Λάκης Γαβαλάς! Το ανατρεπτικό fashion show, οι στιλιστικές συμβουλές και η extravagant προσωπικότητά του!

Ω ναι! Συναναστρεφόταν τον Hedi Slimane από τότε που ακόμα φωτογράφιζε με μια Polaroid τους Dolce & Gabbana, από όταν ακόμα ήταν ανερχόμενοι. Μπαινόβγαινε στα μεγαλύτερα shows. Τα εγκεφαλικά του κύτταρα, η μνήμη του περιέχει εμπειρίες από τη Vivienne Westwood, τον John Galliano, τον Gareth Pugh και πολλούς πολλούς άλλους. Στιγμές, συναναστροφές, περιβάλλοντα που καταγράφηκαν στο στιλ του. Ανατροπές κι εξτραβαγκάτζες που πάνω του έμοιαζαν φυσικές. Κυρίες μου, ο Λάκης Γαβαλάς είναι εδώ σήμερα, για να μας κάνει μια βόλτα στο μαγικό του κόσμο, με αφορμή το fashion show που θα παρουσιάσει την Παρασκευή 8 Απριλίου στο Athens Xclusive Designers Week!

Προκλητικός -όταν θέλει, αν θέλει. Γιατί μπορεί! Ελεύθερος -παντού και πάντα. Ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Για το στιλ του, την προσωπικότητά του, την άποψή του, το ύφος του, το χιούμορ του. Καυστικός, απολαυστικός, μοναδικός. Δεν δίνει βαρετές συνεντεύξεις και η εμπειρία του στη μόδα τον καθιστά έναν πραγματικό θησαυρό στιλιστικών -και όχι μόνο- συμβουλών. Προσπάθησα να εκμαιεύσω όσες περισσότερες πρόλαβα…

Ο Λάκης Γαβαλάς κατοικεί στη φωτεινή πλευρά της ζωής, επιστρέφει δυναμικά στη μόδα, “διασκεδάζει” και διασκευάζει το Polo μπλουζάκι και γενναιόδωρα μας συμβουλεύει για τα βασικά ρούχα που μια γυναίκα πρέπει να έχει στην ντουλάπα της το καλοκαίρι. Μοιράζεται μαζί μας το “τρικ της βαλίτσας” και μας καθησυχάζει λέγοντας πως “ό,τι και να φοράς, δέκα λεπτά αργότερα δεν έχει καμία σημασία για την παρέα σου, γιατί σημασία έχει η προσωπικότητά σου”.

-Τι κάνετε; Πείτε μου τι ετοιμάζετε; Θα σας δούμε στο Athens Xclusive Designers Week…
Καταρχήν, ασχολούμαι πάλι με τη λέξη “μόδα”. Και για μένα είναι μια λέξη ιερή, παρόλο που οι Έλληνες -οι πιο παλιακοί αλλά και μερικοί καινούριοι- την έχουν εξευτελίσει γιατί νομίζουν ότι μέσω της μόδας θα καταξιωθούν με τα αλλοδαπά αισθηματικά τους απωθημένα, δηλαδή με το να συνευρίσκονται παιρνόμενοι… Εγώ είπα λοιπόν ότι αφού ασχολούμαι πάλι με τη μόδα, δηλαδή γύρισα υγιής μετά από όλες αυτές τις περιπέτειές μου, θα πρέπει πάλι κάτι να κάνω για αυτήν, να τη δείξω σε κάποιον κόσμο.

-Το σηκώνει η εποχή; Υπάρχουν πολλοί σήμερα, πιστεύετε, που κατανοούν τη μόδα;
Έτσι κι αλλιώς, το show που θα κάνω θα φιλοξενήσει στην αίθουσά του μόνο 50 άτομα. Διότι είναι ένας ειδικός χώρος που το κάνω.

-Το οποίο είναι ένα ειδικό crowd. Είναι δημοσιογράφοι και…
…οι bloggers, αυτούς με τους οποίους γελάω και θα τους δω τώρα.

-Ήθελα να σας ρωτήσω την άποψή σας πάνω σε αυτό. Φανταζόμουν ότι δεν…
Ναι, αλλά όταν κάνω ένα show… Κοίταξε, εγώ έχω δύο οντότητες. Η μία είναι ότι ανήκω στο Σύμπαν, άρα λοιπόν είμαι ένα ιδιάζων άτομο, είμαι μέσα σε μια λίστα επιλεγμένη του Σύμπαντος -χωρίς αυτό να διαστρεβλωθεί- και το άλλο κομμάτι μου είναι ο Λάκης, ο Απόστολος αν θέλεις, που γεννήθηκε πριν 64 χρόνια και στην πορεία του πιστοποίησε στον εαυτό του ότι μπορεί να προσφέρει στη χώρα του κάνοντας μόδα. Μόδα όχι για τον εαυτό του και για κάποιους επιλεγμένους που έρχονται σε ένα ατελιέ στο Κολωνάκι, αλλά μόδα για όλη τη χώρα -και εκτός της χώρας. Για αυτόν το λόγο έκανα μια χονδρική πώληση, είχα 850 πελάτες κι έδινα από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη εμπορεύματα. Πίστωνα την αγορά, τους έλεγα πώς να κάνουν τις βιτρίνες και όλα αυτά. Από εκεί και πέρα όμως δεν παύουν να υπάρχουν αυτά τα δύο πράγματα μέσα μου. Ένα είναι του σύμπαντος που ανήκω κι ένα είναι στην πραγματικότητα, που είναι αυτό που ζούμε. Πάνω λοιπόν στην πραγματικότητα και λόγω του ότι ασχολούμαι με τη μόδα -πράγμα το οποίο το ξέρω πιστεύω καλύτερα από τους ξένους, γιατί από τους Έλληνες σαφώς το ξέρω καλύτερα κι αυτό δεν είναι εγωιστικό- είναι μετά από πολύ μεγάλη μελέτη και σπουδή που κάνω και ανίχνευση…

