Το “μια γυναίκα δύο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες” το ξέρεις… Τι κάνει όμως ένας άνδρας μπροστά σε ένα γυναικείο σταυροδρόμι; Θα επικρατήσει η λογική -αν μπορείς να βάλεις τη λογική σε μια συναισθηματική σχέση– ή μήπως πάλι θα το… “κόψει” όλο αριστερά για τη δύσκολη διαδρομή; Ένας άνδρας και ένα δίλημμα! Ποια γυναίκα να επιλέξει;

Η ζωή λατρεύει τα παιχνίδια… δεν εξηγείται αλλιώς! Εκεί που περνούν μήνες χωρίς να συμβαίνει τίποτα, ξυπνάς μια μέρα και νάτες. Είναι και οι δύο εκεί μπροστά σου και σε προκαλούν. Δύο γυναίκες που σε ενδιαφέρουν και που κι εκείνες δείχνουν ενδιαφέρον για σένα. Η μία ξεκάθαρη στις προθέσεις της. Το ενδιαφέρον της είναι δεδομένο και δεν χωράει αμφιβολίες. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να ανταποκριθώ…

Η άλλη τυλίγεται στο μυστήριο. Τη μία εμφανίζεται, την άλλη εξαφανίζεται! Εκεί που νομίζεις πως θέλει, υψώνει ένα τείχος και ψάχνεις να βρεις το παράθυρο για να τρυπώσεις σαν τον κλέφτη! Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο μου θυμίζουν τα δύο “πνεύματα” της συνείδησής μας. Το αγγελάκι και το διαβολάκι που δεν σε αφήνουν να κάνεις βήμα, γιατί το ένα αναιρεί τα λεγόμενα του άλλου. ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ!

ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ;
Χρόνια τώρα έμαθα πως μια σχέση είναι πάλη. Προσπάθεια. Παίδεμα. Κάνω λάθος; Να διεκδικήσεις μια γυναίκα, να την φλερτάρεις, να ρισκάρεις τη χυλόπιτα. Για να μην μιλήσω για το επόμενο στάδιο. Είμαστε μαζί; Είναι σχέση τώρα αυτό; Τι πρέπει να κάνω για να μην τα διαλύσω όλα; Και τώρα που εκείνη -το αγγελάκι- βρίσκεται εκεί, σίγουρη για τον εαυτό της, αλλά και για το τι θέλει από μένα δεν μπορώ να το πιστέψω. Είναι δυνατόν να μην θέλει κυνήγι; Υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει το πράγμα τόσο απλά; Μήπως κρύβεται κάτι πίσω από τη στάση της;

Και δεν είναι μόνο αυτό. Πιστεύω πως φταίει και ο ανδρικός μου εγωισμός. Το ανδρικό υποσυνείδητο πιάνει δουλειά και δεν με αφήνει να χαρώ το αυτονόητο. “Δεν θα πάρει τηλέφωνο” σκέφτομαι! Κι όταν την ακούσω στην άλλη άκρη της γραμμής, απορώ. “Καλά ήταν, αλλά μάλλον πρόκειται για σχέση της μιας φοράς” λέω στον εαυτό μου, μέχρι εκείνη να με πάρει τηλέφωνο για ποτό. Γιατί είναι περίεργο που στο πρόσωπό της βλέπω όλα όσα θα ήθελα να έχουν όλες οι γυναίκες που συνάντησα μέχρι τώρα; Βρες μπας και τη χρειάζομαι την άκαρδη που θα μου ψήνει το ψάρι στα χείλη;

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Η άλλη -το διαβολάκι- είναι εκεί περισσότερο καιρό. Μπορεί να γνωριζόμαστε μήνες, αλλά στην πραγματικότητα τα έχουμε πει ελάχιστες φορές από κοντά. Στην αρχή είχε πλάκα. Ήταν μια πρόκληση να βάζω τον καλύτερο εαυτό μου για να της τραβήξω το ενδιαφέρον. Και αν δεν ανταποκρινόταν, θα το είχα πάρει απόφαση! Έπαιζε και παίζει το παιχνίδι πολύ καλά, αλλά πάντα με μέτρο: όλο αυτό που -στα λόγια τουλάχιστον- σιχαίνομαι πιο πολύ, να παίζει ο άλλος με τα συναισθήματα του άλλου. Έλα όμως που όσο κι αν τρομάζω αυτό το παιχνίδι με έκανε να κολλάω;

Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, αποφάσισα να παίξω τα ρέστα μου! Να τα ρισκάρω όλα για να έχω μια ξεκάθαρη απάντηση. “Σε γουστάρω!” της είπα όσο πιο κοφτά και ωμά μπορούσα. Οι σφυγμοί έφτασαν του 800 στιγμιαία. Πότε επιτέλους θα καταλάβω πως με τα λόγια δεν λύνονται τα συναισθήματα; Γέλασε δυνατά, χωρίς όμως να το κάνει ταπεινωτικό για μένα και γύρισε την κουβέντα αλλού. “Θέλει δεν μπορεί” σκέφτηκα. Ή μήπως όχι; Το δόλωμά της είναι τόσο καλά δουλεμένο που δεν μπορώ παρά να τσιμπήσω σαν χάνος! Το θέμα είναι πως στο τέλος φοβάμαι πως εκείνη θα με ξεμπλέξει από το αγκίστρι της και απλά θα με πετάξει και πάλι στη θάλασσα.

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ
Όπως και να έχει ένα δίλημμα μπορεί να έχει μία μόνο κατάληξη. Ή την μία ή την άλλη! Αν διαλέξω τον άγγελο θα με τρώει πάντα η αμφιβολία. Μήπως δεν έκανα καλά που διάλεξα τον εύκολο δρόμο; Ίσως χρειαζόταν λίγη περισσότερη προσπάθεια. Συμβιβάστηκα! Αν πάλι διαλέξω τον διάβολο είναι σαν να έκλεισα πρώτη θέση σε ένα καζάνι που βράζει. Χώρια που στο τέλος δεν ξέρω ποια θα είναι η κατάληξη με μια γυναίκα που της αρέσει απλά να παίζει. Αν ήταν τόσο εύκολο τότε κανείς δεν θα έκανε λάθος στις σχέσεις! Τι λες;

Του Λευτέρη Σαββίδη