Αυτά την χρονιά, εξοπλίσου με… αυτοσυμπόνοια!

«Γιατί είμαι τόσο σκληρός-αυστηρός με μένα». Είναι ένα ερώτημα που πολύ συχνά οι άνθρωποι φέρουν μέσα στην πορεία του ψυχοθεραπευτικού τους ταξιδιού, μας ενημερώνει η Ψυχοθεραπεύτρια Πολυκανδριώτη Μαρούσα. Ας αναρωτηθούμε: «πώς μιλάω στον εαυτό μου;», «πώς στέκομαι απέναντι του όταν δεν είμαι αυτό που θα ήθελα, όταν αποτυγχάνω, όταν βιώνω δύσκολα συναισθήματα και δύσκολες καταστάσεις ζωής;».

Μία συνηθισμένη αντίδραση μπορεί να είναι να είμαστε επικριτικοί (πχ. είμαι ανίκανος, είμαι αδύναμος, ποτέ δε θα τα καταφέρω, έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα). Μία άλλη αντίδραση μπορεί να είναι το να προσπαθούμε να τιθασεύσουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα, καθώς πιστεύουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξουμε την υπάρχουσα κατάσταση. Ωστόσο, το να παλεύουμε εσωτερικά μας αποδυναμώνει και δημιουργεί ένα τείχος, μία απόσταση από την προσωπική μας αλήθεια.

Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αυτοσυμπόνοια. Πρόκειται για μία ευγενική, στωική, παρηγορητική στάση απέναντι στον εαυτό, η οποία εμπεριέχει την αποδοχή της κοινής ανθρώπινης μοίρας. Μέσα στην πορεία της ζωής όλοι μας θα βιώσουμε οδυνηρές στιγμές και θα κάνουμε λάθη τα οποία θα κληθούμε να διαχειριστούμε. Με το να μας επιτρέψουμε να βιώσουμε τη δυσκολία, τη θλίψη, τον πόνο, την αποτυχία παράλληλα τους δίνουμε το χώρο που χρειάζονται ώστε να απελευθερωθούν.

Πώς η ψυχοθεραπεία βοηθάει να αναπτυχθεί η αυτοσυμπόνοια;

Όταν δεν έχουμε λάβει ως παιδιά την αγάπη που έχουμε ανάγκη για να αναπτυχθούμε, ασυνείδητα πιστεύουμε πως κάναμε κάτι λάθος και δεν την αξίζαμε. Έτσι δημιουργούμε μία ενοχική σχέση με τον εαυτό μας. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε γινόμαστε αυστηροί, επικριτικοί και δημιουργούμε σχέσεις εξάρτησης προκειμένου να λάβουμε την αγάπη και την αποδοχή που λαχταράμε.

Στη διεργασία της ψυχοθεραπείας το άτομο λαμβάνει τον αναγκαίο για εκείνο χώρο και χρόνο ώστε να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του. Συνειδητοποιεί τους ρόλους που του δόθηκαν ή υιοθέτησε προκειμένου να υπάρξει και να επιβιώσει μέσα στο οικογενειακό του σύστημα. Έρχεται σε επαφή με καταπιεσμένα – εσωτερικευμένα συναισθήματα, πόνο, φόβο, θυμό, χαρά που υπάρχουν μέσα του και ζητούν να εκφραστούν. Αναγνωρίζει αξίες ζωής και πολύτιμες σχέσεις που του μεταλαμπαδεύτηκαν και αποτελούν την προσωπική του περιουσία. Μέσα από την παραπάνω διεργασία οδηγείται στην αυτογνωσία και στη δημιουργία μίας αυθεντικής και συμπονετικής σχέσης με τον εαυτό.

Αυτές τις γιορτές εκτός από τα υλικά δώρα που θα ανταλλάξουμε, ας στρέψουμε τη ματιά μας εντός μας. Ας αγκαλιάσουμε αυθεντικά τον εαυτό μας, όχι γιατί είμαστε τέλειοι αλλά γιατί είμαστε εδώ στο σημείο του δικού μας μονοπατιού και πάντα κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε μαζί με τις αδυναμίες και τους περιορισμούς μας, με όλα αυτά που σηκώσαμε, αντέξαμε, προσπαθήσαμε. Μέσα σε μία απαιτητική χρονιά όπου εκτός από τις εσωτερικές μας προκλήσεις κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε μία δύσκολη εξωτερική πραγματικότητα.

Αξίζουμε να είμαστε περήφανοι για την ύπαρξη μας, να μας αποδεχτούμε, να μας φροντίσουμε, να μας καμαρώσουμε, να μας φροντίσουμε. Η συμπόνοια προς τον εαυτό είναι ένα σπουδαίο ανεκτίμητο προσωπικό δώρο καθώς και ένας δρόμος που ακολουθώντας τον μπορούμε να επιτύχουμε αυτά που επιθυμούμε και να οδηγηθούμε στην προσωπική μας αλλαγή!

Κείμενο: Πολυκανδριώτη Μαρούσα