-Να σας διακόψω για μία διευκρίνιση; Όταν λέτε μόδα, τι εννοείτε; Το στιλ, τα ρούχα, την ενέργεια, τη δημιουργικότητα, όλα αυτά μαζί; Γιατί έχετε και μια προσωπική σχέση με τη μόδα, δεν είναι μόνο ότι δημιουργείτε… Ανέκαθεν ήσασταν ένας άνθρωπος με έντονο στιλ, έμφυτο. Σαν να γεννηθήκατε καλοντυμένος.
Νομίζω ότι γεννήθηκα να κάνω ομαδικές δουλειές. Ο χορός με δίδαξε -επειδή έκανα χορό- ότι η ομάδα είναι αυτή που δείχνει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Οπότε δεν ήμουνα το άτομο που έλεγα “one man show”. Και για αυτό καμιά φορά όταν μου το λένε… δεν είναι αλήθεια. Εγώ είμαι coordinator, είμαι art director, δεν είμαι ο απλός σχεδιαστής.

-Το γούστο όμως που σας διακρίνει (και τον κάθε άνθρωπο) και διακρίνει τις δουλειές σας είναι προσωπική ιστορία, έτσι δεν είναι;
Ναι. Το ότι έχω γεννηθεί με κάποιο, αν θέλεις… όχι αν θέλεις, εγώ θέλω και έτσι είναι… αλλά ας πούμε ότι έχω γεννηθεί με ταλέντο. Ναι. Αλλιώς δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά και καταξιωμένα. Όμως, πηγαίνω σε γκαλερί, βλέπω πράγματα, πηγαίνω σε μουσεία, κάνω ταξίδια, με εμπνέουν διάφορα πράγματα… Δηλαδή, η όψη ενός κτιρίου μπορεί να με εμπνεύσει και να κάνω μια κολεξιόν από κει, τα λάστιχα, ας πούμε, και οι ρωγμές που έχουνε μέσα τα λάστιχα του αυτοκινήτου, ανάλογα με την εταιρία, τη μάρκα μπορεί να με κάνουν να εμπνευστώ από κάτι… Και για αυτό το λόγο διδάσκω κιόλας στη σχολή Pansik και με δέχονται τα παιδιά εδώ και τρία χρόνια, οι μαθητές μου, γιατί τους δίνω φόντα εκκίνησης, ας πούμε. Αλλά από εκεί και πέρα, ο καλός οδηγός φαίνεται στην πορεία. Δεν είναι μόνο στην εκκίνηση και το καλό αυτοκίνητο…

-Νομίζω στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλος στην ίδια κατηγορία με εσάς.
Όχι, όχι.. υπάρχουν. Υπάρχουνε αλλά νομίζω δεν τολμούν.

-Σαφώς υπάρχουν δημιουργικοί άνθρωποι, άνθρωποι με στιλ, άνθρωποι κομψοί, ιδιαίτεροι. Άνθρωποι όμως που έγιναν γνωστοί και στο ευρύ κοινό για το στιλ τους, τη μόδα, δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλοι. Για παράδειγμα, σας γνωρίζει ακόμα και η μαμά μου που είναι ένας απλός άνθρωπος που δεν γνωρίζει και πολλά από μόδα.
Και τα παιδιά τα μικρά.

-Αυτό δεν νομίζω ότι το έχει πετύχει άλλος άνθρωπος στην Ελλάδα.
Ίσως δεν πρόλαβε, ίσως οι συγκυρίες τον κάνανε να μπλοκάρει γιατί δεν ανήκει στο Σύμπαν. Ανήκει στην παρέα που έχει γύρω του. Αυτό είναι το θέμα.

-Πάντως σας γνωρίζουν ακόμα και οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τη μόδα. Κι επίσης, ένα άλλο στοιχείο σας που σας έκανε πολύ γνωστό ήταν το ιδιαίτερο στιλ σας. Αυτό το ταλέντο που φορούσατε εκκεντρικά πράγματα και δεν δείχνατε ποτέ γραφικός.
Γιατί μιλάς στο παρελθόν; Και στο παρόν ντύνομαι…

