Η ψυχολόγος απαντάει στις απορίες σας…

“Καλησπέρα θα ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση. Έχω μια κόρη 3 ετών και δυστυχώς έχει δύο κακές συνήθειες. Από 7 μηνών βάζει τον δείχτη του αριστερού χεριού στο στόμα, κυρίως όταν θέλει να ηρεμήσει κατά την διάρκεια της ημέρας και σίγουρα όταν θέλει να κοιμηθεί. Έχω κάνει προσπάθειες να της το κόψω δίνοντάς της πιπίλα, δυστυχώς δεν δέχτηκε, προσπαθώντας με λόγια να της εξηγήσω ότι δεν είναι καλό αυτό που κάνει, βάζοντας πιπέρι, αλλά κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Το άλλο κακό που δυστυχώς έχει ανακαλύψει με το πιπίλισμα του δαχτύλου είναι ότι τραβάει τα μαλλιά της και τις τρίχες που βγάζει τις κρατάει και τις παίζει με το χέρι και άλλες τις καταπίνει, έχω δει κάποιες στα περιττώματά της. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Στεφανία.”

Απάντηση

Και οι 2 κακές συνήθειες υποδηλώνουν υποκείμενο άγχος το οποίο μπορεί να προκαλείται είτε από ύπαρξη μικρότερου ή και μεγαλύτερου αδερφού, από τον τρόπο που της συμπεριφέρεστε, από την σχέση την δική σας με τον σύζυγό σας. Αν δεν απομονώσετε τις αιτίες του άγχους και δεν τις θεραπεύσετε, θα είναι δύσκολο να πείσετε την μικρή να σταματήσει αυτή την συνήθεια.

Ενισχύστε την αυτοεκτίμησή της και την ανεξαρτησία της και απασχολείστε τα χέρια της με κάτι άλλο αν και όποτε είναι δυνατόν.

“Κυρία Μαυράκη έχω ένα γιο που πάει φέτος δευτέρα δημοτικού. Στην πρώτη δημοτικού έκανε πάρα πολύ παρέα με ένα παιδάκι από την ίδια τάξη. Αυτό μας έφερε και εμάς τους γονείς κοντά. Στην διάρκεια της χρονιάς το άλλο παιδάκι άρχισε να κάνει πέρα το δικό μου παιδάκι γιατί και καλά δεν ήξερε να παίζει μπάλα. Ο δικός μου επειδή είναι πολύ καλό παιδί έκανε πίσω με αποτέλεσμα να μένει μόνο του στα διαλείμματα. Όταν όμως τέλειωνε το σχολείο και ο άλλος δεν είχε παρέα έπαιρναν τηλέφωνο να πάω το παιδί μου στο σπίτι τους για παίξει. Αυτό γινόταν πολλές φορές αλλά εγώ δεν μιλούσα γιατί σκεφτόμουν το παιδί μου. Μια μέρα τελικά ξέσπασα και ο λόγος ήταν ότι όταν ρωτήθηκε το άλλο το παιδάκι ποιος είναι ο καλύτερός του φίλος, εκείνο απάντησε το όνομα από κάποιο άλλο παιδάκι με αποτέλεσμα ο δικός μου να ξεσπάσει λέγοντάς του ότι μόνο στο σχολείο τον βλέπεις αυτόν και έμενα κάθε μέρα και εκτός σχολείου. Η μητέρα του απάντησε ότι εγώ θέλω το παιδί μου να μην έχει σταθερές φιλίες αλλά να είναι με όλους. Εγώ διαφωνώ με αυτήν την τακτική γιατί πιστεύω ότι αν το παιδί δεν μάθει σε σταθερές αξίες τότε δεν θα είναι πουθενά σταθερός. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να κόψω την παρέα τελείως γιατί το παιδί μου αισθανόταν άσχημα. Έκανα σωστά ή θα έπρεπε να κάνω κάτι άλλο; Σήμερα το αποτέλεσμα στο σχολείο είναι να μην του δίνει σημασία το άλλο παιδί. Στεναχωριέμαι πολύ.”

Απάντηση

Έπρεπε να είχατε κόψει την παρέα με το άλλο παιδάκι, από την στιγμή που απέκλειε το δικό σας από παρέα στο σχολείο. Εξηγώντας παράλληλα στο παιδί ότι δεν μπορούμε να έχουμε επιτακτικές σχέσεις, πότε είμαστε φίλοι και πότε δεν είμαστε. Ή είμαστε ή δεν είμαστε. Άρα λοιπόν μείνετε σταθεροί σε αυτή την αρχή και κάντε το παιδί σας να την καταλάβει. Φίλος είναι αυτός που είναι πάντα φίλος. Αφήστε τις προχωρημένες ιδέας για την μητέρα του άλλου παιδιού.

