“Τους φίλους τους διαλέγουμε γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε. Κι εμείς ερωτευτήκαμε, αλλά δεν τρελαθήκαμε”! Μωρέ καλά τα λες εσύ Χαρούλα… Και με τον φίλο που αλλάζει στρατόπεδο τι γίνεται; Ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που περιγράφει τη δική μου κατάσταση; Γιατί καταλαβαίνω να σε “πάρει και να σε σηκώσει” ο έρωτας και να παραμελήσεις τους φίλους (παροδικά!), μπορώ να χωνέψω ο φίλος να μην αποδέχεται πλήρως την επιλογή σου, αλλά να έρχονται έτσι τα πράγματα που ο φίλος μου να διατηρεί σχέσεις με την αιτία του κακού; ΑΥΤΟ δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΣΑΝ ΘΥΜΑ ΠΛΕΚΤΑΝΗΣ…
Τον γνώριζα πολλά χρόνια και μπορεί να μην ήμασταν αυτό που λέμε κολλητοί, είχαμε όμως μια καλή σχέση. Είχαμε πιει και μια μπύρα παραπάνω βρε αδερφέ… Θυμάμαι την ημέρα που σε πρωτοσυνάντησα σε κοινή μας παρέα, εκείνος έβγαλε αστραπιαία το κατηγορητήριο. “Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα ρε φίλε! Γούστα ειναι αυτά! Αλλά νομίζω πως δεν της κόβει και τόσο!” μου είχε πει όταν του ανέφερα για πρώτη φορά πως σε γουστάρω. Ξέρεις αυτή η μελιστάλακτη άποψη των ανδρών για κάθε γυναίκα που δεν τους ενδιαφέρει -σάπια, σαύρα, μπάζο κτλ.
Ήθελε, δεν ήθελε όμως έπρεπε να κάνει τον συνδετικό κρίκο. Το “ξεκάρφωμα’ για να μπορέσουμε να βγούμε… να ψαρέψουμε αν είσαι μόνη. Αν υπάρχει περίπτωση να ενδιαφέρεσαι! “Κανόνισε εσύ να βγούμε, για να μην καρφωθούμε” του έλεγα συνεχώς, αφού εκείνος είχε σχέση και δεν θα τον ψιλιαζόσουν ποτέ. Κι έτσι πήγαμε για καφέ… και για ποτό… και για κρέπα. Το “τρίο στούτζες” είχαμε καταντήσει! “Δεν μπορώ! Θα της το πω χύμα και ό, τι γίνει” του έλεγα. “Όχι, θα κάνεις βλακεία!” επέμενε εκείνος. Όπως και να έχει τα πράγματα μεταξύ μας προχώρησαν. Στην αρχή τέλεια, ύστερα περίεργα και στο τέλος καταστροφικά. Εκείνος παρακολουθούσε το love story από τη γωνία, χωρίς να λέει και πολλά. Πάντα όμως με ρωτούσε πως πάνε τα πράγματα, τι γίνεται κτλ. Ακόμη κι όταν εγώ απέφευγα να αναφερθώ στο θέμα.
Όταν λοιπόν έσκυψες να τραβήξεις τη γραμμή του χωρισμού, δεν φανταζόμουν ποτέ πως σηκώνοντας το βλέμμα θα τον έβρισκα απέναντι. Δίπλα σου! Όπως όταν ήμασταν παιδιά… Θυμάσαι που κάναμε με ένα ξύλο μια γραμμή στο χώμα και χωρίζαμε τις ομάδες; Και είχαμε 2-3 σιγουράκια. Τα φιλαράκια μας που θα ήταν με την δική μας ομάδα ό, τι και να γίνει.
ΣΕ ΠΟΣΑ ΤΑΜΠΛΟ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ
Ποιος είμαι εγώ που θα υποδείξω στον οποιονδήποτε με ποιον θα κάνει παρέα; Σωστά. Από την άλλη δεν μπορώ κι εγώ να μην αισθάνομαι περίεργα. Δεν είναι τόσο απλό αν το σκεφτείς. Άρα γίνεται να είναι κάποιος φίλος και με τους δύο μετά από έναν χωρισμό χωρίς γυρισμό;
– Ισορροπία σε λεπτό σχοινί: Ας υποθέσουμε πως τον παίρνω τηλέφωνο να βγούμε. Εκείνος θα πρέπει να τσεκάρει την ατζέντα του μην τυχόν και έχει πει και σε σένα. Γιατί του έχεις και του έχω πει πως δεν θέλω να σε δω!
