Έφηβος «επαναστάτης χωρίς αιτία»: Η αντιδραστικότητα των εφήβων

Έχουμε υπάρξει όλοι έφηβοι και κάποια στιγμή στα δύσκολα για τους περισσότερους, χρόνια της εφηβείας, αισθανθήκαμε ότι μας φταίνε όλα. Ο κόσμος, το σχολείο, οι γονείς… Τότε δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε ή να κατανοήσουμε αυτόν τον θυμό που ίσως μας κατέπνιγε και ξκαταφεύγμε σε “επαναστατικές”, για τα δικά μας δεδομένα τουλάχιστον, κινήσεις και πράξεις. Αν πλέον, έχεις γίνει μαμά και έχεις έναν έφηβο στο σπίτι, σίγουρα θα αναγνωρίζεις κάποιες από τις δικές σου συμπεριφορές τότε, στην συμπεριφορά του παιδιού σου τώρα. Τί είναι αυτό όμως, που κάνει τους έφηβους τόσο αντιδραστικούς και επαναστατικούς, απέναντι σε κάθε κανόνα και πρέπει της κοινωνίας; Στο παρακάτω άρθρο, η διακεκριμένη Ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος, κάτοχος ΜΑ Κλινικής Ψυχολογίας, Ντόρα Μίνου, σου δίνει τις απαντήσεις που ψάχνεις και οι οποίες δικαιολογούν την συμπεριφορά του εφήβου σου.

Χαρακτηριστικό στοιχείο της εφηβείας είναι η επαναστατικότητα του εφήβου ως προς τους γονείς το σχολείο και την κοινωνία.

Είναι γνωστό ότι σ’ αυτή την αναπτυξιακή φάση ο έφηβος επαναστατεί και αμφισβητεί τα όρια που του θέτουν οι γονείς (π.χ η ώρα επιστροφής μετά τη βραδινή έξοδο, η επιλογή των φίλων, η αγορά του δίκυκλου, το κάπνισμα, το είδος της μουσικής, η ένταση της μουσικής, η διάρκεια των τηλεφωνημάτων, οι ώρες που ξοδεύονται για διάβασμα, η σεξουαλική συμπεριφορά κ.ά) Όσο δημοκρατικοί και μοντέρνοι και αν είναι οι γονείς, ο νέος προκαλεί, παραβιάζοντας αυτά τα όρια και λειτουργεί ανταγωνιστικά στο ρόλο των γονιών του.

Ανάλογη είναι η αμφισβήτηση που εκδηλώνει ο έφηβος στους καθηγητές και κατ’ επέκταση στο ίδιο το σχολείο, (π.χ αδικαιολόγητες απουσίες στο μάθημα, επιδεικτική αδιαφορία στην ώρα της παράδοσης, άρνηση να συμμορφωθεί με τους κανόνες του σχολείου, συγκρούσεις με τους καθηγητές, κά).

Τέλος, υπάρχει μία γενικότερη αμφισβήτηση της κοινωνίας – «του κόσμου των μεγάλων» – που εκδηλώνεται κυρίως μέσα από το ντύσιμο, το λεξιλόγιο και τις συμπεριφορές και έχει σα στόχο την πρόκληση.