-Προφανώς. Απλά μιλάω για εκείνες τις εποχές, τις άλλες… τις μεγάλες… Που πολλοί ντύνονταν, αλλά στους περισσότερους (όχι σε όλους) φαινόταν -πώς να το πω- μια προσπάθεια, έμοιαζε επιτηδευμένο και όχι φυσικό. Εσείς το υποστηρίζατε. Το σήκωνε η προσωπικότητά σας το εκκεντρικό, δεν σας καπέλωνε.
Εντάξει, ίσως επειδή εγώ είμαι ένα άτομο που θέλει να ψάχνεται πάντα και κοιτάζει πάρα πολύ το καλό και πολύ λίγο το κακό -απλά για να υπάρχει κάπως μια μπαλάντζα. Αλλά ποτέ δεν ισοζύγισα. Δηλαδή πιο πολύ υπερισχύει το καλό σε μένα. Γιατί εγώ αγαπάω τις γυναίκες πάνω από όλα και σε αυτές αφοσιώθηκα για πάρα πολλά χρόνια, να τις ομορφαίνω, κατά τη δική μου γνώμη. Κι αυτό το λέω πεπεισμένος, γιατί εγώ δεν έκανα τα δικά μου πράγματα από την αρχή που βγήκα στο εμπόριο στην Ελλάδα. Τα έκανα πάρα πολύ αργότερα. Τα έκανα μετά από 20 χρόνια που ήμουνα ήδη στο στερέωμα της Ελλάδας. Έφερνα ξένους οίκους… Πρώτα από όλα ήμουνα scouter γιατί έβλεπα ανθρώπους πού είχαν ένα ταλέντο, όπως ήταν οι Dolce & Gabbana στην αρχή τους, όπως ήταν ένας τρελός Moschino, όπως μετά ήταν οι Dsquared, αλλά είχα και μία Krizia που ήταν σοβαρή, είχα και έναν Trussardi που ήταν -τότε- σοβαρός. Στη ζωή μου είχε μπει η Hermes γιατί έπαιρνα τις σέλες μου και μετά από αυτό άρχισα και σχεδίαζα για την Hermes… Οπότε έχω μια πολλαπλή κουλτούρα η οποία δεν μου επιτρέπει να μην είμαι και extravagante… Γιατί μετά πήγαινα στη Vivienne Westwood, έβλεπα και John Galliano… Δεν μπορούσα να μην συμμετέχω. Μετά Gareth Pugh. Δηλαδή εμένα, η προίκα του μυαλού μου είναι τέτοια που δεν μπορείς να μην τη χρησιμοποιήσεις. Δηλαδή έχεις μια προίκα… τη βάζεις σε ένα μπαούλο και την αφήνεις; Αυτό το κάνανε οι παλιακοί άνθρωποι που ήταν στα χωριά και λέγανε: “έχω φτιάξει για το παιδί μου”… Το οποίο παιδί μετά έβγαινε gay… Οι κόρες περισσότερο, όχι τα αγόρια… Γιατί να μη λέμε πάντοτε gay τους άντρες… Για να υμνήσουμε και τις gay γυναίκες… Και μένουν ανύπαντρες. Και έτσι έμενε στη μούχλα η προίκα. Εμένα η δική μου δεν μένει στη μούχλα. Δεν προλαβαίνει ούτε καν να μπει στο μπαούλο. Τη μοιράζομαι με τον κόσμο.

-Τι είναι στιλ; Έτσι, όσο μπορούμε να το χωρέσουμε σε λέξεις…
Κοίταξε, αυτό που σε κάνει να βλέπεις τον εαυτό σου σε έναν καθρέφτη και να πεις “Μμμμ, είμαι χαριτωμένος” ή να γελάσεις και να πεις: “Έχω πλάκα” ή να πεις: “Γαμώτο σήμερα δεν αισθάνομαι σε φόρμα”, αυτά συνθέτουν το στιλ. Η μόδα είναι ένα πράγμα. Και το στιλ είναι ένα άλλο. Είναι βέβαια θέμα που θέλει μεγάλη διύληση… όμως στιλ παρόλα αυτά δεν έχεις πάντα. Υπάρχουν φορές που ο κόσμος σε στιγματίζει ως στιλάτο και σου κάνει, αν και εφόσον είσαι σε μια ομήγυρη, κάποιες φιλοφρονήσεις. “Α, είσαι χαριτωμένος, είσαι χαριτωμένη”, “Α, τι ωραίο είναι αυτό που φοράς”…
Ή τέλος πάντων για κάποιο διάστημα έχεις αφοσιωθεί στο σκισμένο τζιν και στο μπουστάκι το t-shirt. Αυτό κάνει ένα στιλ για σένα. Μπορεί να μην είναι το ιδεώδες, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι έχεις στιλ. Δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό δεν είναι στιλ, αλλά μπορεί να μην πηγαίνει σε σένα. Και περνάς σε μία άλλη εποχή που φοράς μία πλισέ φούστα με ένα κολλεγιακό πουκάμισο, λευκό με ωραίο γιακά και ωραίο μανίκι και αυτό είναι στιλ, για σένα. Όμως, με αυτό το information που έχουμε πώς μπορούμε να διατηρήσουμε το στιλ; Ποιος το μεταδίδει; Για αυτό λοιπόν θα έλεγα ότι ο άνθρωπος πρέπει να ενθέτει στην προσωπικότητά του αυτό που του αρέσει να ντύνεται και όχι να έχει μια εμμονή στο στιλ.
Και θα σου πω κάτι… Ο Hedi Slimane, που είναι αυτήν τη στιγμή καταξιωμένος και επειδή είναι από τα δικά μου παιδιά, γιατί τον ξέρω από την αρχή της καριέρας του, είχε έρθει στη Μύκονο στο σπίτι μου, όταν ακόμα φωτογράφιζε με μία παλιά μηχανή polaroid και τώρα έγινε μεγάλος και τρανός, έκανε για τον Yves Saint Laurent μία ροκ γυναίκα. Δηλαδή την κυρία Κατρίν Ντενέβ και τους απόηχούς της τους έκανε ροκ, δηλαδή ανορεξικούς με ένα slim παντελόνι και με ένα τζάκετ δερμάτινο, τους πέρασε σε φοίνικες κτλ σαν να ήτανε μια H&M ή μία adidas που κάνει κάποια ρούχα για να κοροϊδέψει τους μεγάλους και ξαφνικά πριν του πούνε “μείνε, μην μένεις, μην κάνεις”, λέει “έχετε να διαθέσετε τρισεκατομμύρια να κάνω ένα υπερσόου χλιδάτο Haute Couture για να σας αποδείξω ότι εγώ κάνω ό,τι γουστάρω στη ζωή μου;” Άρα λοιπόν οι γυναίκες του πρέπει να είναι πάρα πολύ αδύνατες πάλι και να φοράνε Ηaute couture και ευτυχώς δεν κρατάνε κανένα αξεσουάρ. Γιατί όλα είναι ηλίθια, τα αξεσουάρ που υπάρχουν γύρω. Κι αυτό το ξέρει και ο Έντι Σλίμαν… Bέβαια τον πιέζει η εταιρία να κάνει. Αυτές οι αλυσίδες, αυτά τα πράγματα που είναι σαν να είναι ντόπερμαν που το κρεμάνε από την αλυσίδα και τις κρεμάνε στον ώμο, δεν μας ενδιαφέρει. Οπότε λοιπόν, ο Έντι Σλίμαν που είναι ο θεός αυτή τη στιγμή, δεν δίνει στιλ συγκεκριμένο. Τη μία το κάνει έτσι, την άλλη το κάνει αλλιώς. Άρα λοιπόν η απάντησή μου είναι ότι εσύ, σύνθεσε το δικό σου το στιλ. Έτσι κι αλλιώς μετά από δέκα λεπτά που σε βλέπω δεν με νοιάζει τι φοράς. Με νοιάζει τι μου εκπέμπεις. Και νομίζω ότι αυτό είναι το δικό μου το όπλο, ότι… αν θέλεις… που στάθηκα και με εκτίμησαν οι πολυεθνικές εταιρίες… ότι όποιο κι αν ήταν το περίβλημά μου… Δηλαδή το να πάω σε ένα show και να κρατάω μια πολύ ωραία τσάντα, να φοράω ένα ωραίο παπούτσι κι ένα ωραίο ρούχο, αυτό είναι τα πρώτα δέκα λεπτά. Μετά άμα δεν είσαι, άμα δεν μπορείς να μιλήσεις, να πεις, να έχεις άποψη, να πεις σε ποια γκαλερί ήσουνα εχθές, ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτόν τον καιρό και τα κορδόνια του παπουτσιού σου ότι είναι καθαρά στα δετά παπούτσια… δεν είσαι τίποτα.

