“Έτσι είναι η ζωή…”! Μια φράση που ανάλογα με την ψυχολογία σου, ακούγεται διαφορετικά! ΕΤΣΙ όμορφη, ΕΤΣΙ κυνική, ΕΤΣΙ άδικη! Με έναν τρόπο όμως η ρημάδα η ζωή (αλλιώς θα την χαρακτήριζα αλλά θα συγκρατηθώ) έρχεται να σου αποδείξει πως όσα σου συμβαίνουν δεν είναι μια αλληλουχία τυχαίων περιστατικών. Όχι! Είναι απλά η φυσική και καλά μελετημένη εξέλιξη των πραγμάτων. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο κι αυτό θα το καταλάβεις μόνο βγαίνοντας από τον (μικροσκοπικό) κυκαιώνα που σε στροβιλίζει. Μόνο παίρνοντας απόσταση από τα πράγματα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις.

Πώς μια σχέση, ένας μεγάλος έρωτας που ήρθε και έκατσε σαν βαρύδι στην καρδιά, που σου δυσκόλευε την αναπνοή όταν τέλειωσε έτσι άδοξα, έρχεται η μοίρα, ο χρόνος, το γραμμένο και σου αποκαλύπτει ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Για το καλό σου…

“Αν κάτι μπορεί να πάει λάθος, θα πάει”, Ο γνωστός νόμος του Μέρφυ
Τότε έτρεμες στην ιδέα πως κάτι μπορεί να έρθει και να χαλάσει την ονειρεμένη ζωή σου. Τον έρωτα που σου είχε πάρει τα μυαλά και δεν σε άφηνε να σκεφτείς τίποτα άλλο. Όμως αυτά τα πράγματα, όσο περισσότερο τρέμεις μην σου συμβούν, τόσο τα θρέφεις και τους δίνεις πραγματική υπόσταση. Μπορεί να μην θυμάσαι πια την αφορμή, την αιτία. Όμως ξαφνικά ο παράδεισος έγινε κόλαση. Κάτι πήγε λάθος…

“Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη”, Καισάριος Δαπόντες, Έλληνας ιερομόναχος
Μέρες, μήνες ή χρόνια – δυστυχώς ή ευτυχώς σε κάθε άνθρωπο επιδρά διαφορετικά – το μόνο που επέτρεπες στον εαυτό σου ήταν η λύπη. Τόσο που πολλές φορές έμοιαζε τραγελαφικό. Αστείο. Ξεκαρδιστικό! Γιατί την πρώτη μέρα έκλαιγες που άκουγες το αγαπημένο σας τραγούδι, τη δεύτερη εβδομάδα βούρκωνες κάθε φορά που περνούσες μπροστά από το παγκάκι που καθήσατε στο πρώτο ραντεβού. Αλλά το δεύτερο μήνα έπιανες τον εαυτό σου να κλαίει που ο Γιάννης Λάτσιος κατσάδιασε τη Ντορέττα Παπαδημητρίου στο Dancing With The Stars. Σε έπιανε αυτό το συναισθηματικό σου με κάτι ηλίθιες αφορμές, που από ένα σημείο και έπειτα δεν ήξερες τι να κάνεις με αυτό που αισθανόσουν. Να κλάψεις ή να σκάσεις στα γέλια;

“Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί“, Γιώργος Σεφέρης
Και η παραφροσύνη σε είχε σκεπάσει για τα καλά. Για καιρό το αγαπημένο σου παιχνίδι ήταν να κάθεσαι και να ξαναπλάθεις στο μυαλό σου όσα έζησες. Αμ, δεν στο ‘πανε πως όσο επιστρέφεις στον τόπο του εγκλήματος – νοερά και φυσικά – τόσο το κάνεις πιο δύσκολο να ξεχάσεις; Τι περιμένεις; Πως με το να παίζεις και να ξαναπαίζεις στο μυαλό σου τη σκηνή του τελευταίου αντίο, η τελευταία πράξη του δράματος θα αλλάξει σε happy end; Ό, τι γράφει, δεν ξεγράφει!

