Εκείνο το καλοκαίρι που (μ)πλέξαμε!

Εδώ στο γραφείο έχουμε αυτή την ατάκα που λέμε πέντε χρόνια τώρα εκεί γύρω στην 1η του Αυγούστου, στην 1η του μήνα που μου δημιουργεί τα πιο-πολύπλοκα-δεν-γίνεται-συναισθήματα. Γιατί είναι ο μήνας που ξεκινάνε οι διακοπές (γιούχου!) και είναι και ο ίδιος μήνας που τελειώνει το καλοκαίρι (γκούχου. Χωρίς θαυμαστικό). Και αυτό που λέμε εδώ στο γραφείο είναι κάτι τύπου άντε να πάμε να γυρίσουμε. Και πήγαμε και γυρίσαμε (αυτή είναι η day 1 στο γραφείο και αν είσαι στην ίδια κατάσταση δεν χρειάζεται να σου πω καν πώς νιώθω).

Και αν με ρωτήσεις δεν έχω ιδέα πώς πέρασαν πέντε καλοκαίρια τώρα. Και δεν έχω ιδέα πως πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι. Αυτό που ξέρω να σου πω, όμως, με βεβαιότητα, είναι πως αυτό το καλοκαίρι και αυτές τις διακοπές πλέξαμε πολύ. Πλέξαμε με ένα τεράστιο Μ μπροστά.

Γιατί μπροστά από τα μάτια μας πέρασαν ένα σωρό ηλιοβασιλέματα, ένα σωρό εικόνες του βυθού, κάμποσα μακροβούτια και ώρες κάτω από τον ήλιο. Μπροστά από τα μάτια μας πέρασαν πολλά άδεια μπουκάλια αντηλιακών και γεμάτα μπουκάλια κρασί που ανοίξαμε μαζί. Και ήταν ήταν όλα τόσο μπλεγμένα αυτό το καλοκαίρι όσο και αυτό το ασυνάρτητο κείμενο. Και ήταν όλα τόσο (μ)πλεγμένα στο μυαλό μου όσο και οι πλεξίδες που έκανα κάθε μέρα στο νησί.

Αυτό το καλοκαίρι, λοιπόν, (μ)πλέξαμε πολύ! (Μ)πλέξαμε μερικές πλεξίδες στεφανάκια εκεί που χαζεύαμε και μελαγχολούσαμε κάποια απογευματόβραδα στην παραλία, (μ)πλέξαμε και με τον Δημήτρη Σταματίου ένα μεσημέρι σε μια παραλία της Αντιπάρου (με έναν τρόπο ο Δημήτρης εμφανίζεται πάντα στις διακοπές μας και μας κάνει τσάκα- τσάκα μερικές πλεξίδες) και σε αυτές τις περιπτώσεις που νιώθεις ότι έχεις (μ)πλέξει αρκετά και φτάνει υπάρχει πάντα κάποιος άνθρωπος να σου πάρει όλη αυτή την φασαρία από το μυαλό και να τα βάλετε μαζί σε μια τάξη και που χωρίς να πείτε πολλά πολλά όλα να γίνουν λιγότερο φασαριόζικα. Ο υπάρχει-πάντα-κάποιος-άνθρωπος για μένα είναι πάντα η αδερφή μου. Είναι αυτές οι τελευταίες ξανθές πλεξίδες (βλέπεις, όλοι μας με έναν τρόπο έχουμε τα… μπλεξίματά μας)!

Και για να ξεμπερδεύουμε!
Εμείς τα κορίτσια θα έχουμε πάντα τα (μ)πλεξίματά μας. Γιατί είναι στη φύση μας. Και στα μακριά μαλλιά μας να θέλουμε να (μ)πλέκουμε. Γιατί αλλιώς η ζωή θα ήταν κάπως βαρετή. Το νόημα, όμως, όλου αυτού είναι ότι την στιγμή που θα θέλεις να επιστρέψεις στην κάπως βαρετή ζωή σου (γι’αυτή και αυτή την αγαπάς μ’έναν τρόπο) είναι να τρέξεις σε εκείνη την αγκαλιά που μπορείς να διηγηθείς όλα όσα συνέβησαν μέσα σε 15 μέρες διακοπών με κάθε λεπτομέρεια, με κάθε σκέψη που σου πέρασε ξυστά από το μυαλό, να πεις πως εκείνη την ώρα το ηλιοβασίλεμα είχε αυτό και αυτό το χρώμα την στιγμή που ήσουν στην αγκαλιά εκείνου του αγοριού, να εξομολογηθείς τι σε τρομάζει και τι πραγματικά θες με απόλυτη ειλικρίνια. Και να τα λες όλα αυτά ενώ πλέκετε πλεξίδες η μία στην άλλη και όλα να βρίσκουν το δρόμο τους! Και πλέξαμε και ξαναπλέξαμε και γελάσαμε και όλα βρήκαν το δρόμο τους (και μόνο αν έχεις αδερφή μπορείς να καταλάβεις πώς είναι!).

PS: Love u to the moon 😉