-Ποιο πιστεύετε ότι είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε στο ντύσιμό μας; Αυτό που βλέπετε στους δρόμους και σας εκνευρίζει.
Οι τσάντες στις γυναίκες και τα πλεκτά στους άντρες τα οποία είναι κακής ποιότητος ενώ θα μπορούσαν να φοράνε ένα βαμβακερό πουκάμισο.

-Τι εννοείτε; Δεν σας αρέσουν οι τσάντες που κρατάμε, ο τρόπος που τις κρατάμε;
Δεν μου αρέσουν οι τσάντες και όπως τις κρατάνε, την ώρα που τις κρατάνε και ο τρόπος που τις κρατάνε.

-Διατηρούμε τη θηλυκότητά μας;
Η τσάντα προδίδει ότι όχι πολλές φορές. Βασικά εγώ επειδή έχω και μια κουλτούρα με τις τσάντες, επειδή σχεδιάζω για τον διάσημο οίκο, τον πιο μεγάλο, που είναι η Hermes κι έχω άλλη κουλτούρα, ίσως για αυτό είμαι καταδικαστικός. Αλλά πίστεψέ με, μία γυναίκα η οποία πάει σε ένα μικρό pub, μετά τη δουλειά μπορώ να δικαιολογήσω ότι έχει μια μεγάλη τσάντα, είναι ok γιατί πηγαίνει από τη δουλειά. Αλλά όταν μου λέει 11 η ώρα το βράδυ σε μία Ράτκα ή σε κάποιο μαγαζί μοδάτο ότι είναι με την τσάντα γιατί ήρθε από τη δουλειά, η οποία δουλειά της είναι να κάνει νύχια, να πάει να βάλει κολλαγόνα, να κάνει μαλλιά και τέτοια, μου προκαλεί αηδία.

-Είστε αυστηρός ή…;
Είμαι καταδικαστικός. Ναι, ναι.. σε αυτά πάρα πολύ…

-… ή δεν σας αφορά και τόσο η κριτική;
Α, όχι, δεν το λέω σε αυτούς. Εγώ, μέσα στα δικά μου μάτια. Δεν το λέω… Κοίταξε να δεις, οι πιο πολλές από αυτές είναι φίλες μου. Και δυστυχώς κάνουν αυτό το φάουλ. Αλλά αρχίζουμε μετά να τους βγάζω τον εαυτό τους και το χαρακτήρα τους που είναι ωραίος, αρχίζει μετά και μιλάει το body language που είναι πολύ σημαντικό στον άλλον… Το πώς φέρεται, το πώς κουνάει το κεφάλι, πώς τινάζει το μαλλί, πώς βάζει τα χέρια πάνω στο τραπέζι… Δηλαδή για μένα όλα αυτά τα πράγματα είναι σημαντικά για να γεμίσει το μάτι μου, το δικό μου. Όμως, εγώ δεν απωθώ κάποιον. Δηλαδή δεν είναι ότι αν έρθεις εσύ με μία άσχημη τσάντα θα σου πω… Έτσι κι αλλιώς και με ωραία τσάντα να ‘ρθεις κάτι άλλο θα βρω να σου πω ότι έχεις άσχημο για να κάνουμε λίγο πλάκα (γέλια).

-Δανείζετε τα ρούχα σας;
Δανείζω, χαρίζω…

-Αλήθεια;
Βέβαια. Πιο πολύ δανείζω τσάντες μου γιατί δόξα τω θεό έχω πολλές.

-Δεν είστε δεμένος μαζί τους; Εγώ αγχώνομαι, δυσκολεύομαι να δανείζω μήπως και πάθουν κάτι.
Εγώ νομίζω ότι η ομορφιά πρέπει να γίνεται spread, να τη μοιράζεσαι, να μην την κρατάς μόνο για σένα. Γιατί αν είσαι εσύ όμορφος και οι άλλοι γύρω σου είναι άσχημοι, ασχημαίνεις κι εσύ.

