10 σημάδια ότι η υπερκόπωση σου χτυπά την πόρτα

Σηκώνεσαι με δυσκολία να πας στη δουλειά; Αισθάνεσαι ότι το μάτι σου δεν ανοίγει ούτε με τεράστια ποσότητα καφέ; Φθάνεις στη δουλειά και αισθάνεσαι σαν να έχεις κάνει υπερατλαντικό ταξίδι; Κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και απλά τον κοιτάς, χωρίς να έχεις έμπνευση και όρεξη να πατήσεις ακόμα και το παραμικρό πλήκτρο; Έχεις τη διάθεση να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις σε άγνωστα, μακρινά μέρη; Ή απλά να κάτσεις στον καναπέ, να κοιτάς το ταβάνι (που, εν τέλει, τι μπορεί να σου κάνει) και να μην κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι;

Tότε, ναι, είσαι υπερβολικά πολύ κουρασμένη. Πράγμα πολύ λογικό, αν σκεφτείς ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής μόνο στην κούραση οδηγεί. Τα ατελείωτα οκτάωρα στη δουλειά (που κρύβουν αρκετές υπερωρίες), η κίνηση στους δρόμους (που σε εμποδίζει να πας σπίτι σου σπιτάκι σου γρήγορα, οι υποχρεωτικές εκδηλώσεις που αυξάνονται και πληθύνονται. Ναι, όλα αυτά σε κουράζουν. Και ψυχικά. Και σωματικά.

Ας δούμε, λοιπόν, ποια είναι τα βασικά σημάδια ότι η υπερκόπωση δε χτυπά στου κουφού την πόρτα, αλλά τη δική σου.

– Ξυπνάς, μέσα, στη νύχτα και δεν μπορείς να κοιμηθείς ξανά. Όσο παράλογο και αν σου ακούγεται, η υπερκόπωση συνήθως εκδηλώνεται μέσω της υπερέντασης. Δεν είναι ότι δεν είσαι κουρασμένη, αλλά το άγχος σου που συνοδεύει την κατάσταση δε σε αφήνει να κλείσεις τα μάτια σου. Αποτέλεσμα; Να έχεις άστατο ύπνο και περισσότερη κούραση να “κάθεται” στην πλάτη σου.

– Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς εύκολα. Θέλεις να (ξε)φύγεις. Να αποδράσεις. Να αφήσεις και το σώμα σου να ταξιδέψει. Γιατί, το πνεύμα το κάνει ήδη.

– Παραμελείς τον εαυτό σου. Ακόμα και όταν έχεις ρεπό, προτιμάς να κάτσεις νωθρή και να γίνεις παρατηρητής της ίδιας σου της ζωής. Δε σε φροντίζεις.

– Αισθάνεσαι θλίψη. Αρκετές έρευνες έχουν φέρει στο προσκήνιο την άμεση σχέση της κούρασης με τη ψυχολογική κατάρρευση. Αλήθεια, μήπως, κάθε Κυριακή σε πιάνει μία ανεξήγητη μελαγχολία; Ψάξε μήπως η αιτία δεν είναι τόσο ψυχολογική όσο ζωτική.

– Αισθάνεσαι ότι όλοι έχουν εξωπραγματικές προσδοκίες από εσένα. Το αφεντικό, η μαμά, τα παιδιά σου. Θέλουν να είσαι πανταχού παρών και εσύ απλά θες για λίγο να χαλαρώσεις.

– Νιώθεις συναισθηματικά άδειος. Το επόμενο στάδιο της υπερκόπωσης, μετά τη μελαγχολία, είναι να μην αισθάνεσαι τίποτα. Εκτελείς τις υποχρεώσεις σου μηχανικά, χωρίς καν να θυμάσαι μετά αν τις έκανες όλες.

– Αρρωσταίνεις συχνά. Ψάχνεις μανιωδώς να βρεις ποιος σε “κόλλησε”. Όμως, τελικά, o υπαίτιος είναι το πεσμένο σου ανοσοποιητικό.

– Εμφανίζεις πολλές πληγές. Λίγο στα πόδια, πολύ στα ούλα και ξαφνικά έχεις χάσει το μέτρημα. Η λύση, όμως, δε βρίσκεται σε κάποια κρέμα, αλλά στον ύπνο που το χρειάζεσαι πολύ.

– Θυμώνεις με το παραμικρό. Δεν τολμά να σου πει κάποιος μία φράση και εσύ τα έχεις πάρει, ήδη, στο κρανίο. Ναι. χρειάζεσαι να πάρεις μία ανάσα.

– Δεν σε ενδιαφέρει να βγεις έξω με τις φίλες σου. Εσύ, που παλιά, οργάνωνες τις καλύτερες εξόδους…

Take a nap, γιατί χανόμαστε!