Αλεξία: “Από την πρώτη φορά που με γνώρισε έδειξε αμέσως τη δυσαρέσκειά της.”

Τα έχω με ένα παιδί εδώ και 1 χρόνο περίπου. Είναι όλα τέλεια… Περνάμε καλά, αγαπιόμαστε, με προσέχει και νομίζω πως έχω βρει τον άνθρωπό μου.

Είμαι μικρή ακόμα το ξέρω, αλλά εγώ κάνω σχέδια με αυτόν τον άνθρωπο. Να παντρευτούμε, να κάνουμε οικογένεια. Είμαι πραγματικά ερωτευμένη.

Το θέμα είναι πως η αδερφή του με μισεί! Από την πρώτη φορά που με γνώρισε έδειξε αμέσως τη δυσαρέσκειά της. Είναι απότομη, αγενής και τον τελευταίο καιρό όταν με βλέπει στο σπίτι δεν με χαιρετάει καν. Η αλήθεια είναι ότι ως χαρακτήρας είναι γενικότερα λίγο περίεργη και ιδιότροπη. Ξινή θα την έλεγα. Αλλα με εμένα παραείναι…

Το αγόρι μου της την έχει πει που είναι αγενής μαζί μου και τσακώνονται αρκετά συχνά για αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει. Προσπαθώ να είμαι γλυκιά, τη χαιρετάω πάντα, αλλά νιώθω ότι χτυπάω πάντα σε ένα ψυχρό τείχος.

Με τους γονείς του δεν έχω κανένα πρόβλημα και οι άνθρωποι με συμπαθούν πάρα πολύ και μου το δείχνουν. Κι εκείνη πάντα εκεί με τη μούρη κατεβασμένη. Νιώθω άσχημα που με κοιτάζει έτσι χωρίς να της έχω κάνει κάτι. Και νιώθω άβολα. Μια μέρα την άκουσα μάλιστα να λέει στη μάνα της: “Καλά αυτή σπίτι δεν έχει; Όλο μέσα στα πόδια μας είναι.”

Ξέρω ότι από τη στιγμή που η σχέση μου είναι μια χαρά, δεν θα έπρεπε να με ενοχλεί, αλλά με ενοχλεί. Και με στεναχωρεί. Δεν ξέρω τι να κάνω; Δεν μου δίνει καν την ευκαιρία να προσπαθήσω.

Αλεξία