Γεια σας!
Είμαι η Αλεξάνδρα και θα ‘θελα να μοιραστώ κι εγώ τη μικρή μου ιστορία…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα Χριστούγεννα αποφασίσαμε με την κολλητή μου να πάμε ένα τριήμερο ταξιδάκι με προορισμό την Αράχωβα. Στο ίδιο ξενοδοχείο ήταν δύο παιδιά τα οποία τα βλέπαμε συνεχώς, είτε στο πρωινό είτε στο μπαρ είτε στο χώρο που καθόμασταν για να απολαύσουμε τη θέα.
Την πρώτη μέρα, το βράδυ αποφασίσαμε να βγούμε και όταν επιστρέψουμε να κάτσουμε στο μπαρ του ξενοδοχείου μιας κι έκανε απίστευτο κρύο και δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Τα δύο αυτά παιδιά καθόντουσαν απέναντί μας. Παιζόντουσαν ματιές αλλά ως εκεί…
Έπειτα από ώρα αποφασίζουμε να πάμε στο δωμάτιό μας. Μετά από λίγο ακούμε να μας χτυπάνε την πόρτα. Ήταν ο ένας από τους δύο, ο Ρ. Μας είπε εάν θέλουμε να ξαναπάμε πάνω να κάτσουμε με αυτούς.
Εγώ αρνήθηκα ευγενικά γιατί ήμουν έτοιμη να κάνω μπάνιο και του λέω πολύ απλά: “Αν είναι αύριο”. Μας απαντά ότι αυριο θα φεύγανε γιατί ήταν ήδη τρεις μέρες εκεί. Τότε του είπαμε πως αν θέλει να έρθει εκείνος κι ο φίλος του στο δωμάτιό μας να καθίσουμε μιας και δεν είχαμε τι να κάνουμε.
Ήρθαν, συζητήσαμε, παίξαμε (χαρτιά, ούνο κλπ.), γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, γελάσαμε πολύ ως τα ξημερώματα. Να σημειώσω ότι το πρώτο πράγμα που τους ρώτησα ήταν αν έχουν σχέση και απάντησαν και οι δύο όχι.
Στο πρωινό πήγαμε μαζί και μετά από αυτό αποφασίσαμε να πάμε Δελφούς μαζί και μετά να μας επέστρεφαν στην Αράχωβα και να έφευγαν για Αθήνα. Κι έτσι έγινε…
Ο φίλος του, ο οποίος μου άρεσε αρκετά μου ζήτησε επειδή δεν πρόλαβε να του πάρω ένα μαγνητάκι με τους Δελφούς και όταν επιστρέψουμε Αθήνα να βρεθούμε να του το δώσω.
Επιστρέφουμε Αθήνα (εγώ και η κολλητή μου την επόμενη μέρα αφού έφυγαν αυτοί). Μου στέλνει τα ξημερώματα μήνυμα, χωρίς να του έχω δώσει τον αριθμό μου για το πότε θα βρεθούμε για να πάρει το μαγνητάκι. Του λέω πως το μαγνητάκι το είχε στην τσάντα της η φίλη μου και πως αν θέλει να κανονίσει μαζί της πού θα βρεθούν για να του το δώσει.
Εκείνος μου είπε: “Ναι, αλλά το μαγνητάκι μπορεί να ήταν πρόφαση για να σε δω”. Μετά από πολλά υπονοούμενα κανονίσαμε να βρεθούμε οι τέσσερίς μας, όπως ήμασταν στην Αράχωβα. Παιζόντουσαν διάφορα και πετάγαμε υπονοούμενα ο ένας στον άλλον. Ενδιαφερόταν και ενδιαφερόμουν. Όμως κάτι πήγαινε στραβά… Το αισθανόμουν.
Ώρες ώρες πέταγε κάτι μικρά πράγματα τα οποία τώρα που έμαθα κολλούσαν πολύ. Π.χ. επειδή η κολλητή μου είναι τρελαμένη με τα check in, τους ρωτάει αν θέλουν να κάνουν και ο Σ., δηλαδή το παιδί που μου αρέσει είπε πως θα ήταν καλύτερα να μην κάνει γιατί είχε προπόνηση κανονικά εκείνη την ώρα και δεν ήθελε να το δουν οι συμπαίκτες τους.
Στις 31 μου στέλνει τι θα κάνω μετά την αλλαγή του χρόνου και του είπα ότι θα πάμε με την παρέα μου σε κάποιο κλαμπάκι. Εκείνος μου είπε ότι θα πήγαινε στον Μακρόπουλο και του κάνω: “Αααα, επέτειο χωρισμού εγώ γιορτάζω;” και μου πετάει άλλη μία σποντίτσα: “Όχι ακόμα”. Ενώ τον ρώτησα τι εννοεί, δεν μου έλεγε.
1 Ιανουαρίου. Βλέπω μια φωτό με εκείνον και μια κοπέλα στα μπουζούκια και σχόλια από κάτω του τύπου: “Αστέρια μου, τι όμορφα που είστε” και “Συγχαρητήρια παιδιά”. Με μεγάλη ψυχραιμία σκέφτομαι πως ή είναι κάποια αδερφή, ξαδέρφη ή η κοπέλα του. Πηγαίνω αμέσως και ψάχνω το προφίλ της και βλέπω φωτό να φιλιούνται από το 2011. Τα είχανε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Κι εκείνος δεν ανέφερε ΤΙΠΟΤΑ.
Ήταν το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει. Και φυσικά τον διέγραψα κατευθείαν από facebook, κινητό, από παντού… Ο κολλητός του όμως ξέρει ότι έμαθα γιατί του το είπα και τον ρώτησα: γιατί τέτοιο δούλεμα;
Εκείνος είπε πως ο Σ. δεν είναι καλά με την κοπέλα του και ότι μια μέρα είναι εντάξει και την άλλη χάλια και ότι αργά ή γρήγορα θα μου μιλούσε. Δεν πήρα ούτε ένα μήνυμα από εκείνον. Ο φίλος του μου έλεγε να του δώσω μια ευκαιρία να μου εξηγήσει. Το σκέφτηκα πολύ κι έτσι αποφάσισα να του στείλω. Του ζήτησα να μου πει το λόγο για τον οποίο το έκανε για να μπορέσω να τον καταλάβω και όχι με το ρόλο της μελλοντικής -ίσως- γκόμενας, αλλά με την ιδιότητα που μου έδωσε εκείνος με το να με πλησιάσει.
Μου είπε αν έχω χρόνο να μου μιλήσει κι ότι όντως ήθελε από καιρό να μου μιλήσει από κοντά. Απάντηση ακόμα δεν έχω πάρει, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνω η ψυχολογία μου έχει φτάσει πάτο. Είναι έξυπνος, όμορφος, μορφωμένος, ήταν το πρότυπο του άντρα που θέλω δίπλα μου. Και όταν το βρήκα και με τον τρόπο που το βρήκα είπα: “Εδώ είμαστε”.
Αισθάνομαι πολύ παράξενα και δεν καταλαβαίνω το γιατί. Τον ξέρω πάρα πολύ λίγο καιρό και είναι αδύνατον να αισθάνομαι όπως αισθάνομαι…
Γιατί το έκανε; Τι με συμβουλεύετε να κάνω από δω και πέρα; Είμαι τελείως στον κόσμο μου αυτές τις μέρες…
Σας ευχαριστώ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