Ο έφηβος λίγο πριν την ενηλικίωση

“Στην ηλικία των 17 ετών ο έφηβος είναι ένα βήμα πριν την ενηλικίωση και η ανάγκη του για αυτονομία και ανεξαρτησία είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Σε αυτή την ηλικία, η σχέση του με τους γονείς του αλλάζει και αναδιαμορφώνεται συνεχώς. Οι φίλοι είναι πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του καθώς μαζί τους δημιουργεί τη δική του ομάδα και αισθάνεσαι ότι ανήκει σε αυτήν” εξηγεί η Ψυχολόγος, Νίκη Ζαρκάδα.

Πως νιώθουν οι γονείς;

Οι γονείς, βλέποντας πως αφιερώνει πολύ χρόνο στους φίλους του είναι πιθανό να ανησυχούν και να θέλουν να μάθουν ποιοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεται.

Σε μικρότερη ηλικία, συνήθως έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τόσο τους φίλους όσο και τις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα να αισθάνονται ασφάλεια, καθώς μπορούν να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν τις παρέες του. Είναι άλλωστε λογικό να ανησυχούν γιατί πολλές φορές οι επιρροές των φίλων στη ζωή μας ενδέχεται να έχουν και δυσάρεστα αποτελέσματα.

Τώρα που το παιδί αγγίζει την ενήλική περίοδο της ζωής του, περνά περισσότερο χρόνο έξω από το σπίτι και έτσι η ανασφάλεια και το άγχος των γονιών μεγαλώνει. Οι γονείς αντιλαμβάνονται πως δεν μπορούν να έχουν πια τον έλεγχο του παιδιού τους και έτσι γίνονται περισσότερο πιεστικοί προκειμένου να μαθαίνουν τι συμβαίνει στη ζωή του.

Αισθάνονται ότι “χάνουν” το παιδί τους που διεκδικεί την ανεξαρτησία του και αναζητά καταφύγιο στις παρέες των συνομηλίκων, χωρίς να τους επιτρέπει πια να παρεμβαίνουν στην προσωπική του ζωή. Αισθάνονται ότι τους αφήνει απέξω και αυτό είναι κάτι που τους τρομάζει και δύσκολα μπορούν να δεχτούν.

Τι συμβαίνει;

Είναι σημαντικό οι γονείς να έχουν το χρόνο και τη διάθεση να επεξεργαστούν αυτές τις αλλαγές και να συνειδητοποιήσουν ότι το παιδί έχει πλέον μεγαλώσει. Μέσα από τη συζήτηση με τον έφηβο θα αντιληφθούν τη φυσιολογική του ανάγκη να έχει τον προσωπικό του χώρο και την επιθυμία του να κρατά πράγματα για τον εαυτό του.

“Η επιθυμία του έφηβου για αυτονομία και ανεξαρτησία δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμά και δεν αγαπά πια τους γονείς του. Θα πρέπει να του δείξουν εμπιστοσύνη και να είναι σίγουροι πως εάν αισθανθεί την ανάγκη να μιλήσει για κάτι που τον απασχολεί θα το κάνει, εφόσον η σχέση που έχουν οικοδομήσει τόσα χρόνια μαζί του είναι υγιής” λέει η Νίκη Ζαρκάδα.

Ψυχραιμία!

Οι γονείς εκ των πραγμάτων δεν μπορούν πλέον να γνωρίζουν με κάθε λεπτομέρεια τι συμβαίνει στη ζωή του παιδιού καθώς εκείνο νιώθει την ανάγκη να θέσει τα όριά του και να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως σκοπεύει να τους αποκόψει ολοκληρωτικά από τη ζωή του, απλώς αρχίζει πλέον να λειτουργεί ως αυτόνομη προσωπικότητα, γεγονός που θα το βοηθήσει να γίνει ένας ισορροπημένος ενήλικος.