Γεια σας κορίτσια…
Θα ήθελα να σας πω την ιστορία μου με ένα αγόρι και θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας, την έχω πολύ ανάγκη!!

Λοιπόν, αυτό το παιδί το ξέρω 7 χρόνια. Τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή και πλέον είμαι σίγουρη πως ήταν αμοιβαίο… Το ήξερα και τότε βέβαια, το ένιωθα, απλώς φοβόμουν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου, και τέλος πάντων αυτό το παιδί όλο και με κάποιο τρόπο θα με πλησίαζε όλα αυτά τα χρόνια και οι φίλοι του ομοίως, αλλά με πιο φιλικό τρόπο.

Εμείς οι δυο όμως μιλάγαμε για ώρες με τα μάτια… Τέλος πάντων, πριν από τρία χρόνια μου έδωσε ραβασάκι και ήταν πιο εκδηλωτικός από ποτέ! Όμως τότε, εγώ δεν μπορούσα να ανταποκριθώ. Ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση επειδή είχα χάσει έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, αλλά αυτός δεν το ήξερε βέβαια και κλείστηκα στον εαυτό μου. Και είχα κατάθλιψη…

Μετανιώνω που δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να του ζητήσω να συζητήσουμε για αυτό το θέμα… Βέβαια τώρα μπορεί να λέμε ένα γεια και να εξακολουθούν τα μάτια να μιλούν, όμως νιώθω μια ψυχρότητα και μια ντροπαλότητα από μέρος του σαν να κατάλαβε πόσο με έθιξε μπροστά σε όλους και κλείστηκε εν τέλει κι αυτός στον εαυτό του και απόκτησε κι αυτός κατάθλιψη…

Τώρα οι δρόμοι μας χωρίστηκαν λόγω επαγγελματικών και έχουμε καιρό να μιλήσουμε, όμως άμα συναντηθούμε ένα γεια θα το πούμε (πάλι καλά). Εγώ τι να κάνω από εδώ και πέρα που τον σκέφτομαι συνέχεια; Κανένας δεν είναι σαν αυτόν. Μόνο αυτόν αγάπησα…

Εντωμεταξύ έχει γενέθλια τώρα. Να του στείλω λέτε και να προσπαθήσω να τον πιάσω σε κουβέντα; Είναι ευκαιρία ή θα φανεί σαν να τον παρακαλάω τώρα στα πίσω πίσω;

Βοηθήστε με κορίτσια μου, το χρειάζομαιιι..
Αλεξάνδρα