Πως αντιδρά ένα κακοποιημένο παιδί που παρουσιάζει Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες; Τι πρέπει να κάνεις για να το βοηθήσεις;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Νατάσα Καραμολέγκου, Μsc Αναπτυξιακή Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια εξηγεί:
Αναλυτικά οι αντιδράσεις του κακοποιημένου παιδιού όταν αναπτύσσει το Σύνδρομο του Μετατραυματικού Στρες είναι:
Συναισθηματικές αντιδράσεις: παροδικά συναισθήματα σοκ, φόβου, θυμού, ενοχής, ντροπής, αδυναμίας, έλλειψης ελπίδας, συναισθηματικού μουδιάσματος, αίσθημα ανησυχίας ιδιαίτερα για το θάνατο, αποφυγή ανθρώπων ή καταστάσεων που σχετίζονται με το γεγονός, συμπτώματα κατάθλιψης.
Διανοητικές αντιδράσεις: αυτοκατηγορία, ανησυχία, δυσκολία προσοχής και συγκέντρωσης, απώλεια μνήμης, ή ανεπιθύμητες αναμνήσεις, επίμονες σκέψεις τρόμου, αποχή του παιδιού από ενδιαφέροντα που κάποτε απολάμβανε.
Φυσικές αντιδράσεις: σωματική ένταση, κούραση, δυσκολία στον ύπνο, εφιάλτες, σωματικός πόνος, ταχυκαρδία, τάση για εμετό, αντίδραση φόβου στο παραμικρό.
Σοβαρός βαθμός άγχους: παράλυση από το φόβο, καταναγκαστικές ιδέες και εμμονές.
Σοβαρός βαθμός κατάθλιψης: παντελής έλλειψη ελπίδας, χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Γενικά, η διαταραχή του μετατραυματικού στρες διαρκεί από μερικές μέρες μέχρι και λίγες εβδομάδες, όμως πολλά άτομα μπορεί να αναπτύξουν ένα χρόνιο είδος διαταραχής που θα τους ταλαιπωρεί στη διάρκεια της ζωής τους. Τα σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά, έχοντας βιώσει το φόβο και το απρόβλεπτο στη ζωή τους έχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να αναπτύξουν χρόνια διαταραχή. Αν μάλιστα το περιβάλλον στο οποίο ζουν, τους προκαλεί το αίσθημα της ντροπής, της ενοχής και του μίσους ως προς τον εαυτό τους, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα το κουβαλούν ως τραύμα για την υπόλοιπη ζωή τους. Γυναίκες που έχουν υποστεί πολλαπλή σεξουαλική κακοποίηση και βιασμό στην παιδική τους ηλικία παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα ψυχοπαθολογίας και διαταραχή του μετατραυματικού στρες.
Τι βοηθάει;
– Να κρατήσουμε τους ρυθμούς της καθημερινότητας του παιδιού, όσο αυτό είναι δυνατό και εφικτό.
– Να το βοηθήσουμε να μας εμπιστευτεί αυτό που του έχει συμβεί, και να εκφράσει ελεύθερα τα συναισθήματά του και τους φόβους του, χωρίς να κριθεί από εμάς.
– Να φροντίσουμε για τη σωστή διατροφή του και την άσκησή του.
– Να πάμε μαζί με το παιδί στον τόπο του συμβάντος.
– Να του αφιερώσουμε χρόνο μαζί με την οικογένεια και τους φίλους.
– Να το προσέχουμε περισσότερο, γιατί λόγω έλλειψης συγκέντρωσης, τα παιδιά είναι επιρρεπή σε ατυχήματα.
– Να απευθυνθούμε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Ο ειδικός μπορεί να βοηθήσει το παιδί να ξεπεράσει το ψυχικό τραύμα του με ειδικές μεθόδους ψυχοθεραπείας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
