Ένας άντρας “γελάει” με το χρόνο. Γιατρός τελικά ή δάσκαλος;

To πλήκτρα του πιάνου χτυπούν σαν μανιακά, δίνοντας το τέμπο. Η βαθιά αισθαντική φωνή της τραγουδίστριας παίρνει ανάσα για να ξεστομίσει τα πιο σπαραξικάρδια λόγια αγάπης. Μιας αγάπης που πέθανε και πονάει… Εσύ κρατάς το ποτήρι με το ποτό στο χέρι, κοιτάς δήθεν αφηρημένη έξω από το παράθυρο -πόσο θα ήθελες να έχει θέα το Μανχάταν για να δένει το σκηνικό με τον καημό σου- και φυσάς τον καπνό στον αέρα. Πόσο θέατρο μπορείς να παίξεις στον εαυτό σου για να αντιμετωπίσεις την ερωτική απογοήτευση; Σου έχει τύχει να κοιτάς πίσω σε εκείνες τις σκηνές από τη δική σου τελική σκηνή του “Bodyguard” και να θέλεις να βάλεις τα γέλια;

Είναι τελικά ο χρόνος ο μεγαλύτερος γιατρός; Ή πολύ απλά το θέλεις κι εσύ – και όλοι μας – το δράμα μας για τελευταία πράξη μιας σχέσης που χάλασε;

Κλαυσίγελος… Όταν μετά το κλάμα έρχεται το ξεκαρδιστικό γέλιο!
Η ψύχραιμη ματιά είναι πάντα αποκαλυπτική για μια κατάσταση. Ακόμη κι αν δεν έχει να κάνει με τον αγαπημένο σου που έφυγε και σε άφησε μόνη κι έρημη. Όπως όταν δεν κατάφερες να συγκρατήσεις τα νεύρα σου με τον συνάδελφο στη δουλειά και τον… έστειλες στον αγύριστο. Πέρασε λίγη ώρα, επέστρεψε το αίμα από το κεφάλι στο υπόλοιπο σώμα και αναλογίστηκες: “Μωρέ, τι μου έκανε ο χριστιανός και τον διαολόστειλα;” Έτσι συμβαίνει και με τους έρωτες, τις σχέσεις, τις αγάπες ή όπως αλλιώς θέλεις να τους ονομάσεις. Εκείνη τη στιγμή, το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα οι εξελίξεις σε προλάβαιναν. Ένιωθες την ανάσα σου να λιγοστεύει και δεν μπορούσες να διανοηθείς μια ζωή χωρίς εκείνον.

Με λίγο σπρώξιμο από τον εγωισμό που δεν ήταν ικανός να δεχθεί την ήττα, έφτασες να κλαις γοερά στο δρόμο για τη δουλειά επειδή στο ραδιόφωνο έπαιζε Nartalie Imbruglia το “Torn”! Για μέρες γύριζες σπίτι, έβαζες κρασί στο ποτήρι και ακούγοντας την ίδια μελώ playlist στο youtube, με δάκρυα στα μάτια, ταξίδευες στο παρελθόν, τότε που ήσασταν μαζί. Έλα παραδέξου το… Σήμερα που έχει περάσει καιρός το σκέφτεσαι και κοντεύεις να πέσεις κάτω από τα γέλια. Σου φαίνεται αστείο που έπαιζες την Βίρνα Δράκου (για τις νεότερες βλ. Λάμψη) και κυρίως νιώθεις και λίγο ηλίθια που “έπεσες” τόσο χαμηλά! Έτσι είναι η αγάπη όμως… όσο εύκολα σε τινάζει στα σύννεφα, τόσο απλά σε αφήνει να πέσεις χωρίς προστατευτικό στο τσιμέντο!

Το πλεονέκτημα της τρίτης άποψης
Θυμάσαι τότε την κολλητή σου; Σε παρηγορούσε… Σου έλεγε πως θα περάσει και σύντομα θα τα συζητάτε και θα γελάς! Θυμάσαι πόσο πολύ σου έσπαγε τα νεύρα αυτή η κουβέντα; Γιατί στο “αρρωστημένο” σου μυαλό αυτή η αγάπη ήταν αιώνια και δεν θα τελείωνε ποτέ. Κι αφού αυτό έφυγε, δεν θα έκλεινε ποτέ και η πληγή του αποχωρισμού. Πόσο δίκιο είχε η έρμη και ας την κοίταξες τότε με τη δολοφονική σου ματιά. Τώρα το βλέπεις και το αντιλαμβάνεσαι…

Αλλά σκέψου το κι αλλιώς! Πόσες φορές δεν έχεις έρθει εσύ στη θέση της “παρηγορήτρας”; Ποια είναι τα πρώτα λόγια που λες; “Θα περάσει”, “Δεν σου αξίζει κάποιος σαν κι εκείνο”, “Θα δεις πόσο γρήγορα δεν θα τον θυμάσαι καν” και όλα αυτά που πρέπει να πεις. Γιατί τα λες; Απλά και μόνο για να νιώσει ο άλλος καλύτερα ή και γιατί είναι η μόνη αλήθεια; Ο χρόνος μπορεί να λειάνει και το πιο έντονο και βαθύ πλήγμα. Μήπως πρέπει να έχεις αυτό στο μυαλό σου την επόμενη φορά που θα πατήσεις την “πεπονόφλουδα” και ξαναμπείς σε ρόλους σαπουνόπερας;

Αποφασίζουμε με το κεφάλι, όχι με τα νεύρα
Για να μην το παίζεις όμως συνέχεια το θύμα, για σημείωσε κι αυτό! Ξέχασε πάλι να σηκώσει το καπάκι της τουαλέτας… Άργησε για 3η φορά στο ραντεβού… Έκανε το λάθος να πει κακή κουβέντα για την μαμά σου. Κι εσύ πως αντέδρασες; Του πέταξες ένα “χωρίζουμε” έκλεισες το κινητό σου και κράτησε το γινάτι σου για δύο εβδομάδες. Από το πρώτο βράδυ το σκέφτηκες καλύτερα και το μετάνιωσες. Κατάλαβες πως αντέδρασες υπερβολικά. Δεν είναι κρίμα από τον εγωισμό σου να βάζεις τον άμοιρο τον άνθρωπο σε τέτοια δοκιμασία; Γιατί προς πληροφόρησή σου και εμείς οι άνδρες μπορούμε, θέλουμε και υποδυόμαστε τον Νίκο Κούρκουλο που πίνει το κρασί, καίει τα υπάρχοντά του στο δρόμο και χορεύει το “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου”, όταν μας φτύνει μια γυναίκα. Για αυτό καλό είναι να μην σε πιάνουν οι εγωισμοί και να σκέφτεσαι διπλά πριν του κλείσεις την πόρτα στα μούτρα.

Ο χρόνος λοιπόν μπορεί να είναι γιατρός, αλλά το θέμα είναι να είναι και δάσκαλος! Γιατί την πρώτη φορά που ερωτεύτηκες να το καταλάβω που έπεσες σε μαύρα πανιά! Αλλά την δεύτερη; Την τρίτη; Μάθε λοιπόν από τα λάθη σου, να μάθω κι εγώ μπας και αντιμετωπίσουμε τις σχέσεις σαν άνθρωποι και όχι σαν ηθοποιοί. Ε; Τι λες;

Του Λευτέρη Σαββίδη (tweet me @lefterix28)