Μετά από πολλαπλές προσπάθειες που δεν ήταν παρά απευθείας χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο ζαλίζεσαι και απλά κάθεσαι κάτω. Ύστερα από ένα εύλογο διάστημα που περνάς καλά και μόνος σου, αναδύεται από μέσα σου ένας καθησυχαστικός κυνισμός. Ματαιότις, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότις!

Είναι φορές που η ζωή δεν ακολουθεί κατά γράμμα το καλογραμμένο σενάριο που έχεις στο μυαλό σου και τότε σου περνάει από το μυαλό: “Βρε δε βαριέσαι… Περνώ και μόνος μου καλά” που έλεγε και το τραγούδι κάποτε και χωρίς ιδιαίτερους και πονηρούς αστερίσκους.

Τα βήματα της μη-σχέσης
Έχεις παρατηρήσει όλες τις αναλύσεις περί σχέσεων; Τα στάδια μιας σχέσης… Τα βήματα ενός φλερτ! Οι φάσεις ενός χωρισμού. Κι όμως θα το έχεις συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν μεγάλες περίοδοι στην ζωή σου που δεν περνάς κανένα από αυτά τα στάδια. Είσαι απλά μόνη σου, χωρίς να περιμένεις τίποτα από τον πλανήτη των σχέσεων. Κουράστηκες, παιδεύτηκες, έσπασες τα μούτρα σου ή πολύ απλά βαρέθηκες, σου πέρασε και δεν άντεχες να κουβαλάς καθημερινά ένα πτώμα μιας πάλαι ποτέ ολοζώντανης και αναζωογονητικής σχέσης. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το παρελθόν έληξε, αλλά και το παρόν ή το μέλλον μοιάζει το ίδιο ξεκάθαρο.

Σαν να μην είσαι έτοιμη να ξαναμπείς στην περιπέτεια, σαν να μην κάθονται οι γνωριμίες. Και εκεί που κάποτε σε ενοχλούσε, τώρα απλά δεν σε εκπλήσσει. Μην το πάρεις μοιρολατρικά! Η επιτομή της ηττοπάθειας ήταν όταν επέμενες να βλέπεις στο πρόσωπό του, τον ένα και μοναδικό. Ακόμη και αν εκείνος είχε εγκαταλείψει το… κτίριο. Η απόλυτη κακομοιριά πέρασε την τελευταία φορά που σταμάτησες να γκρινιάζεις που ένας ακόμη άνδρας ήθελε απλά και μόνο σεξ και δεν είχε τις προοπτικές μιας σχέσης. Σήμερα όλα αυτά σου φαίνονται τόσο μάταια… Περνάς καλά με φίλες, δεν κλείνεσαι στο σπίτι, δεν αισθάνεσαι σαν κάτι να σου λείπει.

Τα χρόνια γρήγορα περνούν
Σκέφτομαι τι μπορεί να με έχει κάνει τόσο “αναίσθητο”. Δεν πάει πολύς καιρός που σκεφτόμουν σχεδόν καθημερινά μια ενδεχόμενη σχέση κι ας μην ήθελα να το παραδεχθώ σαν κάθε άνδρας που σέβεται τον εαυτό του. Μήπως είναι η ηλικία; “Ωριμάζεις Λευτέρη” ψέλλισα και σαν αυτή η διαπίστωση να έκανε τη διαφορά. Τα παραμύθια για μεγάλους έρωτες είναι για μικρά παιδιά.

Τα πέρασα κι εγώ και τώρα γνωρίζω πως είναι πολύ δύσκολο να γίνουν πραγματικότητα. Άσε που δεν είμαι πια όπως στα 18 μου, που δεν με ένοιαζε τίποτα. Τώρα θέλω να γνωρίσω εκείνη που θα μπορεί να με καταλάβει, που θα καταφέρει να συμβαδίσει με τα περίεργα ωράρια της δουλειάς μου, που δεν θα ψάχνει αφορμή να μου αλλάξει αγαπημένες συνήθειες. Για σκέψου… Αν γεμίσεις ένα καλούπι με τσιμέντο και το αφήσεις να πήξει, πόσο εύκολο είναι να του αλλάξεις σχήμα στη συνέχεια;

Τάσεις… αυτοπροστασίας
“Διάλεξες δύσκολη στιγμή, ήρθες τη λάθος ώρα. Και από το πριν και το μετά, προτίμησες το τώρα” λέει το τραγούδι και είναι σαν να περιγράφει ακριβώς ό, τι μου συμβαίνει. Το παρελθόν μπήκε στο ντουλάπι με πολύ κόπο και η νέα επίδοξη σύντροφος μοιάζει στα μάτια μου πολύ λίγη. Μπορεί και να μην είναι στην πραγματικότητα, όμως πιστεύω πως μέσα μου λειτουργεί αυτόματα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Έχω δει πως είναι τα προσεχώς και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να τα ξαναζήσω.

Κι έτσι ούτε ενθουσιάζομαι, ούτε τρελαίνομαι, ούτε αναστατώνομαι. Θέλεις κοπελιά να με διεκδικήσεις; Απόδειξη… Εγώ είμαι εδώ, χαλαρός και ήρεμος και δεν προσδοκώ τίποτα πριν μου το δείξεις εσύ ξεκάθαρα. “Αυτό είναι καθαρός εγωισμός!” θα βιαστείς να μου πεις. Είδα τα αποτελέσματα και όταν έτρεχα πίσω από ένα φουστάνι, προσπαθώντας να κάνω με κάθε τρόπο κατανοητό πόσο πολύ θέλω να είμαι με μια γυναίκα. Τουλάχιστον έτσι πέφτω για ύπνο τα βράδια ήσυχος. Για την ακρίβεια κοιμάμαι τα βράδια και δεν με βρίσκει το ξημέρωμα να ψάχνω να λύσω τον συναισθηματικό γόρδιο δεσμό. Άσε που απολαμβάνω περισσότερο τα ραντεβού με μια γυναίκα. Όταν είσαι ήρεμος και ξέγνοιαστος δεν μπαίνεις στο “τρυπάκι” να πετάξεις όποια κοτσάνα σου περάσει από το μυαλό μόνο και μόνο για να την εντυπωσιάσεις. Είσαι ο εαυτός σου και μόνο ο εαυτός σου.

Στο βάθος… μόνος!
Δεν σου κρύβω πως υπάρχουν φορές που περνάει από το μυαλό μου η μοναξιά. Όμως όσο κι αν με ενοχλεί στιγμιαία κερδίζει ο νέος πιο ψύχραιμος εαυτός μου. Ίσως τελικά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το άλλο τους μισό. Για την ακρίβεια μπορεί τελικά κάποιοι να γεννηθήκαμε ολόκληροι. Δεν λέω πως έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας αέναης μοναξιάς. Άλλωστε δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Μπορεί κλείνοντας το pc να πέσω πάνω στον έρωτα και ο… ψύχραιμος εαυτός μου να γίνει καπνός. Όμως για την ώρα δεν πρόκειται να κάτσω να σκάσω για κάτι τέτοιο. Αν είναι να ‘ρθει, θε να ‘ρθει!

Του Λευτέρη Σαββίδη – Follow me @lefterix28