Την γνωρίζεις, ενθουσιάζεσαι, την ερωτεύεσαι, πέφτεις στα πατώματα, πέφτεις με τα μούτρα… μέχρι μια μέρα να καταλήξεις βουτηγμένος στη ρουτίνα και να αναρωτιέσαι “τι έχεις κάνει και τιμωρείσαι έτσι”. Και κάπως έτσι -από ότι έχεις παρατηρήσει στη ζωή σου, αλλά και στις ζωές των περισσότερων γύρω σου (ευτυχώς όχι όλων)- κάπως έτσι καταλήγουν οι σχέσεις.

Απαισιόδοξος ή απλά ρεαλιστής; Δεν ξέρω! Αυτό που ξέρω είναι πως όλα αρχίζουν κάπως έτσι….

ΠΡΩΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
Άγχος! Τι να πεις… Πώς να το πεις… Ψέματα! Είναι φορές που αισθάνομαι σαν πωλητής που διαλαλώ την πραμάτεια μου και προσπαθώ να “πουλήσω” τον εαυτό μου. Και πάει το ψέμα (με την καλή έννοια) σύννεφο! Έτσι είναι όμως αυτά! Θέλω να δείξω τον καλύτερό μου εαυτό. Και ας είναι λίγο άλλος, αυτός ο καλός μου εαυτός. Μην μου πεις πως δεν κάνεις κι εσύ το ίδιο;
Διευκρίνιση: Δεν λέω ψέματα… Απλά ομορφαίνω την αλήθεια, ναι;

ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ
Ουφ! Από ότι φαίνεται το πρώτο ραντεβού έπιασε! Και είμαστε μαζί. Με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά σιωπή. Αυτή η περίοδος της απόλυτης νιρβάνας έχει και το περισσότερο γούστο. Πατάμε και οι δύο στο ροζ συννεφάκι μας και πάμε για άλλες πολιτείες. Τι κι αν γύρω ο κόσμος καίγεται; Εμείς είμαστε ευτυχισμένοι, ερωτευμένοι, τυφλοί… Σεξ, αγκαλιές και φιλιά. Και καμία διαφωνία.

ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ
Και οι μάσκες πέφτουν κυρίες και κύριοι. Όσο περισσότερο σε έχω κοντά μου, τόσο πιο εύκολα μπορώ επιτέλους να αφεθώ. Να μην είμαι στην τσίτα όλη την ώρα. Σε νιώθω δικό μου άνθρωπο πια και δεν χρειάζεται να παριστάνω πως το σπίτι μου είναι πάντα στην εντέλεια – σαν loft από σειρά του Παπακαλιάτη! Είναι φορές που βαριέμαι τόοοοσο πολύ να πλύνω τα πιάτα αμέσως μετά το φαγητό! Ούτε πρέπει να σου λέω πως δεν με πειράζει καθόλου που θα βγούμε μέχρι τις 3 τα ξημερώματα, ενώ δουλεύω στις 7. Τι γλυκιά που είναι αυτή η οικειότητα… σαν να σε ξέρω χρόνια! Χαλαρώωωωωνουμε σιγά σιγά και οι δυο. Και κάπου εδώ κάνουν την εμφάνισή τους και οι διαφωνίες.

ΤΕΤΑΡΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ
Κι εδώ έρχεται η υπερβολή. Αυτή που μας διακρίνει σε ό, τι και να κάνουμε. Το παρακάνουμε στα ψώνια, το παρακάνουμε στο φαγητό, το παρακάνουμε και στη σχέση. Δηλαδή, γιατί να πρέπει να μου αποκαλύψεις πως πριν τα φτιάξουμε, δεν τρελαινόσουν να κάνεις χαλάουα τον Χειμώνα; Ή να ανακαλύψω ξαφνικά πως το σπουργιτάκι που έτρωγε πάντα τόσο λίγο, μεταμορφώνεται σε λιχούδα που την πέφτει στα σουβλάκια στις 12.00 το βράδυ; Αυτή η υπερβολική οικειότητα καταστρέφει όλη τη μαγεία του έρωτα. Και ξαφνικά σιγά σιγά γίνεσαι κι εσύ μέρος της ρουτίνας μας. Και κάπου εδώ ξεκινάνε οι καυγάδες.

ΠΕΜΠΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η ΑΡΝΗΣΗ
Η πεζή πραγματικότητα δεν μπορεί να αρέσει σε κανέναν. Μια σπίθα χρειάζεται και εκεί που πίνουμε όμορφα και ωραία τον καφέ μας βρίσκεσαι με μια βαλίτσα στο χέρι. Μεταξύ μας τώρα, δεν νομίζω πως σε πείραξε τόσο πολύ που σου είπα πως βαριέμαι να πάμε πάλι για φαγητό στους δικούς σου. Απλά ήρθε η ώρα της… ρήξης! Και έβγαλες εσύ όλα όσα κρατούσες μέσα σου κι είπα κι εγώ κουβέντες βαριές… Και κάπου εδώ οι καυγάδες γίνονται τρικούβερτοι και σχεδόν καθημερινοί. Για λεπτομέρειες…

ΕΚΤΟ ΣΤΑΔΙΟ: Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ
“Δεν αντέχω άλλο!” θα ακουστεί σαν ρυπή όπλου στον αέρα και όλα θα τελειώσουν. Αν μάλιστα βρεθεί και “καινούριο κοσκινάκι”… Μια νέα ανδρική παρουσία που θα αρχίσει τα… καλά του σταδίου “Πρώτο Ραντεβού”, τότε ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος! Έτσι είναι. Ο νέος είναι ωραίος… Και κάπου εδώ αρχίζει το δράμα!

ΕΒΔΟΜΟ ΣΤΑΔΙΟ: Η ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ
… μα πάντα ευτυχώς ο παλιός είναι αλλιώς. Γιατί εμείς, δεν μπορεί να χωρίσουμε. Εμείς μια ζωή θα αγαπιόμαστε! Δεν είναι ο κανόνας, αλλά συμβαίνει συχνά, ειδικά όταν έχεις συνηθίσει τον άλλον δίπλα σου. Όταν δεν μπορείς χωρίς εκείνον στο κρεβάτι σου. Όταν η ρουτίνα που έγινε η αιτία χωρισμού γίνεται πλεονέκτημα που κανείς καινούριος δεν μπορεί να ξεπεράσει. Και ξανά μαζί λοιπόν. Ερωτευμένοι. Και οι υποσχέσεις βροχή! “Δεν θα σε ξαναπικράνω ποτέ” θα μου πεις… “Δεν θα σε θεωρήσω ποτέ ξανά δεδομένη”! θα σου απαντήσω. Μεγάλες κουβέντες… Και κάπου εδώ αρχίζει το έργο!

ΟΓΔΟΟ ΣΤΑΔΙΟ: Ο ΓΑΜΟΣ
Το στάδιο της επανασύνδεσης είναι ένα βήμα πριν την εκκλησία. Το έχεις καταλάβει έτσι; Γιατί τα χρόνια παιρνούν και θέλεις να γίνεις μάνα. Γιατί κι εγώ βρήκα λιμάνι να αράξω και όλα τα κλισέ μια σχέσης που γίνεται πια επίσημη! Μέχρι να έρθει το παιδί. Πόσο όμορφο είναι να σε βλέπω να το κρατάς στην αγκαλιά σου (Νομίζω δηλαδή, δεν μου έχει τύχει)! Και ζήσαμε εμείς καλά, κι εκείνοι καλύτερα…

Toυ Λευτέρη Σαββίδη