-Είστε τόσο γεμάτος ενέργεια που είναι εντυπωσιακό. Πού τη βρίσκετε τόση ενέργεια;
Έλα ντε… Κι εγώ καμιά φορά δεν μπορώ να σου πω. Δηλαδή η γυναίκα τώρα που μου κεντάει, που έχω βρει μία φοβερή κυρία, την κυρία Αναστασία, που κεντάει πράγματα απίστευτα, μου λέει: “Κύριε Λάκη μου, πού βρίσκετε τόση ενέργεια;” Και λέω, “μα εσείς μου τη δίνετε, τώρα μου έφτιαξες τόσο ωραία πράγματα”. Εγώ δηλαδή είναι σαν να έχω πάρει έναν Πικάσο… Θα πάω σπίτι, θα το κρεμάσω, θα το βλέπω, παίρνω τα σκυλιά μου, τους μιλάω, τους λέω κοίταξε να δεις ο μπαμπάς τι ωραία πράγματα που έχει… δες το και παραμυθιάζομαι μόνος μου. Όμως, είναι το κομμάτι του σύμπαντος που σου λέω…

-Όπως λένε και όλες αυτές οι new wave φιλοσοφίες, είσαστε σωστά συνδεδεμένος κάπου…
Ο καθένας έτσι πρέπει να το βλέπει. Δηλαδή κάπου πρέπει να δίνεις την ευθύνη του τι είσαι και τι αποζητούν από σένα. Και επειδή η ομήγυρή σου είτε γιατί σε φθονούν είτε γιατί σε λατρεύουν μπορεί ποτέ να μην σου πούνε μέχρι βάθος την αλήθεια. Το σύμπαν όμως με τις καταστάσεις που συμβαίνουν σου το λέει.

-Επίσης έχω καταλάβει ότι δεν αναλώνετε την ενέργειά σας σε αρνητικά πράγματα… Ψάχνετε πάντα να κάνετε focus στη θετική πλευρά.
Έτσι είναι όντως.

-Και δεν ασχολείστε με τους άλλους…
Κοίταξε, ασχολούμαι λίγο για να γελάσω… Δηλαδή ας πούμε είχα πιάσει στο στόμα μου τον Λιάγκα. Για να καταλάβεις… Αλλά για γέλιο. Βέβαια, εγώ τον ευγνωμονώ τον Λιάγκα για έναν λόγο, διότι αυτή τη στιγμή η κολεξιόν που δείχνω στο Athens fashion week είναι η εξέλιξη του Polo.

-Τι θα δούμε εκεί;
Θα δεις το Polo… Έχω πάρει μόνο την πατιλέτα μπροστά με τα κουμπάκια κι από εκεί και πέρα το έχω κάνει με φουρό, μακρύ, σε στιλ καφτάνι, στραβό, τρία Polo πάνω σε ένα, δεκαπέντε polo πάνω σε μία κάπα.

-Που τα βρίσκουμε για να τα αγοράσουμε.
Στα .LAK.

-Υπάρχουν εκεί…
Βασικά δεν σταμάτησαν ποτέ. Εγώ ήμουν λίγο σβησμένος, γιατί δεν ήξερα: Θα ξαναμπώ φυλακή; Δεν θα ξαναμπώ; Θα με αφήσουν λίγο ήρεμο να κάνω κάτι; Όχι, πως σήμερα έχει αλλάξει κάτι αισθητά, αλλά θεωρώ ότι όσο έχω λόγο να λέω ότι αυτοί είναι ηλίθιοι κι εγώ είμαι έξυπνος, αυτό θα το λέω… Οι πολιτικοί εννοώ. Δηλαδή εγώ όταν έβγαινα και πήγαινα στο εξωτερικό, φυσικά ταξίδευα πρώτη θέση γιατί η δουλειά μου μου επέτρεπε να έχω αυτό το avantage, έφερνα πίσω εταιρίες, έκανα τζίρους και πολλαπλασίαζα το προσωπικό μου. Αυτοί πάνε έξω και φέρνουν πίσω, τον ΕΝΦΙΑ, τις μειώσεις των συντάξεων… Γιατί να υπάρχουνε; Γιατί να απολαμβάνουνε πράγματα τα οποία εγώ τα στερούμαι όντας άνθρωπος που επένδυσε στη χώρα του και το έχει αποδείξει; Εγώ έχω μία ταυτότητα, μία κάρτα μάλλον, η οποία λέει: Λάκης Γαβαλάς, έμπορος, φυσικά celebrity… που αυτό πρέπει να το πάρουνε σαν ένα συν. Γιατί εγώ δεν το έπαιξα ποτέ celebrity. Πού να το παίξω; Να πάω δηλαδή πρώτη σειρά στα μπουζούκια; Να πάω πού; Στη Μύκονο πρώτη καρέκλα; Σκασίλα μου! Να πάω στο ερημητήριο να μαυρίσω το σώμα μου και να γυμναστώ και να κάνω τις πεζοπορίες μου θέλω… Δεν πίνω σαμπάνιες, δεν με ενδιαφέρουν τα σούπερ αλκοόλ, δεν με ενδιαφέρουν τα ωραία βυζιά, οι ωραίοι κώλοι γιατί τους είχα στη ζωή μου πλουσιοπάροχα. Γιατί το’ χω πάνω μου. Έχω ένα ωραίο σώμα. Δεν με νοιάζει να δω άλλα.

-Γιατί δεν φύγατε;
Έλα ντε; Γιατί με συνέδεε η οικογένεια.

-Έχετε τόσες γνωριμίες στο εξωτερικό που φαντάζομαι θα μπορούσατε να κάνετε πράγματα εκεί.
Ναι βέβαια… Και τώρα μου ζητάνε πάλι.

