Είναι μερικές φορές που η ζωή μας φτάνει σε ένα αδιέξοδο. Κάποιες άλλες ο ίδιος μας ο εαυτός μας δημιουργεί προβλήματα. Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη απαντά στα δικά σας e-mail…

ΕΡΩΤΗΣΗ
Καλημέρα κυρία Χρυσούλα! Θα ήθελα τη βοήθειά σας…. Όταν βρίσκομαι σε μια παρέα δεν μπορώ να βρω το θάρρος να μιλήσω, να συμμετέχω στη συζήτηση. Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό. Πριν μερικά χρόνια δεν ήμουνα έτσι. Μιλούσα, γελούσα, έκανα αστεία, δεν είχα τόσο πολύ άγχος! Ρίχνω το βάρος στα παραπανίσια κιλά που έχω. Από τότε που πήρα κιλά έχω κλειστεί στον εαυτό μου και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Λέτε να φταίνε τα κιλά ή απλά έχω βρει αυτήν τη δικαιολογία; Τι μπορώ να κάνω για να το αντιμετωπίσω; Σας ευχαριστώ πολύ!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Φοβάμαι πως πράγματι τα παραπανίσια κιλά έχουν ρίξει την αυτοεκτίμησή σου και για αυτό διστάζεις να συμμετέχεις και προτιμάς να μένεις στη σκιά. Θα πρέπει, όμως, να ψάξεις και το λόγο που σε οδήγησε να πάρεις το περιττό βάρος, έτσι ώστε να αντιμετωπίσεις συνολικά αυτά που σε βασανίζουν και σε κάνουν να χάνεις τις ευκαιρίες σου να χαρείς και να ζήσεις την κάθε στιγμή!

ΕΡΩΤΗΣΗ
Γειά σας. Νιώθω ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ και τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας… Μου φαίνονται όλα βουνό, είμαι ευσυγκίνητη, δεν παίρνω χαρά από πουθενά.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Θα πρέπει να μιλήσεις άμεσα με ειδικό που θα σε βοηθήσει να ανακαλύψεις τους λόγους που βρίσκονται πίσω από την ευσυγκινησία σου, αλλά και την υπερβολή στην εκτίμηση των καταστάσεων. Χωρίς να είναι κάτι σοβαρό, χάνεις τη χαρά της ζωής και την ποιότητα της καθημερινής σου πράξης. Για αυτό, μη διστάσεις να το αντιμετωπίσεις και να το ξεπεράσεις!

ΕΡΩΤΗΣΗ
Κυρία Χρυσούλα χρειάζομαι τη βοήθειά σας σε ένα “δύσκολο” θέμα για μένα. Τον τελευταίο καιρό νιώθω κάποια πράγματα για μία φίλη μου. Εκείνη όμως επιμένει ότι απλά έχω μπερδέψει τον έρωτα με τη φιλία. Δεν θέλω να απογοητεύομαι από αυτά που αισθάνομαι, αλλά δεν θέλω και να προσπαθούνε να με πείσουνε για κάτι άλλο από τη στιγμή που εγώ ξέρω πως αισθάνομαι. Εκείνη πιστεύει πως δεν υπάρχει έρωτας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους του ίδιου φύλου κι ότι νιώθω έτσι -ή μάλλον νομίζω ότι νιώθω έτσι επειδή αισθάνομαι καλά. Όταν κάνω μια “κανονική” σχέση και νιώσω πως είναι, τότε -λέει- θα καταλάβω ότι αυτό που νιώθω δεν ήταν τίποτα παρά μόνο φιλία. Δεν έχω κάνει σχέση μέχρι στιγμής, αλλά …δεν ξέρω. Εσείς τι λέτε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Αγαπητή φίλη, πολλές φορές μπορεί τα αισθήματά μας να μας μπερδεύουν. Μια ισχυρή φιλία μπορεί να “διαβασθεί” σαν έρωτας. Η έλξη προς το ίδιο φύλο δεν προκύπτει ξαφνικά ούτε περιορίζεται σε ένα μοναδικό πρόσωπο. Πιθανά, έχεις διάφορα κενά και θέματα προς επίλυση με τον εαυτό σου για αυτό και προσπαθείς να “πιαστείς” με άλλα και όχι με αυτά που αληθινά πονούν.
