Σε περιμένω…

Ήταν ένα απόγευμα Σεπτεμβρίου και πήγαινα φροντιστήριο αγγλικών. Ήμουν 18 χρόνων. Εκεί γνώρισα τον πιο τέλειο άντρα του κόσμου.

Όμορφο, καλό, ήρεμο. Και πριν καν καταλάβω, τον ερωτεύθηκα. Κι αυτός, όπως μου αποκάλυψε δύο μήνες μετά, όπου και τα φτιάξαμε.

Από τότε ξεκίνησε ένα παραμύθι. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Κι έτσι σιγά-σιγά πέρασαν έξι χρόνια.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως πέρασαν και ποτέ δεν είπα βαριέμαι ή μπούχτισα. Ήμασταν ευτυχισμένοι.

Ώσπου ήρθε η ώρα να πάει φαντάρος. Στην αρχή ήταν όλα καλά. Μετά στην πόλη που πήγε για παραμεθώριο, γνώρισε μια άλλη. Με άφησε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Πήγε να ζήσει μαζί της. Μου είπε ότι είχε χαθεί η μαγεία μεταξύ μας. Πόνεσα και πονάω ακόμα.

Περιμένω να γυρίσει, αλλά μάταια. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Όλου κι αν πάω έχω αναμνήσεις. Ελπίζω να γυρίσει κάποτε. Σε περιμένω!!

Αγγελική