Θηλασμός: Αγκαλιές, ξενύχτια και μια σχέση που χτίζεται γουλιά-γουλιά

Αρχίζει με ενθουσιασμό. Λες “θα το προσπαθήσω, θα το ζήσω, θα τα καταφέρω”. Έχεις διαβάσει, έχεις ακούσει, ίσως έχεις και εκείνο το τεράστιο μαξιλάρι θηλασμού που πιάνει μισό καναπέ. Και μετά… μπαίνεις στο έργο. Το μωρό στο στήθος συνέχεια, οι ώρες μπερδεμένες, το στήθος άλλοτε γεμάτο, άλλοτε άδειο κι εσύ κάπου στη μέση, να αναρωτιέσαι αν πάει καλά. Η απάντηση, συχνά, δεν είναι στα ρολόγια και στα διαγράμματα. Είναι σε εκείνα τα δευτερόλεπτα που το μωρό κουρνιάζει πάνω σου και εσύ νιώθεις ότι κάπως, μέσα στο χάος, γίνεται δουλίτσα.

Νύχτες μεγάλες σαν χειμώνες χωρίς κουβέρτα

Το βράδυ, όλα μοιάζουν πιο βαριά. Η κούραση κολλάει πάνω σου, και το μωρό ξύπνιο, πεινασμένο, κολλημένο και σε χρειάζεται. Πάλι. Δεν κοιμάσαι πραγματικά, απλώς παίρνεις μικρούς υπνάκους ανάμεσα στα ταΐσματα. Υπάρχουν νύχτες που λες “δε θα την παλέψω”, και όμως την παλεύεις. Κάθε νύχτα προσθέτει κάτι: μια μικρή αντοχή, μια νέα υπομονή, ένα βλέμμα πιο τρυφερό. Και παρόλο που οι ώρες κυλούν αργά, η σχέση σου με αυτό το μικρό πλάσμα δυναμώνει γρήγορα, τόσο αθόρυβα, που μόνο αν σταθείς λίγο, θα το καταλάβεις.

“Μα δε χορταίνει; Το έχεις; Το παιδί πεινάει!”

Οι γνώμες πέφτουν βροχή. Η μαμά, η γιαγιά, η γειτόνισσα, όλοι κάτι έχουν να πουν. Κι εσύ, ανάμεσα σε αυτές τις φωνές, προσπαθείς να ακούσεις τη δική σου. Ναι, το μωρό θηλάζει συχνά. Ναι, μπορεί να θέλει πάλι ενώ θήλασε πριν μια ώρα. Όχι, αυτό δε σημαίνει ότι δε φτάνει το γάλα σου. Έτσι είναι ο θηλασμός. Δεν μετριέται σε ml, δεν μπαίνει σε πρόγραμμα. Και η μεγαλύτερη αλήθεια είναι αυτή: όταν το μωρό είναι κοντά σου, νιώθει καλά. Κι αυτό, καμιά “γνώμη” δεν μπορεί να το μετρήσει.

Το σώμα σου αλλάζει, και μαζί του αλλάζεις κι εσύ

Η εικόνα του θηλασμού ως “φυσική και εύκολη” συχνά δε λέει όλη την αλήθεια. Υπάρχουν πόνοι, υπάρχουν δυσκολίες. Υπάρχει κούραση, ιδρώτας, αμφιβολία. Το σώμα σου δουλεύει 24/7 για να ταΐσει, να παρηγορήσει, να κρατήσει ζωντανή μια μικρή ζωή. Και εσύ, χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνεις, δυναμώνεις. Δεν είναι μόνο το γάλα που παράγεις, είναι και η σχέση που χτίζεις, το δέσιμο, η παρουσία σου. Ο θηλασμός είναι κομμάτι της μητρότητας, όχι ο ορισμός της. Αλλά είναι από τα πιο σιωπηλά και βαθιά σημεία της.

Γουλιά-γουλιά γεννιέται ένα δέσιμο

Δεν είναι μόνο πείνα. Είναι ανάγκη για επαφή, για μυρωδιά, για αγκαλιά. Είναι εκείνο το βλέμμα του μωρού που σε βρίσκει μέσα στο σκοτάδι και σε αναγνωρίζει. Είναι τα μικρά χεράκια που ακουμπούν το στήθος σου και ησυχάζουν. Ο θηλασμός είναι ένα είδος επικοινωνίας που δε χρειάζεται λόγια. Χτίζει εμπιστοσύνη. Κάνει το μωρό να νιώθει ασφαλές. Και κάνει εσένα να νιώθεις, έστω για λίγο, πως κάτι κάνεις σωστά.

Κάθε μητέρα έχει τη δική της διαδρομή. Άλλες θηλάζουν έξι μήνες, άλλες δύο χρόνια, άλλες καθόλου. Καμία δεν είναι λιγότερη μαμά. Ο θηλασμός δεν είναι τεστ, δεν είναι διαγωνισμός, δεν είναι μέτρο αγάπης. Είναι μια επιλογή. Μια προσπάθεια. Μια εμπειρία. Και είτε πάει όπως την είχες φανταστεί είτε όχι, το σημαντικό είναι ότι στάθηκες δίπλα στο παιδί σου. Όπως μπορούσες. Όπως ένιωθες. Και αυτό αρκεί. Πάντα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock