Όποιος έχει αποκτήσει ποτέ μωρό, γνωρίζει πως η πιπίλα είναι το No1 “όπλο” απέναντι στις ανήσυχες στιγμές και τον ύπνο του παιδιού. Όποιος έχει δει έστω και ένα μωρό στη ζωή του, γνωρίζει πως η πιπίλα είναι το No1 “αξεσουάρ” κάθε παιδιού, κάθε μητέρας, κάθε πατέρα και γενικότερα κάθε συγγενή. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα κοινώς αποδεκτό βρεφικό “εργαλείο” που χρησιμοποιείται από σχεδόν όλους τους γονείς σε παγκόσμιο επίπεδο και για το οποίο δεν υπάρχουν έντονες αρνητικές αντιδράσεις από την επιστημονική κοινότητα, μιας και η σωστή χρήση της για περιορισμένο χρονικό διάστημα και με προσοχή δεν απαγορεύεται από παιδοδοντιάτρους, παιδοψυχολόγους, λογοθεραπευτές και παιδιάτρους. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός, πως η παρατεταμένη ή άσκοπη παρότρυνση του παιδιού να διατηρήσει την πιπίλα στο στόμα, προκειμένου να χαλαρώσει και να νιώσει ασφάλεια, σίγουρα αποδοκιμάζεται από τους επιστήμονες και τους ερευνητές και ειδικότερα από τους παιδοδοντιάτρους και τους λογοθεραπευτές. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η εκτεταμένη αποδοχή της πιπίλας ως μέσο εφησυχασμού και παρηγοριάς του μωρού που διαμαρτύρεται, έχει οδηγήσει και σε μια σχετική… αγιοποίησή της, φέρνοντας στην επιφάνεια πολλές παρεξηγήσεις και παρανοήσεις γύρω από τις ιδιότητές της!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποιοι είναι, όμως, οι μεγαλύτεροι μύθοι γύρω από την πιπίλα και τη χρήση της; Ρίξε μια ματιά παρακάτω για να τους μάθεις!
Μύθος No1: “Ισχύει και για τις πιπίλες ο κανόνας των πέντε δευτερολέπτων”
Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο κανόνας αυτός υπαγορεύει πως αν ένα τρόφιμο πέσει στο έδαφος, έχεις πέντε δευτερόλεπτα προθεσμία να το σηκώσεις, πριν προλάβουν να αναπτυχθούν πάνω του βακτήρια. Πολλοί γονείς, λοιπόν, θεωρούν πως το ίδιο ισχύει και για την πιπίλα, έχοντας την άποψη πως η επαφή των παιδιών με τα μικρόβια μπορεί να ενδυναμώσει το ανοσοποιητικό σύστημά τους. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, μιας και το πάτωμα περιέχει πολλά περισσότερα στοιχεία από “μερικά αθώα μικρόβια”, τα οποία θα μπορούσαν να βλάψουν τα παιδιά σε τρομακτικό βαθμό! Ταυτόχρονα, η κοινή πρακτική ορισμένων γονιών που περνούν την πιπίλα από το στόμα τους πριν την επανατοποθετήσουν στο στόμα του μωρού, θεωρώντας πως έτσι “καθαρίζουν” το αντικείμενο μετά την πτώση του, μπορεί να προκαλέσει ακόμη χειρότερα αποτελέσματα, μεταδίδοντας στο παιδί ασθένειες! Το ίδιο ισχύει και με το πλύσιμο της πιπίλας με νερό βρύσης, που δεν προσφέρει απολύτως καμία ασφάλεια ή αποστείρωση!
Μύθος No2: “Οι πιπίλες πρέπει να πετάγονται εάν πέσουν στο πάτωμα”
Στην αντίπερα όχθη της πρώτης εσφαλμένης άποψης γύρω από την πιπίλα, έρχεται εκείνη που λέει πως όταν μια πιπίλα ακουμπά το έδαφος θα πρέπει απευθείας να… μετατοπίζεται στον κάδο απορριμάτων. Φυσικά και κάτι τέτοιο είναι υπερβολικό και λανθασμένο -πέρα από εξαιρετικά ασύμφορο! Η πιπίλα που έχει έρθει σε επαφή με το πάτωμα θα πρέπει να πλυθεί στο πλυντήριο πιάτων ή “στο χέρι” με υγρό απορρυπαντικό -και ανάλογα με την ηλικία του μωρού να περάσει από τον αποστειρωτή μετά τον καθαρισμό της- και έπειτα να ξαναχρησιμοποιηθεί χωρίς φόβο. Αν από την άλλη, βρίσκεστε εκτός σπιτιού και δεν υπάρχει εύκαιρη μια δεύτερη (καθαρή) πιπίλα, τότε θα πρέπει να πλυθεί διεξοδικά με ζεστό νερό πριν ξαναδοθεί στο παιδί -και πάλι με μεγάλη επιφύλαξη.
