Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας. Άγχος, ταραχή, ενθουσιασμός! Ναι, είναι η ξανθιά που έκανα add στο Facebook. Πάνε δύο εβδομάδες τώρα που δεν σταματάμε να ανταλάσσουμε μηνύματα στον υπολογιστή. Να μιλάμε στο MSN μέχρι το πρωί. Είμαι ράκος κάθε μέρα στη δουλειά, αλλά μου αρέσει. Από την άνεση του υπολογιστή μου, με την ασφάλεια που μου δίνει η απόσταση του καλωδίου, μπορώ να αναπτύξω καλύτερα τον “καλύτερο” εαυτό μου!

Ή μήπως όχι; Μήπως φταίει αυτό που όταν βγαίνω για ποτό όλοι σφυρίζουν αδιάφορα; Γιατί όπως και να το κάνεις, αν σε πετύχω στο μπαρ και μου αρέσεις είναι πάντα ριψοκίνδυνο να κάνω κίνηση. Ενώ στο facebook κάνω ένα “Σκούντηγμα” αναγνωριστικό και “κόβω” κίνηση! Αν ανταποδώσεις έχει καλώς… συνεχίζω στο επόμενο βήμα.

“Γειά σου. Τι κάνεις; Με λένε Λευτέρη!” και ξεκινά η κουβέντα. Τι μουσική ακούς; Και πάρε ένα video με το αγαπημένο σου συγκρότημα στον τοίχο του profil σου. Τι ωραία, σου αρέσουν κι εσένα οι μεγάλες ταινίες κινουμένων σχεδίων. Επιτέλους, μια γυναίκα που δεν θα με κοιτάξει σαν 10χρονο αγοράκι επειδή πετάω ατάκες από το “Ψάχνοντας τον Νέμο” κάθε τρεις και λίγο. Το νιώθω πως κάτι υπάρχει εκεί. Μια σπίθα… και δεν είναι το ηλεκτρικό ρεύμα που διαπερνά το pc για να λειτουργήσει! Ήρθε η ώρα λοιπόν να τα πούμε και από κοντά! Το ραντεβού κλείνει και είμαι ενθουσιασμένος.

It’s you Natassa?
Σε βλέπω να πλησιάζεις στο σημείο του ραντεβού και ξαφνικά κάτι ραγίζει τη μαγική εικόνα. Όχι δεν μιλάω για περιπτώσεις “It’s me Natassa” που έλεγε και η διαφήμιση. Το παρουσιαστικό σου δεν διαφέρει από την φωτογραφία που έβλεπα τόσο καιρό. Κι όμως υπάρχει μια παγωμάρα.

Είναι εκεί που συνειδητοποιώ πως είμαστε δύο ξένοι. Τι κι αν ξέρεις πως λατρεύω την καρμπονάρα και θα ήθελα κάποια στιγμή να ζήσω στην εξωτική Κούβα; Ξαφνικά νιώθω πως έχω εκμυστηρευτεί προσωπικά μου σε ένα άνθρωπο που δεν με γνωρίζει καθόλου. Από την άλλη, αυτό το πρώτο ραντεβού είναι και σιωπηλό. Έχουμε πει ήδη τόσα πολλά, που αισθανόμαστε ότι δεν έμεινε τίποτα. Και η συζήτηση καταλήγει στον καιρό. Τι ξενέρωμα!

Καλά μου το είπε κάποια φορά ένας φίλος. “Για να γνωριστείς πραγματικά με κάποιον μέσα από το internet θα πρέπει να μιλάς μαζί του non-stop για 3 ολόκληρους μήνες. Αυτός ο χρόνος αντιστοιχεί σε 3 ραντεβού στην πραγματική ζωή”! Τελικά μας φέρνει πιο κοντά το facebook, το MSN και το internet ή μας απομονώνει περισσότερο;

Τα γιατί των e-flirt disasters
Φαίνεται πως η πολυσυζητημένη “χημεία” δεν μπορεί να κωδικοποιηθεί σε ψηφία 0 και 1 και να διαπεράσει τον υπολογιστή! Γιατί να μου συμβαίνει όμως αυτό; Τα στατιστικά είναι τόσο ενθαρρυντικά. Είσαι η γυναίκα που θα περιέγραφα στους κολλητούς μου σαν την ιδανική. Τόσο εμφανισιακά, όσο και με βάση το χαρακτήρα. Το profil μας στο facebook ταιριάζει σε απόλυτο βαθμό. Κοινά ενδιαφέροντα, ίδια γούστα στη μουσική, στο σινεμά. Τι πήγε λάθος και δεν βλέπω τη γυναίκα των ονείρων που φανταζόμουν, αλλά μια ξένη; Και κυρίως, τι κάνουμε από εδώ και πέρα;

Αυτή η καταραμένη ερωτική χημεία πάει και φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Έτσι “δαγκώνεις” τη λαμαρίνα και πέφτεις στα πατώματα με τον λάθος άνθρωπο. Και αναρρωτιέσαι γιατί να μην βρω κι εγώ έναν άνθρωπο να μου ταιριάζει; Και να που τον βρήκα; Και τι έγινε; Πολλές εικόνες, πολλά κομμάτια! Όμως δεν βγαίνει αγάπη μου το puzzle! Του λείπει ένα κομμάτι. Είναι η χημεία που δεν υπάρχει.
Και τα ερωτήματα πολλά: Βάζω το κεφάλι κάτω και σε αποχαιρετώ μια και καλή; Επιμένω και σε δεύτερο ραντεβού μπας και σπάσει ο πάγος; Καλλιεργείται αυτή η ρημάδα η χημεία με υπομονή και επιμονή; Ποιος ξέρει…
Του Λευτέρη Σαββίδη