Τα χέρια-γιατρικό!

Κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά αναπολώ πάντα εκείνες τις μαγικές στιγμές όταν ήμουν παιδί που έτρεχα στην αγκαλιά σου και τα υπέροχα χέρια σου τυλίγονταν γύρω μου και με παρηγορούσαν! Ακόμα, τότε, χωρούσα ολόκληρη, αλλά και σήμερα που πια μεγάλωσα πάλι την ίδια αξία έχει αυτή τη αγκαλιά.

Κάθε φορά που είχα πυρετό και αισθανόμουν τη ζέστη στο σώμα μου, τα χέρια σου ήταν το μόνο δροσερό πράγμα που παρακαλούσα να ακουμπήσει το μέτωπό μου για να με ανακουφίσει!

Όταν ντυνόσουν και στολιζόσουν για να βγεις με το μπαμπά, καθόμουν δίπλα σου σε εκείνη την μοναδική τουαλέτα με τον μεγάλο καθρέφτη και παρατηρούσα τις κινήσεις σου καθώς βαφόσουν, έβαζες κρέμα στα χέρια, το άρωμά σου και στο τέλος με τελετουργικές κινήσεις, τα δαχτυλίδια σου και το βραχιόλι σου. Κι εγώ δίπλα να σου “κλέβω” τα δαχτυλίδια, να τα φοράω και να κάνω τη μεγάλη!

Κάθε πρωί της Κυριακής ερχόσουν και μας ξύπναγες κάνοντας με τα δάχτυλά σου το πάτημα του μυρμηγκιού στα πρόσωπά μας για να σηκωθούμε. Και ύστερα κατευθείαν στην κουζίνα όπου μας περίμενε το πιο υπέροχο πρωινό με μοσχομυριστή μηλόπιτα φτιαγμένη φυσικά από τα ίδια χέρια που με τόση αγάπη μας τη σέρβιρε!

Και τις μέρες που είχαμε κόσμο στο σπίτι, ήμουν όλη μέρα κρυμμένη κάτω από το τραπέζι της κουζίνας και παρακολουθούσα όοοολες αυτές τις δουλειές και τα μαγειρέματα που έκανες! Πώς ψιλόκοβες τα λαχανικά, πώς χειριζόσουν τις κατσαρόλες, με τι μαεστρία μέτραγες τα υλικά…. Η αγαπημένη μας συνήθεια ήταν να βουτάμε τα χέρια μας μέσα στο μπολ με τη ζύμη του κέικ και φυσικά δοκιμάζαμε από το χέρι σου κάθε συνταγή!

Όταν γυρνούσα από το σχολείο πάντα σε έβρισκα στο νεροχύτη. Μόλις είχες πλύνει τα τελευταία πιάτα και ετοίμαζες το τραπέζι για φαγητό. Μου άρεσε να τρέχω και να βουτάω τα χέρια μου μέσα στη σαπουνάδα και να χαλάω τον κόσμο. Δε με μάλωνες. Καμιά φορά με βοηθούσες μάλιστα φυσώντας προς το μέρος μου τις φουσκάλες από το σαπούνι πιάτων!
Και όταν μεγαλώνοντας σε ρώταγα: “Μα πώς γίνεται να τρέχεις όλη μέρα, να τα προλαβαίνεις όλα, πώς γίνεται μετά από όλα αυτά τα πιάτα, φόρμες κέικ, κατσαρολικά και κουτάλες, ο νεροχύτης να άδειος, τα πιάτα καθαρά και γυαλιστερά περιμένοντας την επόμενή σου μαγειρική έμπνευση και εσύ να είσαι πάντα εκεί, έτοιμη για παιχνίδι;”

Και τότε μου έκλεινες το μάτι συνωμοτικά και μου έλεγες: “Οι μαμάδες, εκτός από μαγικές δυνάμεις, έχουν και τα… μυστικά τους! Έχουν και τους συμμάχους τους στην καθαριότητα των πιάτων. Έτσι και εγώ έχω το Fairy Clean & Care!”
Και το βράδυ, πόσες φορές με σκέπασες, με νανούρισες, μου έκλεισες τα μάτια για να κοιμηθώ και μου χάιδευες τα μαλλιά ώσπου σιγά σιγά να βυθιστώ σε έναν ύπνο γεμάτο όνειρα!

Εγώ μεγάλωσα, εσύ μεγάλωσες, αυτά τα χέρια όμως που έκαναν και μου έμαθαν τόσα πράγματα δεν μεγαλώνουν ποτέ. Είναι πάντα εκεί και με περιμένουν.