Τι μπορώ να κάνω όταν το παιδί μου λέει συνέχεια “όχι”;

“Το παιδί μου λέει ΟΧΙ, πριν ακόμα προλάβω να πω αυτό που θέλω”… Σε ό, τι και να του πεις εκείνο λέει “όχι, όχι, όχι” και εσύ τα χάνεις…. Και δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις.

Πολλοί γονείς λένε επίσης ότι το παιδί κάνει ότι δεν τους άκουσε ή φωνάζει “όχι” ή αρχίζει να κλαίει, λέγοντας “δε θέλω τώρα” και άλλα παρόμοια. Η ψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου σου εξηγεί για ποιο λόγο το κάνει αυτό το παιδί και σε συμβουλεύει τι να κάνεις την ώρα που σου αρνείται πράγματα!

Το παιδί από τα δυο του χρόνια, “παλεύει” ανάμεσα στην ανάγκη του να μεγαλώσει και στην πλήρη εξάρτησή του από σας για αγάπη και φροντίδα. Το παιδί, λέγοντάς σας “όχι”, υψώνει το ανάστημά του.

Το θέμα για το παιδί δεν είναι αν θα μείνει μέσα ή αν θα βγει έξω, αν θα φάει ή αν θα ντυθεί ή αν δεν θα κάνει τίποτε από όλα αυτά, αλλά πως θα εδραιώσει την έννοια του εαυτού του, της προσωπικότητάς του, η οποία είναι πέρα από τη σχέση σας. Δεν αμφισβητεί την επιβολή σας, απλώς προσπαθεί να είναι ένα ξεχωριστό άτομο.

Τι θα πρέπει να γνωρίζετε αλλά και τι να κάνετε σε κάποιες περιπτώσεις…

– Μάθετε να ελίσσεστε όταν “προσκρούετε” στα όχι του παιδιού, αλλά και να αναγνωρίζετε ή να αποφεύγετε, όσο το δυνατόν, τις δύσκολες καταστάσεις.

– Πίσω από το κίνητρο που ωθεί το παιδί σας να γίνει ανεξάρτητο, βρίσκεται η επιθυμία του να σας ευχαριστήσει.

– Μπορείτε να θέτετε όρια που να είναι απλά, λίγα και σαφή. Έχοντας καταλάβει αυτά τα όρια, αισθάνεται πιο ασφαλές στον έλεγχο των δικών του δυνάμεων.

– Το μικρό παιδί δεν έχει πλήρη επίγνωση των συνεπειών των πράξεων του και χρειάζεται πραγματικά επίβλεψη.

– Προτιμάτε να δίνετε στο παιδί σας τη δυνατότητα να παίρνει “αποφάσεις” προσαρμοσμένες στην ηλικία του, όποτε είναι δυνατό, παρά να του κάνετε ερωτήσεις στις οποίες θα απαντήσει αυτόματα “όχι”.

Για παράδειγμα, είναι καλύτερα να το ρωτήσετε : “Θέλεις να παίξεις με το αυτοκινητάκι ή με τα τουβλάκια;” ή “Θέλεις να παίξεις με τον Γιαννάκη ή με την Ελενίτσα;”

– Σεβόμενοι τις αποφάσεις και τις προτιμήσεις του, στηρίζετε την ανάπτυξή της ανεξαρτησίας του και του δίνετε την ευκαιρία να γίνει ένα άτομο που θα σταθεί στα πόδια του.

– Δεν απαιτείτε από ένα παιδί 3 ή 4 χρόνων να κάνει εκείνο ακριβώς που του έχετε πει, όμως με τη βοήθεια σας θα το κάνει.

– Δεν του υπενθυμίζετε ποτέ τα λάθη που έχουν περάσει.

– Αντιμετωπίζετε κάθε πρόβλημα ξεχωριστά και, αν μια συμπεριφορά επαναλαμβάνεται, αποφεύγετε να του το επισημαίνετε, π.χ. “δε μαζεύεις ποτέ τα παιχνίδια σου”. Επισημαίνοντας το “ποτέ”, θα μπορούσε να πιστέψει ότι δεν του έχετε εμπιστοσύνη.

– Αν, για παράδειγμα, περιμένετε επισκέπτες, το ενημερώνετε εγκαίρως. Αν παραπονιέται ότι πλήττει με όλους αυτούς τους μεγάλους, το ακούτε προσεκτικά συμφωνώντας ίσως μαζί του, παράλληλα όμως του προτείνετε μια εναλλακτική δυνατότητα, για παράδειγμα, ένα φίλο ή ένα παιχνίδι ιδιαίτερο.

– Όταν καταλαβαίνετε το παιδί σας, μπορείτε να χαμογελάτε μέσα σας με το δογματισμό του. Όσο κι αν εκνευρίζεστε κάποιες φορές, αυτά τα περιστατικά είναι μηδαμινά.