Γεια σας!
Εμένα με λένε Αλίκη και το Φεβρουάριο κλείνω τα 18. Από την αρχή του καλοκαιριού είμαι σε σχέση με τον Τ., ο οποίος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου κι έχει περάσει στη σχολή που ήθελε, αλλά οι δυο μας γνωριστήκαμε στο σχολείο, που εγώ τελειώνω το 2016.

Είμαστε υπέροχα μαζί κι έχω γνωρίσει και τους γονείς του. Το δικό μου πρόβλημα είναι οι γονείς μου, και δη ο μπαμπάς μου, που είναι τρομερά ρατσιστής… Βλέπετε, ο Τ. ήρθε από τη Νιγηρία όταν ήταν τριών μαζί με τους γονείς του και τις δύο του μεγαλύτερες αδερφές.

Αν εξαιρέσουμε, όμως, την εμφάνιση, σε τρόπους και ομιλία δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν Έλληνα. Αν και, εδώ που τα λέμε, από τότε που κάναμε μαζί παρέα και τα φτιάξαμε, δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να του βάλω κάποιον “βαθμό ελληνικότητας”, δεν τον σκέφτομαι σαν “κατά πόσο Έλληνας είναι”. Είναι αυτός που είναι, ένας άνθρωπος, ένας πολύ ωραίος νεαρός κύριος που μου φέρεται υπέροχα, που παρόλο το ρατσισμό που έχει βιώσει από μικρός πρόκοψε, και που κάνει το παν όχι μόνο για να συνεχίσει να είναι άριστος στη σχολή του, μα και για να βοηθά την οικογένειά του που αγαπά πολύ.

Τώρα πλέον οι γονείς μου με ρωτάνε πιο επίμονα για αυτόν. Είπαν ότι θα ήθελαν να τον γνωρίσουν… Αλλά αν υπάρχει έστω και 2% πιθανότητα να αποδεχτεί η μαμά μου το γεγονός ότι βγαίνω με κάποιον που δεν είναι της λευκής φυλής, ο μπαμπάς μου είναι πολύ κολλημένος.

Ντρέπομαι πολύ που το λέω, μα κάποτε κι εγώ είχα υιοθετήσει τις ρατσιστικές του απόψεις περί ανωτερότητας της λευκής φυλής, αλλά χάρη στις συναναστροφές μου με παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων στο σχολείο και σε μια κατασκήνωση καμιά διετία πριν, έκανα στροφή 180 μοιρών και είδα το αυτονόητο: ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και δεν χωριζόμαστε σε “λευκούς” και “κακούς”.

Οι γονείς του Τ. είναι καταπληκτικοί. Mου άνοιξαν το σπίτι τους και μου φέρονται πάντα τόσο φιλόξενα… Φαίνεται ότι είναι μια φιλήσυχη και δεμένη οικογένεια… Άνθρωποι σαν όλους μας, τέλος πάντων. Αλλά ο μπαμπάς μου εκεί, ανένδοτος! Λέει ότι οι Λευκοί είναι ανώτεροι, πιστεύει σε κάτι ψευδοεπιστημονικές “αποδείξεις” περί Αρίας φυλής, και ψευδοϊστορικές “μαρτυρίες” ότι τάχα μου οι Άριοι λευκοί πρόκοβαν και άνθιζαν και ξάφνου ήρθαν οι “κακοί και δόλιοι έγχρωμοι” και μας τα κατέστρεψαν όλα! Και φυσικά μιλάει για διατήρηση “καθαρότητας” της φυλής και, όσο γίνεται, του έθνους. (Τι αστείο να το λέει αυτό, εν τω μεταξύ… κυκλοφορεί στην οικογένειά μας η φήμη ότι ο αληθινός του μπαμπάς ήταν ένας Ολλανδός τουρίστας και όχι ο Θρακιώτης ο παππούς μου, οπότε ο ίδιος δεν είναι “καθαρός”, αν το πάμε έτσι. Επειδή έχει ένα μπόι και μπλε μάτια δεν τον κάνει “άριο” ούτε καμιά τέτοια μπούρδα. Αλλά πώς του το λέμε αυτό τώρα! Θα γίνει… έξαλλος σαν Χίτλερ!)

Τι να κάνω, μπαμπάς μου είναι, αλλά αυτά που πάει και πιστεύει, χειρότερα κι από χρυσαυγίτικα παραληρήματα είναι! Με τέτοιες απόψεις, φοβάμαι να του πω για τον Τ., δεν ξέρω πώς θα αντιδράσει. Λέω αν τον γνώριζε από κοντά και γνώριζε και τους γλυκούς και ανοιχτόκαρδους γονείς του, μπας και άλλαζε γνώμη, αλλά φοβάμαι ότι η ιδιότητα του χρώματος θα τυφλώσει την κρίση του και δεν θα μπορέσει να δει τίποτα πέρα από αυτό.

Α, επίσης, με τον Τ. έχουμε κάτσει σε μια παρέα μια φορά, όπου ήταν μια γνωστή μου… Ο αδερφός αυτής της γνωστής μου ανήκει σε μια ρατσιστική οργάνωση από ότι ξέρω και από ιδέες είναι σαν τον μπαμπά μου! Τον ξέρει τον μπαμπά μου και για αυτό δεν θέλω, αν αυτή η κοπέλα του έχει πει για μας, να το μάθει ο μπαμπάς μου από αυτόν. Αν είναι να μάθει κάτι, ας το μάθει από μένα.

Αλλά το θέμα είναι πώς να του μιλήσω για τον Τ.; Δεν μου αρέσει που κρύβω την καταγωγή του από τους γονείς μου λες και πρόκειται για καμιά αρρώστια… Κι από την άλλη φοβάμαι μην μου απαγορεύσουν να τον ξαναδώ ή μη μας εμποδίσουν ή… ακόμα χειρότερα, μη του στήσει τίποτα άσχημο ο μπαμπάς μου. Πώς να το πάρω το ρίσκο; Αν δεν έμενα μαζί τους, δεν θα με φόβιζε τόσο. Αλλά τώρα;

Αν οι γονείς μου είναι πάνω, τότε με διάφορες προφάσεις κάνω τον Τ. να μη με αφήνει κάτω από το σπίτι μου (αντ’ αυτού, π.χ. να με βάλει μόνο στο αστικό κι ο καθένας το δρόμο του). Και δεν νιώθω καθόλου ωραία με τον εαυτό μου, γιατί δεν ντρέπομαι στα αλήθεια για τίποτα… Μόνο φοβάμαι. Το σενάριο του “να χωρίσω για να προστατέψω και τους δυο μας” δεν παίζει. Δεν έχουμε κανένα απαρτχάιντ, ενώ η σχέση αυτή μού είναι πολύτιμη και εύχομαι να είχα περισσότερη τόλμη για να σταθώ για χάρη των δυο μας, ακόμα κι ενάντια στους γονείς μου. Τι πρέπει να κάνω; Λέτε να αλλάξει ποτέ μυαλά ο κολλημένος μπαμπάς μου;

Βοηθήστε με.
Αλίκη