ΑΙΤΙΑ

• Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον έφηβο “επαναστάτη χωρίς αιτία”, όμως υπάρχουν αίτια που προκαλούν αυτή την αντιδραστικότητα, όπως:
• Το «παιδί» νιώθει πως αποκτά περισσότερη δύναμη στη σχέση του με τους γονείς του και προσπαθεί να επιβληθεί και να διεκδικήσει μέσα από τη σύγκρουση.
• Ο νέος διαπιστώνει την ασυνέπεια των μεγάλων. Όσο το παιδί είναι μικρό δέχεται τα «πρέπει» που του επιβάλλονται αδιαμαρτύρητο. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνο γιατί δεν έχει τη δύναμη να τα αμφισβητήσει, αλλά γιατί πιστεύει ότι εκείνοι που τα διδάσκουν τα τηρούν κιόλας. Μεγαλώνοντας ανακαλύπτει ότι οι μεγάλοι του διδάσκουν αρχές που τις παραβιάζουν οι ίδιοι, ενώ παράλληλα περιορίζουν εκείνον. Αυτό φέρνει σαν αποτέλεσμα, ο έφηβος να απορρίπτει τους μεγάλους και τις αρχές τους.
• Οι προσδοκίες που του προβάλλουν οι άλλοι (ιδιαίτερα οι γονείς), του προκαλούν θυμό και αντιδρά προκειμένου να απαλλαχτεί τουλάχιστον προσωρινά από τις προσδοκίες τους.
  Συναντά δυσκολίες στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του λόγω των πολλαπλών, διαφορετικών και αντιφατικών πληροφοριών και μηνυμάτων.
• Παρουσιάζει αδυναμία στην ισόρροπη συσχέτιση του θέλω και του πρέπει.
• Ο εφηβικός εγωκεντρισμός που αποσκοπεί στην ανάπτυξη της εικόνας του σωματικού εαυτού και στη διαμόρφωση ταυτότητας του Εγώ. Ο νέος κυριεύεται από την έντονη επιθυμία να στραφεί στον εαυτό του, που του φαντάζει πια άγνωστος εφόσον αρχίζει τώρα να μπαίνει στη διαδικασία συνειδητοποίησης του ποιος είναι, ποια στοιχεία τον εκφράζουν και τον αποτελούν ως προσωπικότητα. Θέλει να μάθει περισσότερο για τα θέλω του, τις επιθυμίες του, τι του ταιριάζει και τι όχι.
• Διαισθάνεται και αντιλαμβάνεται την αναντιστοιχεία των προτύπων που του προβάλλονται και τα μέσα που του παρέχονται για την υλοποίηση των στόχων του.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ

• Να επιδιώκουν το διάλογο και την ουσιαστική επικοινωνία με το έφηβο παιδί τους έχοντας ως προϋποθέσεις το σεβασμό και την ειλικρίνεια.
• Να θέτουν όρια και να τα τηρούν. Οι γονείς θα πρέπει να είναι σταθεροί στις πράξεις και τα λόγια τους απέναντι στις παρορμητικές και πολλές φορές παράλογες απαιτήσεις του έφηβου.
• Ίσως μπορούν να αποφευχθούν τα διπλά μηνύματα (π.χ μερικές φορές να του συμπεριφέρονται σαν να είναι παιδί και άλλες να απαιτούν να είναι ενήλικας.)
• Να αποφεύγουν να τον συγκρίνουν με άλλους (π.χ αδερφό, συμμαθητή, ξάδερφο, κά)
• Όταν χρειάζεται να καυτηριάζουν τη συμπεριφορά του αλλά να μην τον απορρίπτουν ως άτομο.
• Να μην αντιμετωπίζουν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους, επιβάλλοντας σε αυτό τα όνειρα και τους στόχους που είχαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους.
• Να μην ξεσπούν στον έφηβο μεταφέροντας δικά τους προβλήματα (π.χ επαγγελματικά, προβλήματα σχέσης, κά)
• Να αποφεύγουν να προετοιμάζουν τη μετάβαση των παιδιών τους στο μέλλον με πρότυπα του παρελθόντος. Για παράδειγμα να μην υπόσχονται ή να μη δίνουν την εντύπωση ότι ακολουθώντας ο έφηβος ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, θα μπορέσει να αντεπεξέλθει με επιτυχία στις οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις που υπάρχουν σήμερα.
• Να επισημαίνουν και τις θετικές όψεις της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς του εφήβου. (π.χ να μη βλέπουν μόνο το 12 των μαθηματικών αλλά και τους υψηλούς βαθμούς που μπορεί να έχει σε άλλα μαθήματα). Έτσι δείχνουν πως αναγνωρίζουν την προσπάθεια και το ενθαρρύνουν.

Γενικά, οι γονείς θα πρέπει να μη μεταθέτουν το δικό τους άγχος στα παιδιά τους γιατί το άγχος μπορεί να τα «παραλύσει» και να τα «καθηλώσει» συναισθηματικά με αποτέλεσμα να αποκτήσουν χαμηλή αυτοεκτίμηση.