“Η θλίψη είναι ένα είδος τεμπελιάς“, Samuel Johnson, Άγγλος συγγραφέας
Παραδέξου το! Με τον καιρό βολεύτηκες μέσα στη μιζέρια σου. Τυλίχτηκες με τη στενοχώρια και ένιωσες μια ζεστασιά. Που να τρέχεις τώρα να αναζητάς τη χαρά, τη διασκέδαση; Τεμπελιάζεις… Βαριόσουν να ζήσεις γιατί αισθανόσουν πιο σημαντική ως κλαίουσα Πηνελόπη που υφαίνει και ξυφαίνει τον αργαλειό της. Θες, δεν θες όμως, μια μέρα με πολλή ζέστη θα αναγκαστείς να ξεσκεπαστείς…

“Η καρδιά είναι το πρώτο πράγμα που ζωντανεύει, το τελευταίο που πεθαίνει”, John Ray
Τι έγινε; Σε τρόμαξε ο εαυτός σου; Μα εσύ ήσουν σίγουρη πως η καρδιά σου πέτρωσε… το είχες πιστέψει τόσο πολύ πως για εσένα τελείωσαν οι όμορφες μέρες! Πώς σου συνέβη εσένα αυτό και πέρασες καλά; Μα που στο καλό τη βρήκες τη διάθεση και γέλασες; Που πήγε η θλίψη σου; Όσο χτυπάει η καρδιά εκεί μέσα, δεν μπορείς να την κάνεις να παγώσει και βρίσκει ΠΑΝΤΑ ελπίδα…

“Άλλωστε, το αύριο είναι μια άλλη μέρα”, Margaret Mitchell, Αμερικανίδα συγγραφέας
Και να που ξημέρωσε και για σένα το αύριο. Μπορεί να σου πήρε πολλά “χθες”, αλλά δεν είχες επιλογή. Το “αύριο” θα ερχόταν κάποια στιγμή. Κι αυτό το “αύριο” είναι μια καινούρια μέρα. Καινούρια. Με πιάνεις; Brand New…

“Το θετικό τίποτα είναι καλύτερο από το αρνητικό τίποτα” Elbert Hubbard, Αμερικανός συγγραφέας
Αυτό κι αν είναι πιο αστείο από όλα. Ποιο; Μα που δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα. Ακόμη είσαι μόνη σου, δεν ήρθε ο νέος έρωτας, δεν έγινε και τίποτα βρε αδερφέ! Κι όμως αυτό σου το τίποτα είναι τόσο αισιόδοξο! Καμία σχέση με το τίποτα το χθεσινό που το αντιμετώπιζες σαν την απέραντη άβυσσο. Ξέρεις αυτό το τίποτα στο οποίο βυθίζεσαι, πνίγεσαι, χάνεσαι και όλα αυτά τα μελώ…

“Ό, τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό”, Nίτσε
Ήρθε λοιπόν η ζωή να σου αποδείξει πως αφού δεν πέθανες – που σιγά μην πέθαινες από μια ατελέσφορη σχέση – τώρα είσαι πολύ καλύτερα. Όλα είναι θέμα εμπειρίας βρε… Τώρα θα ξέρεις να μην χάφτεις τόσο εύκολα τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Να σηκώνεις το φρύδι επικριτικά μπροστά σε ανθρώπους που δεν σου γεμίζουν το μάτι. Να αναγνωρίζεις τις παγίδες πριν πέσεις μέσα. Με λίγα λόγια, να είσαι πιο ανθεκτική και αλεξίσφαιρη στα λάθη.

“Η μόνη χαρά στη ζωή είναι ν’ αρχίζεις”, Cesare Pavese, Ιταλός συγγραφέας
Τώρα δεν είναι τέλεια που ξέρεις ότι ξαναγεννήθηκες; Δεν είναι υπέροχα που το αισθάνεσαι πως ξεκινάς πάλι από την αρχή; Και που ‘σαι! Αυτή η αρχή δεν θα ‘ναι σαν τις άλλες. Γιατί τώρα γνωρίζεις από “κάθε αρχή και δύσκολη”! Έχεις συναίσθηση του τι θα πει το “στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα”! Το πιο σημαντικό όμως αυτού του ξεκινήματος είναι πως σε κάνει περίτρανα ρεζίλι. Γιατί πίστεψες πως εκείνο που έζησες ήταν ό, τι καλύτερο σου είχε συμβεί, πριν γνωρίσεις το αληθινά καλύτερο. Επειδή είχες πείσει τον εαυτό σου πως τα καλύτερα πέρασαν και να που τώρα κοιτάς μπροστά και βλέπεις μόνο ηλιόλουστους δρόμους.

Δεν στο είπα; Η ζωή ξέρει τι κάνει! Δεν είπε κανείς πως δεν χρειάζεται προσπάθεια. Όμως, όσο και αν δεν θέλεις να το πιστέψεις, κάποια πράγματα τελειώνουν απλά για να ξεκινήσουν άλλα… πιο όμορφα, πιο στέρεα και πιο ουσιαστικά! Η ζωή σβήνει στο παρελθόν της μόνο ότι δεν αξίζει.