Γνώρισε τον εαυτό σου σε βάθος, αγάπησε και πίστεψέ τον και τότε θα είσαι μόνη σου σε θέση να απαντήσεις στην ερώτηση “φιλία ή έρωτας;”.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Είμαι παντρεμένος πάνω από 20 χρόνια. Έχω δύο παιδιά εφήβους, δεν έχω νιώσει την αγάπη, την τρυφερότητα, το σεξ, τη θηλυκότητα… Είμαι 48 ετών. Η καρδιά λέει φύγε να ζήσεις λίγο ευτυχισμένος, η λογική μείνε… που να τρέχεις τώρα, θα στεναχωρηθούν και τα παιδιά. Μπες στο ωραίο σου καβούκι. Εσείς τι λέτε παρακαλώ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πριν πάρετε την απόφαση να χωρίσετε, δώστε μια ευκαιρία ακόμη στο γάμο σας. Συζητήστε το, απευθυνθείτε σε σύμβουλο γάμου κι αν δεν τα καταφέρετε, τότε διεκδικήστε αυτό που δικαιούσθε: την ευτυχία! Άλλωστε, τα παιδιά είναι ευτυχή, μόνον όταν έχουν ευτυχισμένους γονείς.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Πώς αντιμετωπίζεται η έντονη κυκλοθυμία που έχω; Ταλαιπωρεί και εμένα και τους γύρω μου… Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Χρειάζεσθε, οπωσδήποτε, βοήθεια ειδικού για να κατανοήσετε τις αιτίες της κυκλοθυμίας και να μάθετε να τη διαχειρίζεσθε. Το ότι συνειδητοποιείτε το πρόβλημα είναι εξαιρετικά αισιόδοξο.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Καλημέρα! Θα ήθελα να μου βρείτε λύση στο πρόβλημά μου. Όλα άρχισαν το 1999 όταν κατέβηκε για σπουδές. Εκεί τον γνώρισα. Μπορώ να πω πολύ καλό παιδί, χαμηλών τόνων. Από ότι μου έχει πει με την πρώτη ματιά του άρεσα και άρχισε να με πλησιάζει δειλά-δειλά. Για μένα ήταν ψιλοαδιάφορος. Το παιχνίδι αυτό κράτησε 8 μήνες όπου τελικά γίναμε ζευγάρι. Με τη συμπεριφορά του με έκανε σιγά-σιγά να νιώθω κάποια πράγματα για αυτόν. Μπορώ να πω ότι ήμασταν αρκετά καλά το διάστημα που ήταν κάτω. Κάθε φορά όμως που πλησίαζε ο καιρός να ανέβει στο σπίτι του λόγω διακοπών άρχιζαν τα προβλήματα. Οι γονείς του ήταν πολύ επίμονοι και ήθελαν να ανεβαίνει πάνω γιατί αλλιώς δεν τους αγαπούσε… Και να τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ να εκπληρώνει δουλειές που δεν προλαβαίνανε οι ίδιοι χωρίς ο ίδιος να λέει ότι δεν μπορεί άλλο. Λόγω φόβου, λόγω του ότι είχαν και μεταξύ τους οι γονείς προβλήματα (φωνές κτλ.)… Για τη μάνα το στήριγμα ήταν ο γιος, όχι η κόρη.
Μετά γυρνούσε κάτω και όλα καλά. Αυτό κράτησε 5 χρόνια. Παρόλο που εγώ του έλεγα ότι βλέπω κάποια πράγματα αρκετά περίεργα αυτός για να μην με χάσει μου έλεγε ότι όλα θα αλλάξουν. Τίποτα όμως. Δεν άλλαξε τίποτα.
Μετά τελείωσε τις σπουδές του και πήγε φαντάρος. Εγώ έμεινα κάτω. Εκεί ήταν το σπίτι μου. Όλα καλά. Τον στήριζα πολύ. Λόγω του ότι είχα δει όλες αυτές τις καταστάσεις δεν ήθελα να πάνω να μείνω πάνω-κάτω με τους γονείς του -λογικό μου ακούγεται.
Ούτε αυτός μπορούσε να κατέβει, γιατί του λέγανε ότι θα πεθάνουν κτλ…. Ώσπου μια μέρα χωρίσαμε. Εκεί πραγματικά στεναχωρήθηκα με την όλη του συμπεριφορά. Πέρασαν πέντε μήνες όπου συνάντησα εντελώς τυχαία έναν φίλο κοινό στο δρόμο και μου είπε ότι ήταν χάλια. Αποφάσισα να τον πάρω τηλέφωνο για να δω τι κάνει… Έκλαιγε, μου έλεγε ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα κλπ….
