Και οι άνδρες κλαίνε… Η σιωπή τους λέει πολλά, σύμφωνα με την ειδικό

«Οι άνδρες δεν κλαίνε». Μια φράση που ειπώθηκε, εντυπώθηκε και – αλίμονο – καθόρισε γενιές και γενιές ανδρών. Ένα στερεότυπο βαθιά ριζωμένο, χτισμένο πάνω στην παλιά, πατριαρχική αντίληψη περί «σκληρής» αρρενωπότητας. Για χρόνια, η ιδέα του «δυνατού άνδρα» συνοδευόταν από την καταπίεση κάθε ευάλωτου συναισθήματος: ο πόνος, η λύπη, το δάκρυ, θεωρούνταν αδυναμίες – απειλές για τη φαινομενική «ακλόνητη» αντρική εικόνα.

Όμως τι συμβαίνει όταν αυτή η εικόνα σπάει; Η ψυχοθεραπεύτρια, Μαρίνα Μόσχα, απαντά!

Όταν ο άνδρας πονάει αλλά δεν μιλά

Η συναισθηματική έκφραση για πολλούς άνδρες εξακολουθεί να είναι μια δύσκολη υπόθεση. Όχι γιατί δεν νιώθουν. Αντίθετα, νιώθουν πιο έντονα απ’ όσο ίσως νομίζουμε. Απλώς τους έμαθαν να μην μιλούν, να μην εκφράζονται, να μην ζητούν βοήθεια. Κι έτσι, μαθαίνουν να κρύβουν. Να καταπιέζουν. Να σιωπούν.

Σύγχρονες επιστημονικές έρευνες έρχονται να ανατρέψουν αυτή την παραδοσιακή αφήγηση. Όπως δείχνει μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Social and Personal Relationships, οι άνδρες βιώνουν εξίσου – αν όχι πιο έντονα – τον ψυχικό πόνο ενός χωρισμού. Μάλιστα, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν μακροχρόνιες συναισθηματικές επιπτώσεις, ακριβώς επειδή δυσκολεύονται να εξωτερικεύσουν όσα νιώθουν ή να αναζητήσουν συναισθηματική στήριξη.

Το πένθος του χωρισμού: Διαφορετικοί τρόποι, ίδιος πόνος

Εκεί όπου μια γυναίκα μπορεί να ξεσπάσει με κλάμα, κουβέντες στις φίλες της, ίσως και με μια θυμωμένη «σκηνή» ή με το να σπάσει αντικείμενα, ο άνδρας μπορεί να αποσυρθεί στη σιωπή. Να κλειστεί στο σπίτι του. Να κοιτάζει τις φωτογραφίες ή να… βάφει τις κουρτίνες στο χρώμα που εκείνη μισούσε. Μικρές πράξεις, γεμάτες συναίσθημα. Ένα πένθος που δεν εκφράζεται με λόγια αλλά με σιωπηλές κινήσεις – με έναν πόνο που δεν έχει φωνή αλλά έχει βάθος.

Το στερεότυπο του «ψυχρού» άνδρα στις ερωτικές απώλειες δεν έχει ανατραπεί πλήρως, παρόλο που η κοινωνία μας εξελίσσεται. Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι πολλοί άνδρες στις μέρες μας νιώθουν πιο άνετα να εκφράσουν την ευαλωτότητά τους. Ακόμα κι αν δεν είναι εύκολο. Ακόμα κι αν χρειάζεται πρώτα να σπάσουν μέσα τους όλα εκείνα που τους είπαν ότι πρέπει να είναι.

Δάκρυ δεν σημαίνει αδυναμία

Το κλάμα, η θλίψη, η ανασφάλεια, δεν κάνουν έναν άνδρα λιγότερο άνδρα. Τον κάνουν πιο άνθρωπο. Πιο αληθινό. Πιο συνδεδεμένο με τον εαυτό του και τους άλλους.

Ας μην ξεχνάμε: οι άνδρες δεν είναι «ρομπότ», ούτε γεννήθηκαν με κάποιο κουμπί απενεργοποίησης συναισθημάτων. Είναι κι αυτοί παιδιά που μεγάλωσαν με προσδοκίες, κανόνες και όρια. Είναι έφηβοι που δεν τους επιτράπηκε να είναι ευάλωτοι. Είναι ενήλικες που ακόμα παλεύουν να βρουν τον χώρο και τον τρόπο να πουν: πονάω.

Και ξέρεις κάτι; Οι άνδρες κλαίνε. Όχι συχνά. Όχι μπροστά σε όλους. Αλλά όταν κλαίνε… είναι γιατί πραγματικά νιώθουν. Και εκεί βρίσκεται η δύναμή τους.