-Αλλά δεν φύγατε ποτέ.
Τώρα, πρέπει να παρουσιάζομαι μία με πέντε του μήνα, κάθε φορά στο τμήμα. Γιατί είμαι ύποπτος φυγής.

-Τόσο πολύ την αγαπάτε την Ελλάδα;
Μάλλον με αγαπάει η Ελλάδα! Για να με κρατάει συνέχεια εδώ;!

-Η εμπειρία της φυλακής μετουσιώθηκε σε δημιουργία; Ή απλά το αφήσατε πίσω;
Κοίταξε να σου πω… Στην αρχή υπέφερα πάρα πολύ στη φυλακή. Εδώ, είπα, Λάκη το φιλμ που θα γυρίσεις αυτή τη στιγμή είναι εδώ μέσα. Είναι αυτό. Θα κάνεις γυμναστική δέκα με δώδεκα το πρωί, πέντε με εφτά το απόγευμα, θα κουράζεσαι για να μπορείς το βράδυ να κοιμάσαι. Μετά είχα βρει δύο παιδιά, Έλληνες, χαριτωμένους, συγκάτοικους στο κελί, ο οποίος ο ένας μου έβαφε τα μαλλιά, μου έκανε πάρα πολύ ωραίο ντεκαπάζ…

-Βρίσκετε παντού τρόπο να περνάτε ωραία, έτσι; Όσο γίνεται φυσικά…
Δηλαδή τι ήθελες; Να είναι πιο θεά η διευθύντρια; Ή ο αρχιφύλακας της φυλακής; Εγώ αγάπη μου! Εγώ… Εγώ θα ήμουνα!

-Δεν έχετε καμία επαφή με την αρνητικότητα…
Καμία. Είπα: Λάκη, τώρα σκάσε, βούλωσέ το, εδώ ζεις, αυτός είναι ο χώρος…

-Όλη αυτή η εμπειρία έγινε κάτι; Κάποιο ρούχο ας πούμε…
Κοίταξε να δεις… αυτό δεν έπαψε ποτέ να είναι… Μες στη φυλακή πήγαινα στην αποθήκη… Γιατί υπάρχουνε βεστιάρια ώστε να πηγαίνουν να ντύνονται οι άνθρωποι που δεν έχουνε λεφτά. Δηλαδή είναι κάποιοι που στέλνουνε κάποια στοκ πουκάμισα, κάποια στοκ σακάκια, κάποια στοκ μπλουζάκια… ξέρεις… τα κάνεις δωρεά στη φυλακή. Βρήκα κάτι απίστευτες πιζάμες, που τρελάθηκα, κάτι robe de chambre, κάτι πιζάμες… Τρομερές. Φοβερές! Κι είχα εγώ κλωστές κι έραβα πάνω κι έκανα τέτοια κτλ, ξέρεις… Κανονικά, εγώ έκανα τη ζωή μου. Λέω, αυτό είναι το σκηνικό, σε αυτό θα δουλέψεις… Πώς ο Ρόμπερτ ντε Νίρο πάχυνε, ρε παιδάκι μου, για να κάνει μια ταινία; Βέβαια αυτός πήρε δύο εκατομμύρια, πέντε, είκοσι… Εγώ πήρα τον πούλο, αλλά, εντάξει… Έπρεπε όμως το μηχάνημά μου να το φροντίζω συνέχεια. Δεν μπορούσα να το αφήσω εκεί παγιωμένο. Γιατί είπα κάποια στιγμή θα λήξει αυτό το πράγμα. Από εκεί και πέρα όμως δεν μου έδωσε τίποτε παραπάνω. Δηλαδή το μόνο καλό, τεχνικά, είναι ότι απέρριψα τα πολλά ταξίδια που έκανα και κουραζόμουνα τρελά. Γιατί είχα 17 ραντεβού την ημέρα, να φέρω εταιρίες, να κάνω εκείνο, το άλλο… Λόγω του ότι η Ελλάδα είναι όπως είναι και εγώ μετά από όλο αυτό κουράστηκα… Είμαι και μεγάλος πια στην ηλικία, θα έπρεπε να έχω βγει στη σύνταξη δύο φορές… Αυτό το καλό μου ‘κανε, ότι κουράζομαι πολύ λιγότερο για πράγματα τα οποία μπορεί και να μην είχαν αντίκτυπο. Δηλαδή εγώ μπορεί να έκανα 17 ραντεβού την ημέρα, αλλά η Ελλάδα δεν το ζητούσε αυτό το πράγμα, δεν το ήθελε. Ήταν μέσα στη δική μου σφαίρα της εξέλιξης.

-Σας αγαπάτε;
Πολύ. Με προσέχω, κάνω νύχια με τατού, κάνω τατού κάθε τόσο, θέλω να πονάω κατά δική μου επιλογή. Γιατί πίστεψέ με, οι άνθρωποι που δεν θέλω να με έχουν πονέσει, όπως έρωτες, φίλοι καρδιακοί… δεν με έχουν πονέσει. Αλλά επειδή τον πόνο θέλω να τον έχω σύμμαχο, το κάνω μέσω ενός τατού. Φυσικά, κι αυτός είναι επιδερμικός ο πόνος, δεν είναι πόνος που με αγγίζει μέσα μου… Δεν έχω ταχυκαρδίες, δεν με πονάει το στομάχι μου, δεν έχω αϋπνίες, δεν παίρνω βοηθήματα καθόλου, δόξα σοι ο Θεός!