Μύθος No3: “Οι πιπίλες προκαλούν ανεπανόρθωτα ορθοδοντικά προβλήματα”
Οι πιπίλες δεν μπορεί να θεωρηθεί πως “καθολικά” μπορούν να βλάψουν τα δόντια των παιδιών, εφόσον η χρήση τους γίνεται με προσοχή και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έως τη νηπιακή ηλικία. Ακόμη πιο λανθασμένη είναι η άποψη πως μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτα ορθοδοντικά προβλήματα, αφού δεν μπορούν να βλάψουν τα δόντια με τρόπο που να μην διορθώνεται από “σιδεράκια”. Παρ’ όλα αυτά, αν ένα παιδί συνεχίζει να χρησιμοποιεί πιπίλα μετά τα τέσσερα έτη του, όταν ξεκινούν να αλλάζουν τα δόντια, ενδέχεται να επηρεαστεί η ανάπτυξη των δοντιών τους. Ωστόσο, τα περισσότερα παιδιά δεν παρουσιάζουν τέτοια προβλήματα, ειδικά αν παρακολουθούνται από παιδοδοντιάτρους.
Μύθος No4: “Τα μωρά πρέπει να γνωρίζουν την πιπίλα από τη γέννησή τους”
Παρ’ ό,τι η πιπίλα μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά, δεν θεωρείται σε καμία περίπτωση απαραίτητη. Το ένστικτο θηλασμού των μωρών είναι προτιμότερο να στρέφεται προς τον ίδιο το θηλασμό και την επιτυχή έναρξή του και όχι προς την πιπίλα. Γι’ αυτό και τα μωρά πρέπει να έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον 40 ημέρες ζωής ή να έχουν συνηθίσει το μητρικό θηλασμό, πριν γνωρίσουν την πιπίλα. Επιπλέον, η πιπίλα καλό είναι να περιορίζεται στη διαδικασία του ύπνου ή στην αντιμετώπιση ενοχλήσεων. Παρ’ όλα αυτά, εάν δεν χρησιμοποιηθεί ποτέ πιπίλα, το μωρό ίσως ξεκινήσει να πιπιλάει τον αντίχειρά του για να χαλαρώσει. Άλλωστε, σε πολλές περιπτώσεις αυτό το φαινόμενο παρατηρείται ακόμη και στη διάρκεια της κύησης. Μεγαλώνοντας δε, θα είναι πιο εύκολο να “κόψει” μόνο του αυτή τη συνήθεια -ενώ με την πιπίλα ίσως αντιμετωπίσει δυσκολίες.
Μύθος No5: “Αν βουτήξεις την πιπίλα σε μέλι ή αλκοόλ, θα έχει καλύτερα αποτελέσματα”
Βουτώντας την πιπίλα σε μέλι, ζαχαρόνερο ή αλκοόλ, οι γονείς ρισκάρουν να προκαλέσουν στο μωρό ανεπανόρθωτα προβλήματα! Το ζαχαρούχο διάλυμα νερού, πέρα από οδοντικά προβλήματα μπορεί να οδηγήσει σε διατροφικές διαταραχές στο νεογέννητο μωρό, μιας και γενικότερα η πρόσληψη ζάχαρης πρέπει να αποφεύγεται στα παιδιά. Επιπλέον, το μέλι είναι μια τροφή που δεν πρέπει ποτέ να δίνεται στα μωρά, εξαιτίας της πιθανότητας να προκληθεί τοξική δηλητηρίαση και κατ’ επέκταση θάνατος. Τέλος, είναι αυτονόητο πως απαγορεύεται η χορήγηση αλκοόλ στα παιδιά με οποιοδήποτε τρόπο!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