Απάντηση

Να μην ανησυχείτε, είναι εντελώς φυσιολογικό να τρομάζει ένα παιδάκι με δυνατούς θορύβους, πολύ περισσότερο αν έχει και μια ευαίσθητη στους θορύβους μητέρα. Μην δείχνετε αγωνία κάθε φορά που το παιδί τρομάζει, χειριστείτε την αντίδρασή του με σταθερό καθησυχαστικό τρόπο και χωρίς να φανερώνετε το δικό σας άγχος και την ανησυχία και το παιδί μεγαλώνοντας θα το ξεπεράσει.

“Πέθανε ο πατέρας μου και φοράω μαύρα. Μου είπε η κόρη μου που είναι 5 ετών να φοράω άλλα χρώματα. Τι να κάνω;”

Απάντηση

Μέσα στο σπίτι να φοράτε άλλα χρώματα. Εφόσον θέλετε να κρατήσετε την παράδοση, κρατήστε τα μαύρα για εκτός σπιτιού. Αυτός που αγαπάμε δεν γυρίζει πίσω με το χρώμα των ρούχων μας, είναι στην ψυχή μας και όσο τον θυμόμαστε μένει ζωντανός. Η κόρη σας έχει δίκιο!

“Γεια σας, η κόρη μου (4 χρονών) όταν έρχεται σε επαφή με τον ξάδερφό της (2 χρονών) στο σπίτι των παππούδων τους (κάθε 2 μήνες σχεδόν), μερικές φορές βγάζει μεγάλο εκνευρισμό, δεν τον αφήνει να της πειράζει τα πράγματα γιατί λέει ότι θα της τα χαλάσει (καθότι είναι μικρότερος), και γενικά δημιουργεί θέμα με το παραμικρό γκρινιάζει, κλαίει γιατί μάλλον ζηλεύει. Ενώ όταν είναι μακριά θέλει να του μιλάει στο τηλέφωνο, μου λέει ότι τον αγαπάει πολύ. Πως να χειριστούμε μια τέτοια συμπεριφορά, δεδομένου ότι αδερφάκι δεν είναι εύκολο να της κάνουμε στο άμεσο μέλλον;”

Απάντηση

Δεχθείτε ότι το παιδί ζηλεύει και αυτό είναι ένα γεγονός απόλυτα φυσιολογικό. Το ότι ζηλεύει δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει το ξαδερφάκι ή δεν το θέλει. Ζηλεύει σημαίνει ότι δεν αντέχει τον ανταγωνισμό και το μοίρασμα της αγάπης και της προσοχής των παππούδων. Εξηγείστε της ότι δεν έχει κανένα λόγο να ζηλεύει μεν, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό να ζηλεύει δε και επειδή είναι δυνατή και μεγάλη και σπουδαία θα καταφέρει να ξεπεράσει την ζήλια που την κάνει να γκρινιάζει και να μαλώνει με το ξαδερφάκι της, γιατί αλλιώς δεν θα ξαναπαίξει μαζί του μέχρι αυτό να μεγαλώσει.

“Καλησπέρα σας. Έχω μια κορούλα 7 μηνών και εξαιτίας της δουλειάς του μπαμπά της, τον βλέπει μόνο κάθε 10 με 15 μέρες. Πιστεύετε ότι αυτό θα κάνει κακό στην ψυχολογία της; Θα καταλάβει την έλλειψή του; Σας παρακαλώ απαντήστε μου, νιώθω πολύ στενοχωρημένη.”

Απάντηση

Θα απαντήσω με τον κλασικό τρόπο. Η ποιότητα υπερέχει της ποσότητας. Αν το παιδί βλέπει τον μπαμπά του ουσιαστικά και έχει μία αυθεντική και γνήσια επικοινωνία μαζί του, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από την απουσία του. Υπάρχουν μπαμπάδες που είναι καθημερινά με τα παιδιά τους και στην πραγματικότητα δεν ασχολούνται καθόλου μαζί τους και είναι απόντες ψυχοσυναισθηματικά. Μην σας προβληματίζει λοιπόν το κάθε πότε βλέπει το παιδί ο πατέρας, αλλά πως το βλέπει.