-Είστε ευτυχισμένος;
Πολύ. Θα σου πω γιατί είμαι ευτυχισμένος… Γιατί έχω χάσει πολύ λίγους καλούς ανθρώπους από τη ζωή μου, είτε από ασθένειες είτε από επιλογή να μην βλεπόμαστε. Σχεδόν τίποτα, μηδενικά συγκριτικά με άλλους. Γιατί ξέρεις, μεγαλώνουμε, οι φίλοι μας είναι μεγάλοι, είναι κάποιοι μεγαλύτεροι από εμάς, αρχίζουν να έχουν αρρώστιες και τέτοια… Τα πάμε καλά εκεί. Ίσως επειδή κι αυτοί προσέχουν αρκετά την υγεία τους, θέλεις; Είναι έτσι, οπότε είμαστε καλά. Είμαι ευτυχισμένος για αυτό. Γιατί δεν παίρνω πολύ πόνο από τους προσφιλείς μου ανθρώπους, κατάλαβες; Ούτε μπορώ να πω ότι η μόδα με πίκρανε, με πόνεσε. Και για αυτό της ξαναδίνω πάλι ένα option να με δει και να μου πει: ΄”Ναι, Λάκη, εντάξει, δεν με απατάς. Είσαι κοντά μου, με αγαπάς ακόμα”.

-Έχει νόημα η μόδα; Εννοώ όλο αυτό το εφήμερο… Ζούμε σε μια εποχή μεγάλης ταχύτητας. Υπάρχουν κάποια κλασικά κομμάτια φυσικά, αλλά από την άλλη τα τρεντς διαδέχονται το ένα το άλλο σε dt, οι κολεξιόν που φτιάχνουν οι δημιουργοί το χρόνο είναι πάρα πολλές… Τι μένει;
Κοίταξε να δεις, υπάρχουνε δύο τινά στη μόδα: ένα είναι το να ικανοποιήσεις τον εαυτό σου και την τρέλα σου και το άλλο είναι να βγάλεις ένα προϊόν από το οποίο θα βγάλουν χρήματα όλοι γύρω σου. Κι αν έχεις πάρει πέντε άτομα προσωπικό που μετά γίναν είκοσι και σαράντα θα πρέπει να ξέρεις ότι έχεις υπευθυνότητα για αυτά τα άτομα να τα ταϊζεις διαρκώς, γιατί μόνον έτσι θα πετύχεις. Τώρα, το άλλο καλό όμως που κάνει είναι ότι, αυτούς που όντως την υπηρετούνε πραγματικά, τους κάνει καλό διότι: σε ένα ταξίδι που θα πάνε και θα είναι εσκεμμένο για τη δουλειά τους, τους εμπλουτίζει το μάτι τους, τη θέλησή τους. Ακόμα και κάποια στέρηση… Γιατί μπορεί να πας ένα ταξίδι και να μην έχεις την πολυτέλεια να φας στη μία η ώρα το lunch και στις οχτώμιση, εννέα η ώρα το dinner. Μπορεί να μη φας και καθόλου γιατί είναι τέτοιοι οι χώροι και τα location που πηγαίνεις… Για παράδειγμα, εγώ θέλω να έχω τα χρώματα, ξέρω γω, της Έτνα… δεν θα έχω ωράρια… θα πρέπει να περπατήσω κιόλας και πολύ, να πάω να δω την απόχρωση των βράχων κλπ. Μετά πας στο Γκραντ Κάνυον και βλέπεις αυτό το πράγμα… Δεν έχεις ωράρια. Άρα λοιπόν ζεις μέσω της στέρησης, την έμπνευση! Μετά πηγαίνεις σε μουσεία, εξευγενίζεσαι. Αυτή η μόδα κι όπως εγώ θέλω να την κάνω (δεν είναι όλοι να το κάνουν αυτό), αλλά εμένα αυτό μου δίνει motivation για να μπορώ να κάνω πράγματα.

-Μου μιλάτε από την πλευρά της παραγωγής, από την πλευρά του δημιουργού. Στην απένταντι πλευρά, τη δική μου, του καταναλωτή, όταν δίνω χρήματα για ένα ρούχο και σε λίγο καιρό είναι ήδη εκτός μόδας τι κάνω;
Το κόβεις. Το κόβεις και το φτιάχνεις πιο κοντό, του κάνεις έναν ώμο…

-Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αυτό το ταλέντο.
Εντάξει, εάν είσαι άνθρωπος του καταναλωτισμού… που αυτό, ξέρεις, είναι μία αρρώστια, όπως είναι ο αλκοολισμός, η χαρτοπαιξία, τα τυχερά παιχνίδια γενικά, αυτό είναι ένα θέμα, είναι μια αρρώστια. Γιατρεύεται με ψυχο-θεραπείο-τέτοιο πράγμα… Αλλά εγώ δεν συνιστώ στον κόσμο που έχει τρέλα με τη μόδα να ψυχαναλυθεί. Είναι ένα πράγμα σύνηθες. Το έχει το 90% του κόσμου. Ακόμα κι αυτοί που ποτέ δεν εκπλήρωσαν ένα από τα όνειρά τους, δηλαδή το να πάρουν ένα ρούχο. Από την άλλη, εγώ λέω -πάντα θα το λέω αυτό- ότι τελικά αυτό που πρέπει να κάνουμε, όταν έχουμε ειδικά πολλά ρούχα… Φεύγουμε για ένα ταξίδι, εντάξει; Για δέκα μέρες. Φτιάχνουμε μια βαλίτσα ή όχι;

-Βεβαίως.
Τι παίρνουμε λοιπόν στη βαλίτσα; Αυτό που μας αρέσει. Που είναι: τα σουτιέν μας τα ωραία, το φόρεμά μας, το ταγέρ μας… δεν ξέρω… οτιδήποτε είναι αυτό. Μόλις λοιπόν φτιάξουμε τη βαλίτσα, την ανοίγουμε και την κρεμάμε στην ντουλάπα μας και για δέκα μέρες που υποτίθεται ότι θα πηγαίναμε ταξίδι, αυτά τα ρούχα θα βάλουμε. Τελείωσε. Δεν θα βάλουμε κάτι άλλο. Είναι σαν να πήγες ταξίδι στην ίδια σου την πόλη. Γιατί πρέπει να πας αλλού για να το πάρεις και να το χρησιμοποιήσεις αυτό το πράγμα. Θα κάνεις τη βαλίτσα σου για εδώ. Την άλλη εβδομάδα πας άλλο ταξίδι. Που πάλι είναι στην πόλη σου. Θα κάνεις άλλη βαλίτσα.

