Μήπως κλαίει με το παραμικρό;

Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη μας εξηγεί τους λόγους που ένα παιδί κλαίει και γκρινιάζει με το παραμικρό και μας δίνει συμβουλές για να το αντιμετωπίσουμε σωστά ώστε να μην το κακομάθουμε…

Πολλές φορές οι μαμάδες παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους είναι γκρινιάρικα και κλαίνε με το παραμικρό. Όσο τα παιδιά είναι μωρά οι γονείς απλά ανησυχούν μήπως το παιδί έχει κάποιο θέμα που δεν μπορούν να εντοπίσουν και που τα ίδια τα παιδάκια λόγω ηλικίας δεν μπορούν να εκφράσουν.

Όταν όμως τα παιδάκια μεγαλώσουν λίγο και έχουν την δυνατότητα να μιλούν και να επικοινωνούν με τους γονείς τους, το πρόβλημα της γκρίνιας δεν είναι μόνο ανησυχητικό, αλλά και πολύ ενοχλητικό. Οι γονείς αναζητούν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν την γκρίνια και για το καλό του παιδιού και του χαρακτήρα του, αλλά και για την καλύτερη σχέση μαζί του.

1. Ένα παιδί που χρησιμοποιεί το κλάμα για να πετύχει την ικανοποίηση των επιθυμιών του, μπορεί να είναι ένα παιδί που συνήθισε να ικανοποιεί τα θέλω του από πιο μικρή ηλικία και έτσι παγίωσε την τακτική.

Αν με άλλα λόγια σηκώνουμε το παιδί κατευθείαν αγκαλιά από την πρώτη στιγμή που θα κλάψει, κι’ αυτό το κάνουμε συνέχεια για ολόκληρη την παιδική ηλικία, είναι βέβαιο ότι το παιδί έχει συνδυάσει την ικανοποίηση της επιθυμίας του με το κλάμα. Το χρησιμοποιεί ως μέσο για να πετύχει αυτό που θέλει.

2. Άλλος λόγος μπορεί να είναι ότι από την ιδιοσυστασία του, από τον τρόπο δηλαδή που είναι φτιαγμένη η ψυχοσύνθεσή του, μπορεί να είναι πολύ ευαίσθητο και να χρησιμοποιεί αρνητικό τρόπο πριν από τον θετικό.

Με άλλα λόγια να είναι ένα παιδάκι που επειδή είναι πολύ ευαίσθητο ή έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση θεωρεί ότι με το κλάμα θα το προσέξουν καλύτερα απ’ ότι αν ζητήσει αυτό που θέλει με άλλο τρόπο.

3. Πολλές φορές επίσης τα παιδιά κλαίνε εκβιαστικά. Είναι ένας χειρισμός που έχουν δοκιμάσει με επιτυχία στο παρελθόν. Έτσι λοιπόν κάθε φορά που θέλουν να φέρουν τους γονείς σε δύσκολη θέση είτε δημιουργώντας τους αισθήματα ενοχής είτε δημιουργώντας τους αισθήματα ντροπής κλαίνε και γκρινιάζουν σε ανοιχτό δημόσιο χώρο. Τα παιδιά κλαίνε έτσι ώστε να επιβάλλουν την επιθυμία τους αφού ο γονιός διστάζει να μείνει σταθερός και να μην υποκύψει στον εκβιασμό.

4. Κάποιες φορές τα παιδιά κλαίνε διότι βιώνουν άλλα αισθήματα παράλληλα. Τα κάνουν να είναι ανήσυχα και άκεφα και γι’ αυτό τον λόγο αποτυπώνουν τα υπόλοιπα συναισθήματα στο κλάμα με το οποίο ζητούν την προσοχή ή την φροντίδα των γονιών τους.

Τέτοια συναισθήματα μπορεί να είναι η ζήλια για το μικρότερο ή μεγαλύτερο αδερφάκι, μπορεί να είναι ανασφάλεια διότι κάτι έχει αλλάξει στο περιβάλλον και το παιδί δεν μπορεί να το κατανοήσει. Το νιώθει όμως και αποδιοργανώνεται. Μπορεί να είναι κάποιο άγχος αποχωρισμού λόγω καινούριων συνθηκών, πχ είσοδος στο σχολείο, η διεύρυνση του ωραρίου εργασίας της μητέρας, η έξοδος της μητέρας από το σπίτι για να επιστρέψει στην εργασία της.

Ο τρόπος αντιμετώπισης είναι καταρχήν να κατανοήσουμε ποιος βασικός λόγος υπάρχει που το παιδί επιλέγει να κλαίει συχνά ή και συνέχεια. Εάν είναι προφανής, δηλαδή το παιδί είναι αδιάθετο και πονάει είναι εύκολο να το αντιμετωπίσουμε. Αν όμως κάποιος από τους παραπάνω λόγους κρύβεται χρειάζεται λίγη περισσότερο προσοχή για να βρούμε τι φταίει και να το αντιμετωπίσουμε.

– Οπωσδήποτε είμαστε σταθεροί, καθησυχαστικοί, ήρεμοι και αποφασιστικοί στην αντιμετώπιση του παιδιού που κλαίει. Δεν βάζουμε τις φωνές, δεν το μαλώνουμε, δεν το απαξιώνουμε, ούτε του κολλάμε την ετικέτα του κλαψιάρη ή της γκρινιάρας. Του εξηγούμε απλά και σταθερά και κατανοητά ότι ο καλύτερος τρόπος για να μας πει τι θέλει και να πετύχει αυτό που θέλει, είναι να μας το εξηγήσει χωρίς κλάματα και χωρίς γκρίνιες.

– Μπορούμε ακόμα να του πούμε ότι όταν κλαίει και γκρινιάζει, τα αυτιά μας βουλώνουν και δεν μπορούμε να ακούσουμε τι θέλει και θέλουν χρόνο για να ξεβουλώσουν. Έτσι λοιπόν αν εκείνος σταματήσει θα βοηθήσει περισσότερο να μπορούμε να το ακούσουμε και να κάνουμε εφόσον γίνεται αυτό που μας ζητάει.

– Πρέπει επίσης σε λίγο μεγαλύτερα παιδιά να εξηγήσουμε ότι η εικόνα ενός παιδιού που κλαίει και γκρινιάζει συνέχεια δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή. Ότι οι φίλοι και οι φίλες δεν μπορούν να ακούν γκρίνιες και κλαψουρίσματα σε μια ηλικία μάλιστα που το γέλιο, η χαρά, τα παιχνίδια και τα τραγούδια είναι αυτά που περιμένουμε από ένα παιδάκι.

Αν είμαστε είτε απορριπτικοί είτε διαρκώς υποχωρητικοί στα κλάματα και στις γκρίνιες θα βοηθήσουμε το παιδί να υιοθετήσει μια καθόλου ευχάριστη και γοητευτική προσωπικότητα που θα τα δυσκολέψει πάρα πολύ αργότερα στις σχέσεις του με τους γύρω του.