Ένας άντρας αναρωτιέται τι είναι τελικά: καλό παιδί ή μεγάλος “μπιπ”;

Ήταν λίγα λεπτά αφού τα είχα καταφέρει… ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το πρώτο φιλί, εκείνο που αισθάνεσαι πως παίρνει όλη τη φλόγα που σιγοκαίει τόσες μέρες μέσα σου, ήρθε! Ήσουν στην αγκαλιά μου και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν ήταν εύκολο.

Πέρασα δεκάδες νύχτες να βασανίζομαι. Με θέλεις; Με σκέφτεσαι καθόλου; Να κάνω αυτό το βήμα; Σε φλέρταρα ανοιχτά και τα έπαιξα όλα για όλα. Νόμιζα πως το χαμόγελο μου έβγαινε έξω από τα φυσικά όρια του προσώπου. Δεν έχω αισθανθεί μεγαλύτερη ευτυχία. Εκεί γύρισες και μου είπες: “Είσαι τόσο καλό παιδί! Δεν θέλω να σε πληγώσω”! Άργησα να συνειδητοποιήσω τη βαρύτητα της κουβέντας σου….

Σύντομα τα πράγματα εκτροχιάστηκαν. Τα “σ’αγαπώ” έγιναν “φοβάμαι να είμαι μαζί σου!” και κατέληξα να σε αντικαθιστώ στο κρεβάτι με το τεράστιο διακοσμητικό μαξιλάρι, να νιώθω το στρώμα να με καίει που κάθομαι εκεί που κάποτε ξάπλωνες κι εσύ!

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Πώς γίνεται να αντηχεί στα αυτιά μου συνεχώς αυτό το “καλό παιδί”; Το καλό παιδί πάλευε μήνες να βρει τι πήγε λάθος. Έκανε αγώνα με τη λογική, με το συναίσθημα που του έδωσες τροφή να φουντώσει και να τον καλύψει, με την απουσία! Κι όσο ο καιρός περνούσε, τόσο ένιωθα πως είναι το “Καλο Παιδί” που δημιουργούσε το πρόβλημα…

Είμαι κι άλλα πράγματα εκτός από καλό παιδι! Γιατί την πρώτη φορά που με άγγιξες ερωτικά βγήκε από το στόμα σου αυτή η φράση που ακόμη με στοιχειώνει; Θα μπορούσε να είναι ένα απλό “Σε θέλω”! Ένα “Ανυπομονούσα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου!” Όμως εσύ έβγαλες από μέσα σου τον πιο κρυφό σου φόβο. Είναι τόσο τρομαχτικό να είσαι τόσο κοντά με κάποιον που σου βγάζει μόνο θετικά συναισθήματα; Σε κάνει άραγε να νιώθεις άσχημα που εσύ δεν μπορείς να είσαι τόσο… ανιδιοτελής;

Είμαι καλός ή ανασφαλής; Δεν είμαι σίγουρος πια που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο. Όταν εσύ άρχισες να αλλάζεις ρότα, εγώ δεν πάτησα πόδι. Έψαξα μέσα σου, μέσα μου, να βρω τους λόγους, να εξηγήσω τα ανεξήγητα, να σε δικαιολογήσω. Όταν εξαφανίστηκες και δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματά μου, όταν το σήκωνες μόνο όταν χωρούσα στο πρόγραμμά σου, δεν αντέδρασα. Ένιωσα ταραχή, σκέφτηκα ότι παραλογίζομαι και το παρακάνω. “Τώρα το ξέρω. Θέλω να είμαι μαζί σου, αλλά χαλαρά” είπα και χαμογέλασα. Ακόμη και όταν με είχες μπροστά σου κουρέλι να σου ζητάω να δώσεις λύση κι εσύ “φτιαχνόσουν” με την επιρροή σου επάνω μου, δεν σου κράτησα κακία. Είναι καλοσύνη όμως αυτό; Ή ανασφάλεια μην χάσεις κάτι που θεωρείς μοναδικό;

Γιατί την προσπάθειά μου να κάνω τα πάντα πιο εύκολα για εσένα τη θεωρείς δεδομένη; Πώς γίνεται η προσπάθειά μου να σου δώσω τον ουρανό με τα άστρα να εκλαμβάνεται ως παθητική στάση; Περνά από το μυαλό μου η θεωρία των γραμματοσήμων που μου εξηγούσε μια φίλη. “Όσο την φτύνεις, τόσο κολλάει” μου είχε πει. Όμως εγώ δεν ήθελα να θίξω τον εγωισμό σου, να σε “δέσω” με παιχνίδια που πιάνουν σε όλους. Γιατί είναι κακό να μην θέλω να ταλαιπωρήσω τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί; Που ήμουν πανταχού παρόν όποτε κι αν μου το ζητούσες; Πως μπορεί αυτό να είναι λόγος να φύγεις; Επειδή είμαι ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ;

ΠΕΤΟΥΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Οι ερωτήσεις είναι ατελείωτες. Η απάντηση δεν είναι ποτέ μία. Ή μάλλον δεν είναι ποτέ ξεκάθαρη και σαφής. Το χειρότερο όμως είναι που εγώ μεταφράζω πια μέσα μου το καλό παιδί σε θύμα! Σε μαλάκα… Είναι τα ξηγημένα παιδιά οι μαλάκες της υπόθεσης; Πώς αλλιώς να εξηγήσω το αποτέλεσμα που φέρνει μια συμπεριφορά που σκοπό έχει να σε κάνει βασίλισα – πόσες φορές δεν το προσευχήθηκες στις συζητήσει με τις κολλητές σου! Τι είναι εκείνο που οδηγεί στο ναυάγιο. Είναι η δική σου αδυναμία να τη δεχτείς; Μην βιαστείς να απαντήσεις με βάση τη λογική. Πριν σηκώσεις το πλακάτ του “Αγανακτησμένου Καλού Παιδιού”, κάνε τον απολογισμό. Μήπως βρέθηκε στο δρόμο σου ένα τέτοιο παιδί και έκανες πράξη την έκφραση “χαλί να τον πατήσεις”;

Του Λευτέρη Σαββίδη