-Τέλειο τρικ;
Συγγνώμη, δηλαδή τι καλύτερο θα έκανες για να πας στο Παρίσι, που θα πήγαινες με τη βαλίτσα σου και δεν θα το κάνεις στην Αθήνα;

-Το μυαλό σας είναι μονταρισμένο πάνω στη μόδα…
Στη βολή… Στη βολή των πραγμάτων είναι το μυαλό μου, δηλαδή αυτό που βολεύει. Τις διευκολύνσεις και τη βολή μας, δεν μπορεί να την πετάμε. Πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε.

-Τι θα συμβουλεύατε τις σημερινές γυναίκες;
Τώρα, αυτόν τον καιρό, δυστυχώς για εσάς τις γυναίκες, η μόδα είναι πάρα πολύ του εμπριμέ. Γιατί επειδή στόκαραν όλα τα μαύρα ρούχα σε έναν καλόγερο, αποφάσισαν όλοι εμπριμέ. Και στο τελευταίο μου ταξίδι στο Παρίσι, ειδικά για τους άντρες, τρελάθηκα που ήταν όλοι με εμπριμέ, εμπριμέ, εμπριμέ… Όλες οι βιτρίνες, έπαθα σοκ. Δηλαδή εγώ που είμαι προχωρημένος κι έπαθα σοκ, φαντάσου για άλλους. Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει να σε επηρεάζει πάνω από τόσο η μόδα για να μην έχεις τα απαραίτητα στην γκαρνταρόμπα σου.
Δηλαδή, ξεκινάμε το καλοκαίρι: Θέλουμε οπωσδήποτε ένα λινό πράγμα. Για τις πιο επίσημες εμφανίσεις αν θες; Δηλαδή πάμε σε μια βάφτιση, πάμε σε έναν γάμο; Έχουμε λοιπόν κάτι λινό. Είναι αυτό μια πουκαμίσα; Είναι αυτό ένα σακάκι; Ένα πράγμα τέλος πάντων που να είναι λινό. Αυτό προδιαθέτει μία elegance. Μετά, έχουμε ένα φόρεμα, που θεωρώ ότι σίγουρα έχεις ένα φόρεμα πριν δύο χρόνια που δεν το είχες χαρεί… Πρέπει να το βγάλεις και να το βάλεις εκεί και να το διανθίσεις με ένα ωραίο σκουλαρίκι, με ένα ωραίο…

-Μαύρο το καλοκαίρι; Χωράει το μαύρο στο καλοκαίρι;
Πάρα πολύ. Πιο πολύ από το χειμώνα. Ναι, αλλά το μαύρο στο καλοκαίρι, που έχει ένα άνοιγμα, που έχει έξω χέρι… δεν είναι μαύρο. Υποτίθεται ότι έχεις πολύ πιο πολύ μπεζ χρώμα που είναι το δέρμα σου και λιγότερο μαύρο. Δεν το βάζεις το μπεζ; Βάζεις μόνο το μαύρο; Εκτός κι αν είναι κλειστό με κουκούλα. Λοιπόν, μπεζ – μαύρο. Μπεζ είναι το δέρμα σου και μαύρο είναι το ρούχο. Και μετά του βάζεις ένα πρασινοφωτιστικό… ένα φουλάρι -που εγώ έχω και τρέλα με τα φουλάρια, τα βάζω ακόμα και με 80 βαθμούς- βάζεις ένα κόσμημα…
Μετά έχεις δύο ωραία παπούτσια, ένα που είναι φλατ κι ένα που έχει κάποιο τακούνι -αν και εφόσον η γυναίκα φοράει τακούνια, τα οποία τη βολεύουνε. Μετά πρέπει να έχει μία πολύ ωραία ζώνη αμπίρ, γιατί εμένα μου αρέσει η γυναίκα -και παχιά να ‘ναι και αδύνατη να ‘ναι- μου αρέσουν οι ζώνες που είναι πάνω σαν ένα αξεσουάρ και διαχωρίζει τα δύο μέρη του σώματος. Και βέβαια, με μεγάλη έτσι πειθαρχία ένα ωραίο αξεσουάρ ή δύο -δηλαδή μία ημερήσια τσάντα και ένα βραδινό τσαντάκι. Το οποίο, το βραδινό τσαντάκι, τι πρέπει να έχει μέσα; Το κραγιόν, μία πουδριέρα και δέκα ευρώ γιατί αν έχεις συχνοουρία, μπορεί να πας τρεις φορές στην τουαλέτα, από τρία ευρώ τη φορά, θα της μείνει κι ένα ευρώ!

Είναι απολαυστικός. Αλλά και βιαστικός. Πρέπει να φύγει. Λίγες μέρες πριν το show και τρέχει. Δυστυχώς πρέπει να φύγω. Δυστυχώς πρέπει να σταματήσω τις ερωτήσεις. Πρόλαβα όμως να ρίξω μια ματιά στην κολεξιόν που θα παρουσίασει με τα ολόδικά του “πειραγμένα” Polo και έχω να σου πω πως θα ερωτευθείς!

See you there!

Φωτογράφος: Αλέξανδρος Μακρής