Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν ο σύντροφός σου έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον πατέρα σου;

Θέλεις ο άνδρας να έχεις τρόπους; Ή σε ενδιαφέρει περισσότερο να έχει τον… “τρόπο” του; Προτιμάς τον άνδρα τον από μόνο του φτιαγμένο; Θα ήθελες ο άνδρας που έχεις δίπλα σου να είναι τρυφερός; Ή μήπως ο λιγομίλητος και μυστηριώδης σου εξάπτει τη φαντασία; Με ποιο κριτήριο μας “ξεδιαλέγεις” από το πλήθος;

Τι είναι εκείνο που σε δένει, σε ενώνει και σε κάνει να θέλεις να είσαι με μένα και όχι με κάποιον άλλο; Κι αν σου έλεγα πως κατά βάθος αυτό που ψάχνεις σε έναν άντρα είναι να μοιάζει στον πατέρα σου;

Όταν ο Οιδίποδας μπλέχτηκε με την Ηλέκτρα…
Η στενή, στενότατη σχέση που έχω με τη μαμά μου μπορεί να σε στείλει για “τακούνια”! Αλλά κι εσύ τελικά δεν πας πίσω… Κι αν έμαθες να μου πετάς φροϋδικές γενικούρες περί οιδιπόδειου συμπλέγματος, τότε θα σου απαντήσω με άλλη αρχαία και Ελληνίδα για το δικό σου σύνδρομο της Ηλέκτρας. Η έρευνα είναι ξεκάθαρη… Οι γυναίκες τείνουν να διαλέξουν σύντροφο -και μάλιστα κατά κανόνα εκείνον που θα παντρευτούν- που να θυμίζει τον πατέρα τους, όσο οι άνδρες διαλέγουμε υποσυνείδητα γυναίκα που να μοιάζει στην μητέρα μας.

Ο τρόπος που πίνω το ποτό μου, μπορεί. Οι εκφράσεις που θα χρησιμοποιήσω ή ακόμη και ο τρόπος που οδηγώ σκανάρονται από το μικρό κοριτσάκι του μπαμπά που κρύβεις μέσα σου και συγκρίνονται με το ένα, το ανδρικό σου πρότυπο. Τον μπαμπά σου… Η ίδια έρευνα άλλωστε από την Ουγγαρία υποστηρίζει πως μια γυναίκα μπορεί να αναζητά -χωρίς φυσικά να το αντιλαμβάνεται- ακόμη και εξωτερικά χαρακτηριστικά που να παραπέμπουν στον πατέρα της. Μην ανησυχείς το ίδιο κάνουμε κι εμείς. Εσείς ψάχνετε για κοινά στοιχεία στο σημείο της μύτης και των ματιών, ενώ εμείς αναζητούμε ομοιότητες στα χείλη και το σαγόνι!

Όταν η σχέση γίνεται πολυσύνθετη εξίσωση…
Όλη αυτή η πολύπλοκη ψυχοσύνθεση δύο ανθρώπων για να μπορέσουν να αποφασίσουν πως ταιριάζουν ο ένας με τον άλλο με τρομάζει. Να είσαι ξανθιά, να είσαι ψηλή, να μην είσαι φλύαρη, να είσαι το αδύναμο φύλο, αλλά και να μπορείς να με νταντεύσεις όταν χρειαστεί. Εγώ να είμαι ανεξάρτητος, να είμαι δυνατός, αλλά να είμαι και τρυφερός μαζί σου, χωρίς να σε παραβλέπω και να… συζητάω μαζί σου πριν πέσουμε για ύπνο! Και η λίστα μπορεί να συνεχίσει και από τις δύο πλευρές μέχρι το άπειρο.

Και μέσα σε όλα αυτά να μπορώ να κάνω στη σχέση το παιδί που θέλει τη μητρική φροντίδα, δίπλα σε ένα άλλο πιτσιρίκι που ψάχνει και λίγη από την πατρική στοργή! Ουφ… Μπορεί να μην είμαι ψυχολόγος -και ούτε θέλω να βγάλω συμπεράσματα για κάτι τόσο σύνθετο και υποκειμενικό- όμως ένα μόνο μπορώ να συμπεράνω: ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΠΟΥ ΣΗΚΩΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ! Είναι φορές που αισθάνομαι πως για να πετύχει μια σχέση απλά πρέπει να είμαι τόσο τύχερος, όσο 1 στα 10 εκατομμύρια Ελλήνων που κερδίζει το Λόττο!

Ο άγνωστος παράγοντας Χ
Μήπως δεν είναι τυχαίο πως η αγάπη, η σχέση, ο δεσμός ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δεν μπορεί να μετρηθεί ποσοτικά; Ισως αν αφήναμε το χαρτί και το μολύβι και απλά αφήναμε να μιλήσει το συναίσθημα, βγάζαμε πιο εύκολα άκρη! Τελικά εκείνο που μετράει είναι η καλή διάθεση, η ιδανική στιγμή, η τέλεια συγκυρία! Για σκέψου το λίγο… Εκείνος που στην πρώτη ματιά δεν έχει καμία από τις προϋποθέσεις να γίνει ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ, μπορεί να κρύβει μέσα του τον τέλειο άντρα. Αρκεί να αφεθείς. Να δεις που θα σε πάει. Είναι τυχαίο που πολλές φορές μεγάλοι έρωτες ξεκίνησαν με ένα αδιάφορο “γεια χαρά”; Και ξαφνικά κάτι δούλεψε μέσα μας και μας έκανε να βρούμε στο πρόσωπό τους την τρυφερότητα του γονέα, την δύναμη του πατρικού προτύπου ή την στοργή της μητέρας!

Του Λευτέρη Σαββίδη – Follow me on twitter @lefterix28