“Aγάπη μου τι θα φάμε σήμερα;”! “Που είναι το καλό μου το πουκάμισο;” “Μήπως μάζεψες τίποτα χαρτιά από το γραφείο μου;” Κι εκεί που κάθομαι ήρεμα κι ωραία στον καναπέ μου, βλέπω το “βαπόρι” να σαλπάρει. Δηλαδή εσένα, που από τα νεύρα σου έχεις κοκκινίσει και θέλεις να μου πετάξεις ό,τι βρεις μπροστά σου. Μα, τι έκανα;

Αν θέλεις να ξέρεις δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω δουλειές του σπιτιού. Και μάλιστα όταν καταπιαστώ θα τις κάνω στην εντέλεια. Μην μου πεις πως δεν σου αρέσε το αρνάκι με δενδρολίβανο που είχα μαγειρέψει στην επέτειό μας τον Γενάρη; Απλά, δεν μου λες κι εσύ πότε χρειάζεσαι βοήθεια! Παίρνεις τη λεκάνη με τα άπλυτα και περνώντας από μπροστά μου… μου ρίχνεις το δολοφονικό βλέμμα. Ενώ αν μου έλεγες πολύ απλά πως πρέπει να βάλουμε πλυντήριο θα σε βοηθούσα. Αλλιώς, άνθρωπος είμαι θα ξεχαστώ… Άσε που αν δεν μου δείξεις όλα εκείνα τα κουμπάκια πάνω στο πλυντήριο, πως περιμένεις να το καταφέρω; “Σιγά την πυρηνική φυσική” θα μου πεις. Το ίδιο όμως θα μπορούσα να σου πω κι εγώ όταν “κολλάει” ο υπολογιστής και μου έρχεσαι όλο γλύκα και νάζι να στον “φτιάξω”!

Όταν έχω πάνω μου την Ιερά Εξέταση…
Και να σου πω και κάτι; Όσο πρόθυμος και να είμαι να σε βοηθήσω, χάνω κάθε όρεξη όταν νιώθω το βλέμμα σου καρφωμένο πάνω μου όσο εγώ πλένω τα πιάτα! “Όχι έτσι! Μα καλά, είσαι τρελός; Αν είναι να γεμίσεις την κουζίνα νερά, καλύτερα να τα αφήσεις άπλυτα” μου λες και με κάνεις να νιώθω άχρηστος. Στο κάτω-κάτω τόσα χρόνια εργένης δεν νομίζω τα πιάτα μου να έμοιαζαν με απολιθωμένα ευρήματα παλαιολιθικής εποχής! Είναι απλό. Εμ, θέλεις να γκρινιάζεις πως τα κάνεις όλα μόνη σου στο σπίτι, εμ, θέλεις να κάνω τις δουλειές όπως ακριβώς τις κάνεις εσύ. Δεν έγινε και τίποτα αν ξεσκονίζοντας το σαλόνι αφήσω την κορνίζα 5 εκατοστά πιο δεξιά από εκεί που την είχες αρχικά!

Γιατί πρέπει να λειτουργώ με χρονοδιακόπτη;
Γυρίζουμε από τη δουλειά και αντί να κάτσεις λίγο να χαλαρώσεις από την ένταση της ημέρας ξεκινάς. Λίγο με τη σκούπα, να ανοίξεις όλες τις πόρτες να αεριστεί το σπίτι… Κι όταν πλησιάσεις το παράθυρο παρατηρείς τη δαχτυλιά και τρέχεις να πάρεις το καθαριστικό για τα τζάμια. Την ώρα που εγώ είπα να χαζέψω λίγο στην τηλεόραση, πετάγεσαι μπροστά μου και την κλείνεις χωρίς προειδοποίηση. “Πρέπει να την καθαρίσω. Απορώ πως βλέπεις με τόση σκόνη!” Πάνω, κάτω σαν την μέλισσα! Ζαλάδα με πιάνει. Θα μπορούσες πολύ απλά, να κάτσεις μαζί μου να πάρεις μια ανάσα και να κάνουμε τις δουλειές μαζί λίγο αργότερα. Αλλά όοοχι! “Άντρα θέλω, τώρα τον θέλω!” Ε, κάτσε μόνη σου να τυραννιέσαι λοιπόν. Αλλά μην μου λες μετά πως εγώ δεν σε βοηθάω!

Με όποιον δάσκαλο καθήσεις…
Αν έχεις αδερφό τότε καταλαβαίνεις γιατί η συστηματική ενασχόληση με τις δουλειές του σπιτιού δεν είναι στο DNA μας. Είναι η αγαπημένη μας μανούλα που τρέχει πίσω μας. “Παιδί μου που πας έτσι; Κάτσε να σου “πατήσω” λιγάκι το πουκάμισο, μην βγεις ασιδέρωτος!” ακούς και περιμένεις να δεις το 5χρονο αγοράκι να ξεπροβάλλει. Αντ΄ αυτού βγαίνει η αφεντιά μου. Όταν λοιπόν έχω μάθει από την γλυκιά μου μητερούλα να έχω τα πάντα έτοιμα πριν ακόμη τα ζητήσω, ποιος ο λόγος να αγχωθώ για τις δουλειές του σπιτιού. Για τουλάχιστον 20 χρόνια ζούσα έτσι… έχει εγγραφεί στη μνήμη μου. Στις συνήθειες μου! Δώσε μου λοιπόν κι εσύ ένα χεράκι; Αν δεν μου πεις τίποτα, το πιθανότερο είναι να μην κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι. Όχι από τεμπελειά. Από συνήθεια.

Έτσι είμαι εγώ λοιπόν, αλλά θέλω να σε βοηθήσω. Δεν νομίζω ότι οι άνδρες σήμερα έχουν την νοοτροπία ανατολίτη. Αν όμως σε δω μπροστά μου ταύρο μαινόμενο, επειδή κάνεις συνέχεια δουλειές θα παραξενευτώ. Πες μου πριν ξεκινήσεις να έρθω να σε βοηθήσω.

Toυ Λευτέρη Σαββίδη