Αποφασίσαμε να ξαναείμαστε μαζί. Λάθος; Σωστό; Δεν ξέρω… Μείναμε τρία χρόνια μετά από αυτό, εγώ κάτω κι αυτός πάνω και βλεπόμασταν όποτε μπορούσαμε. Έτσι, πήρα την απόφαση ότι δεν πάει άλλο. Ή χωρίζουμε ή αρραβωνιαζόμαστε… Και κάναμε το δεύτερο. Αυτός είχε βρει δουλειά πάνω οπότε αναγκάστηκα να ανέβω και να μείνουμε πάνω-κάτω με τους γονείς του. Χάλια. Ούτε να μαγειρέψω δεν με άφηνε η μάνα του. Ήθελε να τρώμε όλοι μαζί γιατί ο πατέρας του ήταν στεναχωρημένος, πηγαίναμε για καφέ και τον έπαιρνε να τρέχει για δουλειές κ.α.
Αυτό κράτησε 8 μήνες όπου βρήκε για 2 χρόνια κάτι στο μέρος που είμαι εγώ και έχουμε κατέβει εκεί. Είναι πολύ καλά αλλά μέσα μου έχω έναν θυμό και μια τάση να τον μειώνω συνέχεια. Δεν ξέρω! Από φόβο μην τυχόν κάποια στιγμή και πρέπει να ξαναπάμε πάνω; Αυτός φυσικά το λέει ότι κάποια στιγμή θέλει να ξαναγυρίσει στον τόπο του, αλλά όχι πάνω-κάτω με τους γονείς του. Πραγματικά φοβάμαι! Αφού κάθε φορά που μου το λέει βγάζω θυμό και μαλώνουμε. Νιώθω ένα βάρος κάθε μέρα στην ψυχή μου.
Σας παρακαλώ, δώστε μου μια συμβουλή σύντομα. Πώς να χειριστώ το θέμα σας παρακαλώ…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Νομίζω ότι πρέπει να δείτε κατάματα την πραγματικότητα και μάλιστα από κοινού με το σύντροφό σας. Είστε 12 χρόνια σε μια σχέση που δεν προχωρά, για αυτό έχετε θυμό αλλά και ανασφάλεια. Φοβάστε τους δικούς του άρα δεν εμπιστεύεστε τον ίδιο και τα αισθήματά του για σας. Ανταγωνίζεσθε την οικογένειά του και τον διεκδικείτε για λογαριασμό σας αποκλειστικά. Η αγάπη, όμως, είναι ανιδιοτελής. Η ευτυχία αυτού που αγαπάμε είναι πάνω από τη δική μας και μας εμπνέει την αυτοθυσία και την προσφορά. Συζητήστε και βρείτε για ποιό λόγο είστε μαζί, τι κάνετε, τι θα κάνετε και πώς -στο μέλλον- ώστε να είστε κι οι δύο ευτυχισμένοι παρέα.

ΕΡΩΤΗΣΗ
Είμαι 17 ετών και έχω σχέση με κάποιο αγόρι που βρίσκεται στα 18. Το είπα εγώ στους γονείς μου, όμως από τότε απόκτησα πρόβλημα μαζί τους (τους γονείς εννοώ). Τους ενοχλεί το αγόρι και θέλουν να ξέρουν πότε θα τον δω. Όμως εγώ δεν θέλω να παίρνω πάντοτε την άδειά τους για να μπορώ να τον συναντήσω. Τι μπορώ να κάνω; Πιστεύω πως δεν έχουν καταλάβει πως μεγάλωσα και πως είναι φυσιολογικό στην ηλικία μου να έχω μια σχέση… Και μάλιστα θεωρούν πως βιάζομαι. Εγώ τι πρέπει να κάνω και πως να αντιδράσω; Με το αγόρι μου βλεπόμαστε κάθε δύο εβδομάδες ή και πιο μετά από αυτό το διάστημα και πάντα παίρνω την άδειά τους. Ευχαριστώ!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Έκανες πολύ καλά που ενημέρωσες τους γονείς σου για κάτι τόσο σπουδαίο όσο η σχέση σου με ένα αγόρι. Θα πρέπει να τους συγχωρήσεις που είναι τόσο ανήσυχοι και προστατευτικοί γιατί είναι η αγάπη τους για σένα που τους κάνει να γίνονται πιεστικοί, όπως επίσης και η εμπειρία ζωής που διαθέτουν. Για να σε εμπιστεύονται, πρέπει με όλη τη συμπεριφορά σου να αποδεικνύεις ότι είσαι ώριμη και ικανή να διαχειριστείς τη ζωή σου και αυτό συμπεριλαμβάνει τη μελέτη σου, την υπευθυνότητα απέναντι στις υποχρεώσεις σου, τη συμμετοχή σου στα της οικογένειας. Τότε θα μπορείς να επιχειρηματολογήσεις και να διεκδικήσεις την εμπιστοσύνη τους για τη σχέση σου και όχι μόνο.