, τρώει κάνα δυο ξυλιές ή τράβηγμα το αυτάκι της. Την βάζω και τιμωρία σε ένα σημείο για να σκεφτεί και ενώ μου ζητάει συγνώμη μετά από λίγη ώρα θα ξανακάνει τα ίδια, αρχίζω και φωνάζω σαν υστερική και τρελαίνομαι. Θέλω να είμαι καλή μαμά και δεν αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό όταν είμαι έτσι και συνέχεια κάθομαι και κλαίω. Θέλω να μου πείτε τι επιπτώσεις μπορεί να έχει όλο αυτό στην ψυχολογία αυτής της ψυχούλας και τι μπορώ να κάνω για να το αλλάξω (να σας διευκρινίσω ότι εγώ με την μαμά μου δεν έχουμε καθόλου επαφές τα τυπικά, δυστυχώς).

Απάντηση

Ζητήστε την προσωπική βοήθεια από ειδικό γιατί φαίνεται ότι εσείς έχετε τη δυσκολία και πρέπει να την ξεπεράσετε άμεσα, πριν κάνετε ζημιά στο παιδί σας αλλά και στη σχέση σας μαζί του. Ένα καλό βιβλίο είναι το : ”Μαμά κόψε το κήρυγμα κι εσύ μπαμπά επίσης” της κ. Τζωρτζακάκη.

“Αγαπητή κυρία Μαυράκη είμαι 33 ετών. Η μητέρα μου έπασχε από κατάθλιψη, μελαγχολία και τελικά στα 19 μου, έφυγε αυτοκτονώντας. Έστω και αργά αποφάσισα να ζητήσω την βοήθεια ειδικού ψυχολόγου, όχι απαραίτητα γι’ αυτό το γεγονός, αλλά γιατί νιώθω τόσο αδύναμη να αντιμετωπίσω οτιδήποτε. Θα ήθελα την πρότασή σας. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.”

Απάντηση

Είστε σε πολύ καλό δρόμο γιατί η βοήθεια του ειδικού είναι απαραίτητη στον καθένα μας προκειμένου να αποκτήσει αυτογνωσία και τα συνακόλουθα ωφελήματα, ανεξάρτητα του γεγονότος που αναφέρετε.

“Γεια σας, είμαι 29 ετών και ζω ακόμα με τους γονείς μου. Η ζωή μου δεν είναι καθόλου εύκολη λόγω της οικογένειάς μου (κυρίως της μητέρας μου που περνάει μόνιμη εφηβεία). Τι να κάνω; Γεωργία.”

Απάντηση

Προσπαθείστε, όσο κι αν είναι δύσκολο με τις σημερινές συνθήκες, να μείνετε μόνη σας. Αυτό θα βοηθήσει τόσο την αυτοεκτίμησή σας και θα διευκολύνει τη ζωή σας όσο και τη βελτίωση των σχέσεων με τη μητέρα σας.

“Το παιδί μου είναι 5 ετών πάει νηπιαγωγείο και αρνείται να γράψει. Λέει ότι είναι μικρός για να μάθει να γράφει. Μουτζουρώνει τα τετράδιά του. Τι να κάνω;”

Απάντηση

Να σεβαστείτε τους ρυθμούς του. Αν μπορούσε, άλλωστε, να γράφει θα πήγαινε στο Δημοτικό Σχολείο κι όχι στο Νηπιαγωγείο. Προσπαθείστε, πάντως, να τον κάνετε να νιώθει μεγάλος και δυνατός, με εμπιστοσύνη και χειραφέτηση γιατί όταν πιστέψει στον εαυτό του θα προσπαθήσει να κάνει όσα κάνουν και οι συνομήλικοί του.