– Παύει να είναι ο ώμος να κλάψεις: Όταν χωρίσαμε ήμουν να με κλαίνε οι ρέγγες! Τότε χρειάζεσαι τον φίλο να τα πιείτε, να πεις τον καημό σου και ΦΥΣΙΚΑ να βρίσετε μαζί την αχάριστη. Δεν με βοηθά καθόλου ένας φίλος που μασάει τα λόγια του, που προσπαθεί να βρει δικαιολογητικά και για την απέναντι πλευρά. “Με φέρνεις σε πολλή δύσκολη θέση. Γιατί είναι και εκείνη φίλη μου!” Μάλιστα… και τότε τι βγήκες μαζί μου;
– Μυστικά… ΤΕΛΟΣ: Πες μου πώς μπορώ (και βέβαια πως μπορείς κι εσύ με τη σειρά σου) να του πω τα μυστικά μου; Πώς θα είμαι σίγουρος πως δεν πηγαίνει μετά να τα συζητήσει χαρτί και καλάμαρι με σένα; Εκτός κι αν τον χρησιμοποιώ σαν όχημα, για να μάθεις πράγματα για μένα μπας και ζηλέψεις! Και φίλος που δεν μπορείς να του εμπιστευτείς ούτε ένα μυστικό, δεν είναι φίλος.
– Σε βλέπω στο ποτήρι του! Και κάτι άλλο. Άντε και τον εμπιστεύομαι. Πες πως καταφέρνει κι εκείνος να παίξει και στα δύο ταμπλό με απόλυτη επιτυχία. Το γεγονός πως θα ξέρω πως κάνετε παρέα, πως βγαίνετε μαζί θα υπάρχει πάντα στον αέρα. Να μου θυμίζει εσένα, να με κάνει να ξενερώνω και να τον αποφεύγω. Στην κατάστασή μου δεν θέλω να έχω έναν ακόμη λόγο να σε θυμάμαι -εκτός δηλαδή από όλα τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, το μπλουζάκι που ξέχασες σπίτι, τον Οκτώβρη, το πρωί, το βράδυ!
– Ζηλεύω… δεν το κρύβω. Ζηλεύω! Εκείνος συνεχίζει να πηγαίνει για καφέ μαζί σου. Όταν ήρθε το αγαπημένο σου συγκρότημα, σε πήρε τηλέφωνο να σου το πει. Συνεχίζει να κάνει Post στο Facebook και να πειράζει ο ένας τον άλλο! Να παίρνει τα like στις δημοσιεύσεις του. Γενικά, είναι ακόμη εκεί! Ενώ εγώ δεν υπάρχω πια πουθενά στη ζωή σου. Και αυτό είναι άδικο…
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΔΥΟ ΣΧΕΣΕΩΝ
Πες με απόλυτο. Πες με υπερβολικό… εγώ όμως δεν μπορώ να μοιράζομαι του φίλους με την πρώην. Ειδικά εκείνους που την γνώρισαν από μένα. Είναι άλλο να έρθει κάποιος, σαν καλός φίλος και να μου δείξει το λάθος, να μου πει πως ήταν δικό μου το σφάλμα που χωρίσαμε και εσύ δεν έφταιγες σε τίποτα και άλλο να γίνει κολλητάρι μαζί σου. Τότε έχει επιλέξει και μαζί με τον χωρισμό, χωρίζει και μια φιλία. Δεν μπορεί να “περπατήσει”! Αν κάνεις το βήμα από την απέναντι πλευρά της… γραμμής δεν υπάρχει γυρισμός!
Του Λευτέρη Σαββίδη (@lefterix28)
Υ.Γ.: “Εσύ δεν είσαι που την έλεγες μπάζο;” τον ρώτησα. “Την γνώρισα καλύτερα” μου απάντησε. “Κι εγώ το ίδιο…” συμπλήρωσα!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