Μήπως θέλει να βάφει τα νυχάκια της και να βάζει κραγιόν;

Μήπως το κοριτσάκι σου θέλει συνέχεια να βάφει τα νύχια της, το πρόσωπό της και να κρατάει την τσάντα σου; Αν το κάνει μέσα στα πλαίσια του παιχνιδιού, τότε καλώς. Αν όμως θέλει και επιμένει να πηγαίνει στο σχολείο με βαμμένα νύχια, τότε κάτι πρέπει να κάνεις για την “μικρή σου κυρία”.

Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη σου εξηγεί πότε είναι καλό και πότε όχι το μικρό σου να ντύνεται σαν “μεγάλη” και σε συμβουλεύει πως να το χειριστείς…

Μετά τα 3 του χρόνια το παιδί ταυτίζεται με το φύλο του, είναι δηλαδή η εποχή της σεξουαλικής ταυτοποίησης και έτσι τα κοριτσάκια θέλουν γίνονται “μικρές κυρίες” και τα αγόρια “μικροί κύριοι”. Αυτό κρατά μέχρι τα 6 χρόνια.

Μετά τα 6 χρόνια όμως με πλήρη ταύτιση με τον ομόφυλο γονέα, πάλι το παιδί θέλει να κάνει ότι κάνει και ο γονιός του προβάροντας τον ρόλο του ως ενήλικας. Κάνοντας δηλαδή σαν παιχνίδι αυτά που θα κάνει αργότερα σαν ενήλικας σύμφωνα με το φύλο του και έτσι μαθαίνει πως θα λειτουργήσει.

Στα πλαίσια αυτά τα κοριτσάκια θέλουν να βάφουν τα νύχια τους, να φοράνε τακούνια της μαμάς, να παίρνουνε την τσάντα της, να βάφουν το πρόσωπό τους με τα καλλυντικά της μαμάς, να φοράνε τα κοσμήματά της.

Αν τα παιδιά το κάνουν αυτό ως παιχνίδι και μόνο και είμαστε εμείς αυτοί που θα τους δώσουμε να καταλάβουν ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι ρόλων και τους επιτρέπουμε να το παίξουν για να “κάνουν” τους μεγάλους για να είναι έτοιμοι να δουν πως θα είναι όταν γίνουν μεγάλοι, τότε τα παιδιά μπορούν και να φορέσουν τα τακούνια και κρατήσουν την τσάντα μας και να βάλουν τα κοσμήματά μας παίζοντας.

Αν όμως το παιδί επιμένει να βάφεται και να κρατάει το βάψιμο ή να του βάφουμε τα νύχια και να κυκλοφορήσει έτσι και να πάει στο σχολείο ή στο πάρτι της κολλητής ή την επίσκεψη στη γιαγιά βαμμένο, τότε θα πρέπει να είμαστε αρνητικοί. Με σταθερότητα και αποφασιστικότητα να εξηγήσουμε στα παιδιά ότι είναι σαν να έχουμε μασκαρευτεί χωρίς να είναι καρναβάλι.

Δεν μπορούν να παίζουν τα παιδιά τον ρόλο του μεγάλου, αφού δεν είναι μεγάλοι. Μόνο σαν παιχνίδι το δεχόμαστε και μόνο σαν αστείο μέσα στο σπίτι όπου το παιδί παίζει.

Για να βγει έξω βαμμένο είναι σαν να έχει γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που στην πραγματικότητα είναι, δηλαδή ένα παιδί, και γι’ αυτό το αποθαρρύνουμε, το αποδοκιμάζουμε και δεν το επιτρέπουμε.